Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παρέδωσε σήμερα το πρωί στον επιφανή σκηνοθέτη Θανάση Παπαγεωργίου, ιδρυτή του Θεάτρου Στοά, ένα θεατρικό κείμενο με σημαντικούς σταθμούς από τη ζωή της Έλλης Αλεξίου. Μια πρωτοβουλία του ΚΚΕ για να τιμήσει την κορυφαία αγωνίστρια, δασκάλα, συγγραφέα και άνθρωπο.
Το κείμενο αυτό δώρισε πρόσφατα στο ΚΚΕ, μαζί με κασέτες από συνομιλίες τους, η Εύα Νικολαΐδου, δημοσιογράφος – συγγραφέας.
Οι ελπίδες, οι αγωνίες, τα καρδιοχτύπια της μοναδικής Έλλης Αλεξίου, περιμένοντας τον επαναπατρισμό της από το Βουκουρέστι, θα μεταφερθούν στη θεατρική σκηνή, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Θανάση Παπαγεωργίου. Είναι μια χρονογραφία με όλα τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα που έζησε.
Η ίδια η Έλλη Αλεξίου έλεγε ότι η αγάπη έχει πάντα έναν προορισμό, γι’ αυτό όσο πιο πολύ αγαπάς τόσο πιο πολύ θέλεις να δώσεις. Το ΚΚΕ ανταποδίδοντας την αγάπη της, με σεβασμό στο έργο της, θα το αναδείξει μέσα από την Τέχνη.
Στη σημερινή συνάντηση παραβρέθηκαν και ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καθώς και η δημοσιογράφος Εύα Νικολαΐδου με τον σκηνοθέτη Θανάση Παπαγεωργίου.
Ο ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ – της ΕΥΑΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ
Η μορφή της Έλλης Αλεξίου αντέχει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Νοσταλγώ πάντα την αίσθηση της καλοσύνης, της γλυκιάς κουβέντας και του γέλιου. Έλεγε πάντα πολλά ανέκδοτα. Μερικά από αυτά, αναφέρω στο βιβλίο μου «Εκμυστηρεύσεις της Έλλης Αλεξίου», εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ.
Ας τα θυμηθούμε:
Τα… κομματικά δόντια
Πριν από δυο – τρεις μήνες που πήγα στον οδοντίατρο ούτε που ήξερα ότι αυτός είχε νταλαβέρι με τον Φλωράκη, ούτε ότι έκανε δόντια στον Φλωράκη, τίποτα δεν ήξερα. Πάω λοιπόν και μου φέρνει τα δόντια μου. Τα βάζω στο στόμα μου και βλέπω ένα σφυροδρεπανάκι μέσα εις την διαφάνεια. Λέγω, «τρελός είσαι, παιδάκι μου; Τι είναι αυτό κι έκανες τόσο κόπο;»
«Εύκολα, λέει, γίνεται.»
Διότι αυτό πάλι είναι μια άλλη κατάσταση, να βλέπεις ξαφνικά ένα καλλιτεχνικότατο κόκκινο σφυροδρέπανο.
«Άκου να δεις», μου λέγει ο γιατρός, «τι έγινε. Πρώτα σκέφτηκα να το κάμω στα δόντια του Φλωράκη και του το έκανα. Προχθές του λέγω: «Δε θα είσαι από τώρα και πέρα ο μοναδικός, το ‘κανα και σε άλλο ένα πρόσωπο». «Για το Θεό», λέει ο Φλωράκης, «δε ποιον έκανες τέτοιο πράγμα;» Και του λέγω, «στην Έλλη Αλεξίου». «Ε, δεν πειράζει, εκεί επιτρέπεται!», μου απάντησε.
Η Αθανασία
Ο Βάρναλης συναντάει σε κάποιο σπίτι νεαρή κυρία. Γυναικάς όπως ήταν δεν χάνει την ευκαιρία για… προσέγγιση. Η κοπέλα δηλώνει και ποιήτρια. «Και πώς σας λένε;» ρωτάει ο Βάρναλης. «Αθανασία» λέει αυτή. Και ο Βάρναλης ακράτητος πια πέφτει επάνω της: «Αθανασία, αθανασία… σ’ όλη μου τη ζωή κυνηγούσα την… αθανασία! Και τώρα που την βρήκα μπροστά μου θα την αφήσω να φύγει;»
Κλυταιμνήστρα
Σε κάποια εκδρομή στον Βόλο, ο Νίκος Καζαντζάκης επισκέπτεται το σπίτι ενός χωρικού. Έχει τρεις κόρες.
