Οι κινηματογραφικές εβδομάδες είναι άνισες και σε μερικές πέφτουν τόσες ταινίες που δεν ξέρει κανείς που να πρωτοπάει. Όπως αυτή εδώ… Δυο ακόμα ταινίες που ξεχωρίζουν, ανάμεσα σε άλλες που δεν πρόκαμα να δω.
Η αντιπροσωπεία – Delegacioni
2018
Διάρκεια: 77’
Σκηνοθεσία: Μπατζούρ Αλιμάνι
Πρωταγωνιστούν: Βίκτορ Ζούτσι, Ξεβντέτ Φέρι, Ντριτζίμ Ξέπα
Ευχάριστη έκπληξη από τη γειτονική και πολύ γνώριμη Αλβανία, που βιώνει το δράμα της τις τελευταίες μέρες.
Πολιτικό/κοινωνικό δράμα που τοποθετείται χρονικά το 1990, όπως μας ενημερώνει ο σκηνοθέτης στην πρώτη σκηνή της ταινίας. Σε μια φυλακή κάπου στο άγνωστο πουθενά της μετα- Χότζα εποχής, πολιτικοί κρατούμενοι που 
ζουν σε άθλιες συνθήκες βλέπουν στην τηλεόραση την επίσκεψη ενός κλιμακίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχει έρθει για να εποπτεύσει την μετάβαση της Αλβανίας στην αστική δημοκρατία και τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη χώρα. Λίγο αργότερα, ενώ κοιμούνται στο θάλαμο, δεσμοφύλακες έρχονται και παίρνουν μαζί τους τον Λήο, έναν ηλικιωμένο κρατούμενο πρώην καθηγητή. Ο Λήο μαζί με τον κτηνώδη Ασλάν, τον οδηγό και έναν ανώτερο αξιωματούχο που έχει έρθει από τα Τίρανα ξεκινούν, χωρίς ο Λήο να ξέρει ή να υποψιάζεται που πάνε.
Στη διαδρομή το τζιπάκι χαλάει και είναι υποχρεωμένοι να σταματήσουν σε έναν επαρχιακό δρόμο, κάπου ανάμεσα στα βουνά, και να αναζητήσουν βοήθεια. Ενώ ο 
αξιωματούχος πηγαίνει μαζί με την τοπική υπεύθυνη του συνεταιρισμού στο χωριό και ο οδηγός βοηθάει τους δύο μηχανικούς, ο Λήο από τις κουβέντες τους καταλαβαίνει πως οδηγείται στα Τίρανα για να συναντήσει έναν παλιό του φίλο από τα φοιτητικά του χρόνια, μέλος του κλιμακίου που επισκέπτεται τη χώρα, ο οποίες έχει επιμείνει να τον δει.
Καλογυρισμένο, με δυνατές ερμηνείες, επιχειρεί να καταγράψει την κοινωνική γεωγραφία της χώρας – κάθε ένας από τους ηθοποιούς θα έλεγε κανείς πως αντιστοιχεί σε έναν ‘ανθρωπότυπο’, ο αντιφρονών διανοούμενος, το ηγετικό στέλεχος του κόμματος, ο γεμάτος μίσος, άξεστος βασανιστής, ο ‘απλός λαός’ που πάντα υποφέρει σιωπηλά – και να θυμίσει το δύσκολο και προβληματικό παρελθόν μιας χώρας που προσπαθεί να ορθοποδήσει.
Τα άγρια αγόρια – les garçons sauvages
2017
Διάρκεια: 110’
Σκηνοθεσία: Μπερτράν Μαντικό
Πρωταγωνιστούν: Πωλίν Ροριγιάρντ, Βιμάλα Πονς, Ντιάν Ρουξέλ
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Μαντικό, που γράφει και γυρίζει μικρού μήκους από τις αρχές του αιώνα, είναι μια δυστοπική ονείρωξη που συνδυάζει δημιουργικά το φανταστικό και το παράλογο, ενώ ανασκαλεύει την ατίθαση νεανική σεξουαλικότητα στις πιο ακραίες και νοσηρές της εκφάνσεις.
Γυρισμένη σε ένα ονειρικό ασπρόμαυρο όπου το χρώμα παρεμβαίνει για να υπογραμμίσει και να ερμηνεύσει, με τη μουσική υπόκρουση να δημιουργεί αντιστικτικά ένα κλίμα έντασης και φόβου, καταπιάνεται με την ιστορία μιας ομάδας έφηβων μεγαλοαστών που διαπράττουν 
έναν φόνο στο κολέγιο όπου ζουν. Οι γονείς τους αποφασίζουν να αναθέσουν στον μυστηριώδη Καπετάνιο να τους πάρει μαζί του στο πλοίο του για να τους συμμορφώσει. Εκεί τα αγόρια υποφέρουν τα πάνδεινα, ενώ οδηγούνται χωρίς να το ξέρουν σε ένα νησί γοητευτικό, τρομακτικό και επικίνδυνο.
Η αφήγηση σπάει κάθε έννοια ρεαλισμού και αγγίζει το παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό…. ήταν κάποια αγόρια που ζούσαν σε ένα παλάτι, αλλά κάτι έγινε και ο μάγος τους έδιωξε μακριά, πέρα στη θάλασσα. Εκεί βρήκαν έναν κακό καπετάνιο που τους οδήγησε σε ένα μαγικό νησί…. Σε αυτό το πλαίσιο των μεγάλων, παραμυθιακών αφηγήσεων, ο Μαντικό προσεγγίζει με ιδιότυπο και μαγικό τρόπο τόσο τον ερωτισμό 
όσο και την έμφυλη ταυτότητα, με τους ήρωες τους στο όριο που χωρίζει το αρσενικό και το θηλυκό, σε ένα παιχνίδι που ο σκηνοθέτης θέλει να αφήσει τη λύση για το τέλος.
Αρέσκεται να παίζει με αρχετυπικά σύμβολα – ο άντρας Ωκεανός, η γυναίκα Γη, κλειστή σαν στρείδι που περικλείει της απαγορευμένες ηδονές. Η διαστρεβλωμένη εικόνα του παραδείσου στα μάτια των εκπεπτωκότων αγγέλων. Η μεταμόρφωση ως μια σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Τειρεσία. Once a man like the sea I raged, once a woman like the earth I gave.
Βραβευμένο από τους κριτικούς των Cahiers ως καλύτερη ταινία για το 2018 και με αρκετά βραβεία σε φεστιβάλ ανεξάρτητου και πρωτοποριακού κινηματογράφου, αξίζει σίγουρα προσοχής, σκέψης και αναλύσεων μακροσκελέστερων αυτής της πολύ σύντομης αναφοράς.
