Η δημόσια χθεσινή πρόταση του Απόστολου Τζιτζικώστα για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας με – αυτονόητη – αλλαγή πρωθυπουργού ώστε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή και να αποφευχθούν οι εκλογές επιβεβαιώνει αυτό που γράφαμε ήδη από τις αρχές Σεπτεμβρίου: «Έρχεται κρίση ηγεσίας σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ…».
Στον υπότιτλο σημειώναμε: «Σαμαράς και Βενιζέλος παίζουν το κεφάλι τους αν γίνουν σύντομα εκλογές». Φαίνεται όμως ότι το κυβερνητικό αδιέξοδο επιταχύνει τις κινήσεις αμφισβήτησης, με πρώτο θύμα τον Αντώνη Σαμαρά.
Το ζήτημα δεν εστιάζεται στο ότι ένας περιφερειάρχης, προερχόμενος από τη Ν.Δ. αλλά εκλεγμένος ως «αντάρτης», υποδεικνύει στον πρωθυπουργό να εγκαταλείψει τον θώκο. Αλλά στο ότι τον περιγράφει ως πρόβλημα για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και την αποφυγή εκλογών, οι οποίες θα οδηγήσουν τη Ν.Δ. σε ήττα – και ενδεχομένως δεινή.
Επίσης σημαντικό είναι το ότι ο γόνος αυτός της Δεξιάς εμφανίζεται ως πρόμαχος του «καραμανλισμού», δηλαδή του παραδοσιακού συμπαγούς πυρήνα της βάσης του κόμματος.
Όπως τονίζαμε στις αρχές του μήνα εξηγώντας γιατί επέρχεται κρίση ηγεσίας στη Ν.Δ., η λαϊκή Δεξιά, η οποία είχε αναδείξει τον Σαμαρά πρόεδρο του κόμματος και εν συνεχεία πρωθυπουργό, έχει πλέον σε μεγάλο μέρος της μετακομίσει εκλογικά αφήνοντάς τον χωρίς στηρίγματα σε ένα κατά παράδοση καραμανλικό κόμμα.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο «καραμανλισμός», αρνούμενος να αποξενωθεί από μεγάλες κοινωνικές κατηγορίες που εγκαταλείπουν τη Ν.Δ. και επιχειρώντας να διατηρήσει την επιρροή του σε αυτές, τις ακολουθεί κατά πόδας στην απομάκρυνσή τους από το «σύστημα Σαμαρά», το οποίο δείχνει σημάδια κατάρρευσης.
Η αδυναμία του πρωθυπουργού να ελέγξει την κυβέρνηση και το κόμμα του, που σπαράσσονται από καυγάδες με το βλέμμα στην κάλπη και στην επομένη των εκλογών, γίνεται όλο και πιο έκδηλη.
Συνεπεία τούτου οι δανειστές, διαβλέποντας την εκλογική ήττα της Ν.Δ. και το τέλος της τρέχουσας διακυβέρνησης, επείγονται να τελειώνουν με τις σημαντικότερες από τις μεγάλες μνημονιακές εκκρεμότητες – ασφαλιστικό, απελευθέρωση απολύσεων, μηδενισμός των απεργιών, κόκκινα δάνεια κ.λπ. – και με την πίεση που ασκούν περιορίζουν τις δυνατότητες πολιτικής ανάταξης κυβέρνησης και Ν.Δ.
Καθώς μάλιστα το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει μια τριπλή πρόκληση – να οριοθετηθεί έναντι της Ν.Δ. εν όψει των εκλογών, να περάσει στο διάδοχο σχήμα της «Δημοκρατικής Παράταξης» και να προετοιμάσει τη στροφή του προς μια πιθανή συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ –, η διάστασή του με τη Ν.Δ. ενδέχεται να λάβει χαρακτήρα ρήξης, ιδιαίτερα εν όψει της ψήφισης του νέου ασφαλιστικού, της κατ’ ουσίαν κατάργησης του δικαιώματος της απεργίας και της απελευθέρωσης των απολύσεων.
Όλα αυτά σε φόντο απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ, το οποίο απειλείται από κατάρρευση αν οι στρατηγικές επιλογές Βενιζέλου και Παπανδρέου αποκλίνουν ακόμη περισσότερο προεκλογικά. Και πάντα με τον κίνδυνο ο ίδιος ο Βενιζέλος να θεωρηθεί βαρίδι στην επόμενη πολιτική στροφή.
Με τον Σαμαρά ήδη να βλέπει ότι η αμφισβήτησή του αρχίζει πολύ πριν από τις εκλογές και τον Βενιζέλο να επιχειρεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, η κρίση ηγεσίας στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, την οποία προβλέπαμε για μετά τις εκλογές, επιταχύνεται δραματικά. Στην πραγματικότητα έχει ήδη αρχίσει…
