Τουλάχιστον περίεργη είναι η άποψη έχει το Υπουργείο Πολιτισμού για το πένθος. Όχι για το πένθος γενικά. Αλλά ειδικά εκείνο που αφορά στον Μίκη Θεοδωράκη.
Ανήμερα της είδησης του θανάτου του το ΥΠΠΟΑ ανακοίνωσε ότι σε ένδειξη πένθους ακυρώνει όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του τριημέρου στο πλαίσιο του θεσμού «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός»
Ανακοίνωσε, δηλαδή, πως
όλες εκείνες οι εκδηλώσεις και ειδικότερα οι μουσικές, οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν αφιερωθεί στον συνθέτη δεν θα αφιερωθούν ποτέ εκεί που πρέπει,
όλες εκείνες οι εκδηλώσεις και ειδικότερα οι μουσικές, στις οποίες θα μπορούσαν έχουν ακουστεί τραγούδια του ως τιμή σε εκείνον και «αντίο» και συλλογικό δάκρυ δεν θα γίνουν,
όλες εκείνες οι εκδηλώσεις, στις οποίες οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σιγοτραγουδήσει μαζί δεν έχουν θέση, δεν ταιριάζουν στο πένθος για τον Μίκη Θεοδωράκη.
Δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο το Υπουργείο Πολιτισμού επιλέγει να κάνει την τέχνη να «σιγήσει» την ώρα που θα περίμενε κανείς, ειδικά ως πένθος και θρήνος και ευγνωμοσύνη, να απλωθεί από άκρη σε άκρη, επιλέγει να κάνει το κοινό να «σιωπήσει» ενώ είναι ακριβώς η στιγμή να τραγουδήσει, να φωνάξει, να κλάψει, να αγκαλιαστεί με τον διπλανό για την κοινή μας, τη δική μας, τη συλλογική μας απώλεια.
Και αναρωτιόμαστε, δεν θα μπορούσε αντί να τις ακυρώσει να τις αφιερώσεις όλες στον Μίκη Θεοδωράκη;
Χρειάζεται, όμως, να έχει κανείς βαθιά, πηγαία, αληθινή, ειλικρινή και ανεπιτήδευτη σχέση με το λαϊκό βίωμα, με τον λαό όταν χαίρεται, όταν λυπάται, όταν θρηνεί, όταν μοιρολογά, όταν αποχαιρετά, όταν υμνεί τη ζωή και ξορκίζει τον θάνατο, με τον λαό που μπορεί στη χαρά να κλαίει και στον θάνατο να τραγουδά και να χορεύει, για να μπορεί να σκεφτεί πως, όταν φεύγει ο άνθρωπος που οι μουσικές του έγιναν ο ήχος του τόπου, που μελώδησε τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ιστορίας αυτής της χώρας και γι’ αυτό τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές αυτού του λαού, τότε, στο μέτρο που σου αναλογεί, αν είσαι κρατικός φορέας, φροντίζεις να κάνεις ή έστω να επιτρέψεις σε κάθε σημείο αυτής της χώρας να ακουστεί ένα μεγάλο αντίο που θα το πουν οι καλλιτέχνες μαζί με τον κόσμο.
Για τα υπόλοιπα, εκεί που οι θεσμοί του κράτους δεν παρεμβαίνουν, θα φροντίσει ο λαός με το ένστικτο και τον αυθορμητισμό του…
Να, όπως συνέβη χθες το βράδυ σε μια πλατεία της Πάτρας, όπου αυθόρμητα οι άνθρωποι βρέθηκαν μαζί και τραγούδησαν, έκλαψαν, αποχαιρέτησαν (δείτε τα βίντεο)
https://www.youtube.com/watch?v=OlPEdZTszg0&t=33s
***
