Ειρήνη-Ένα τραγούδι για την Παλαιστίνη

Πού πας Ειρήνη πού τραβάς
πώς το Λεβάντε παρατάς/και τους λαούς αφήνεις
Γύρισε σε παρακαλώ
Σταμάτησε το φονικό/ την πόρτα μη μας κλείνεις

Δε τη λυπάσαι την ελιά
Των Φιλισταίων ζωγραφιά/ που κλαίει τα παιδιά της
Σαν πέφτει πάνω τους φωτιά
Αναστενάζουν τα πουλιά/ μάνα παρηγοριά της

Ούτε το αστέρι το θαμπό
Που ’χει υπομείνει το ζυγό/ μα πήρε το μαχαίρι
Και αρχίνησε άλλο ζυγό
ματοβαμμένο φονικό/ για το δικό του ταίρι

Λείπω για χρόνια απ’ εδώ
Έφυγα το 48/ Ειρήνη τ’ όνομά μου
Και μες τα χρόνια τα πολλά
Τούτος ο τόπος με ξεχνά/ μάνα παρηγοριά μου

Λες να μη θέλω να σταθώ
Ξανά στο χώμα τούτο εδώ/ όλοι να λυτρωθούνε
Μα έχει γεράκια και αητούς
Σαν πλησιάσω τους λαούς/ ευθύς με κυνηγούνε

Σα θέλεις να με δεις ξανά
Στης Παλαιστίνης τα βουνά/ στου Ισραήλ τους λόφους
Διώξε γεράκια και αητούς
Του κόσμου τούτου τους τυφλούς/ που ’χουν πολέμου πόθους

Όλοι οι λαοί μες το ντουνιά
Γυναίκες, άντρες και παιδιά / ζητούν δικαιοσύνη
Στα όρη στα ψηλά βουνά
Να φτάσει η φωνή μακριά/ φωνάξετε ειρήνη

Όλοι οι λαοί μες το ντουνιά
Με μια φωνή, με μια γροθιά/ φωνάζουν μ’ αγωνία
Δεν είναι πόλεμος αυτός
Της Γάζας ο βομβαρδισμός / είναι δολοφονία-γενοκτονία\