Πόνος και δόξα – Dolor y Gloria
Διάρκεια: 132΄
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδοβάρ
Πρωταγωνιστούν: Αντόνιο Μπαντέρας, Ασιέρ Εξτεάντια, Πενέλοπε Κρουζ
Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ ήταν από τους σκηνοθέτες που δεν μου άρεσαν και πολύ. Με κούραζαν τα έντονα και καθαρά του χρώματα και το σύμπαν της τεχνικολόρ παράνοιας α λα καρτ. Αλλά μεγάλωσα μαζί του. Τον παρακολουθούσα από το Matador, την πρώτη ταινία που έφτασε στην Ελλάδα, και μετά για πάνω από δυο δεκαετίες. Είτε σου άρεσε είτε όχι, ο Αλμοδοβάρ ήταν must.
Κι αυτός μεγάλωσε. Ώριμο και αυτογραφικό έργο, είναι οι πιο συχνοί χαρακτηρισμοί για την τελευταία ταινία του εβδομηντάχρονου πλέον Πέδρο που έκανε πρεμιέρα φέτος τον Μάιο στις Κάννες.
Πρωταγωνιστής είναι ένας σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Μετα –ταινία, μια (ακόμα) κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον κινηματογράφο.
Πρωταγωνιστής είναι και ο πόνος. Ο πόνος που διαλύει το σώμα του Σαλβαδόρ: πόνοι στις αρθρώσεις, στον λαιμό, στη μέση, στην πλάτη, συνεχείς ημικρανίες. Στη γεωγραφία του κορμιού του συναντιέται η ανατομία και η φυσική των σχολικών βιβλίων στο σεμινάριο των ιερέων, εκεί όπου σπούδασε.
Πρωταγωνιστής κι η παιδική ηλικία, εισέρχεται σαν θραύσματα στην οθόνη και μας δίνει κάθε φορά όποιες πληροφορίες θέλει.
Και ξαφνικά εισβάλει στην οθόνη ο ανταγωνιστής. Ορμητικός, παρορμητικός, αδιαπραγμάτευτος, παρουσιάζεται ως το alter ego του Σαλβαδόρ. Προβλήματα από το παρελθόν που, αντί να λυθούν, δημιουργούν καινούργια, πιο περίπλοκα. Ο ανταγωνιστής είναι ο δίαυλος, 
αγωγός για να ακουστεί η φωνή του πρωταγωνιστή, που ζει κλεισμένος στο μικρό, πανέμορφο παλάτι του, όπου τόνοι καλού γούστου χτίζουν τείχη που τον απομονώνουν από τον γύρω κόσμο.
Επόμενο επεισόδιο Ο εραστής. Το φάντασμα της αγάπης που δεν κατάφερε να νικήσει την εξάρτηση πλανιέται και πάλι πάνω από τη Μαδρίτη, έξω ακριβώς από το σπίτι του Σαλβαδόρ. Δυο νυχτοπεταλούδες που σμίγουν για λίγα δεύτερα, το παρελθόν που παραμένει παρελθόν.
Στο παλάτι του καλού γούστου, ο Σαλβαδόρ μόνος έχει να επιλέξει ανάμεσα στον νόμιμο και τον παράνομο εθισμό. Μόνος από επιλογή. Μόνος με τον πόνο του που διαλύει τα πάντα. Μόνος με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, του φτωχόσπιτου που μεγάλωσε, μια σπηλιά σοβατισμένη από τον αναλφάβητο Εντουάρντο και συγυρισμένη με αγάπη και φροντίδα από τη μάνα.
Ένα κομμάτι χαρτόκουτο ζωγραφισμένο, ο άλαλος πρωταγωνιστής που πλέει από το παρελθόν ευθεία μέσα στην αγκαλιά του Σαλβαδόρ για να τον γεμίσει κι άλλα συναισθήματα και εικόνες. Εικόνες του πρώτου πόθου. Εικόνες της μάνας.
Η μάνα. Ο ψυχικός πόνος που σωματοποιείται. Η ενοχή που σκάβει τα σωθικά και πρέπει να εκφραστεί. Μέσα από την τέχνη. Μέσα από τον κινηματογράφο.
Μια ταινία μεστή, λυρική, ανθρώπινη. Μια ταινία ποίημα σε ρε γαλάζιο, που τα λαμπερά χρώματα εκεί έξω περιγράφουν την μοναξιά του μέσα. (Υπέροχο το πλάνο με τις πλάτες του Σαλβαδόρ και της Μερσέδες, ατζέντισσας και κολλητής του φίλης, που φορούν συμπληρωματικά χρώματα. Ο Αλμοδοβάρ πάντα άφηνε τα χρώματα να χτίσουν τους χαρακτήρες και να αφηγηθούν την ιστορία.
Μια ταινία – κατάθεση ψυχής από έναν πολύ οικείο, ανθρώπινο Αντόνιο Μπαντέρας. Από το αμούστακο αγόρι του ‘Λαβύρινθου του Πάθους΄ έχουν περάσει τέσσερεις δεκαετίες. Μορφή δεμένη άρρηκτα με τη φιλμογραφία του Αλμοδοβάρ – όπως και η Πενέλοπε Κρουζ που και σ’αυτή την ταινία βγάζει την πληθωρικότητα της μεσογειακής μάνας – μεγάλωσε κι αυτός, άσπρισε, ομόρφυνε κι άλλο.
- Για την ερμηνεία του στην ταινία ο Αντόνιο Μπαντέρας κέρδισε το βραβείο αντρικού ρόλου στο φεστιβάλ των Καννών, μια πολύ σημαντική αν και όχι ευρύτερα γνωστή διάκριση.