«Πώς σε λένε;» ρωτάει την μικρότερη.
«Κληματιανή», λέει αυτή.
«Κληματιανή;» λέει ο Καζαντζάκης, «περίεργο όνομα δεν το ‘χω ξανακούσει».
«Την λέγανε Κλυταιμνήστρα», σπεύδει να διορθώσει η μάνα της, «εμείς τη φωνάζουμε Κληματιανή».
«Μα γιατί;», διαμαρτύρεται ο Καζαντζάκης, «τόσο ωραίο όνομα, Κλυταιμνήστρα, και αρχαίο! Γιατί το χαλάσατε;»
Και ο πατέρας: «Ωραίο, ξεωραίο, κύριέ μου, αυτό το… μ’ νι μας τα χαλάει!»
Αγαπούσε τις ελεύθερες ώρες της να πλέκει γάντια και κασκόλ σε φίλους της, από μαλλιά που είχαν περισσέψει από άλλα πλεκτά. Καθόμουν κοντά της, μια μέρα και με συμβούλευσε με τις σοφές τις κουβέντες: «Όπως ξεμπερδεύω τα μαλλιά, έτσι να κρατάς στα δικά σου χέρια τον έλεγχο, όταν ξετυλίγεις τις κλωστές της ζωής σου. Ακόμη κι αν κάποιος έχει σημασία για σένα, μη χάσεις τον έλεγχο».
Δύο ήταν οι μεγάλες αγάπες της. Το δασκαλίκι και το κόμμα. Σ’ αυτά έμεινε πιστή για πάντα. Έλεγε πως υπάρχουν ανίατες στενοχώριες, όπως και ανίατες αρρώστιες: «Αυτό – έλεγε – το έζησα με την λαχτάρα του επαναπατρισμού μου στην πατρίδα».
Το θεατρικό κείμενο που δώρισα στο ΚΚΕ και θα ασχοληθεί μ’ αυτό ο σκηνοθέτης Θανάσης Παπαγεωργίου, ιδρυτής του θεάτρου ΣΤΟΑ, αναφέρεται σε αυτήν την εποχή της ζωής της. Ας την περιγράψουμε με δικά της λόγια:
«…Αλλά για σκεφθείτε, εγώ είμαι 76 χρονώ και οι άνθρωποι που μ’ αγαπούν και τους αγαπώ είναι ο ένας 71 ετών, ο άλλος 73 ετών και ο άλλος 74. Όλων η ηλικία αρχίζει από τον αριθμό 7. Οι αριθμοί αυτοί πιστεύω να σας λένε πολλά. Όπως και σε μένα. Επί 16 χρόνια με βασανίζει το πάθος του επαναπατρισμού. Ό, τι καιρό και να κάνει. Βασανίζομαι άμα μπαίνει η άνοιξη, βασανίζομαι και στις χιονισμένες νύχτες του χειμώνα. Με κατάθλιψη ζω τις χαρές μου, με μελαγχολία περνώ τις γιορτάσιμες ημέρες. Άσπλαχνο πάθος που μου επιτίθεται με όλα τα μέσα. Μου χαλνάει τη γαλήνη της μέρας και μου παίρνει τον ύπνο της νύχτας. Τώρα το πάθος μου άρχισε να συνοδεύεται από μια μόνιμη αγωνία. Πως πρόκειται για έναν μάταιο πόθο. Πως χτυπάω πόρτες που κανένας δεν τις κατοικεί. Μια αγωνία γεμάτη βιασύνη και ανυπομονησία…»
Η φωτογραφία με την Έλλη Λαμπέτη αποδεικνύει την αμοιβαία αγάπη ανάμεσα σε αυτήν και τους ηθοποιούς.
Τα υπόλοιπα στην σκηνή…
