Η Διακήρυξη των Αθηνών Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας περιγράφει τις καλές προθέσεις των δύο πλευρών να συντηρήσουν το «καλό κλίμα» των τελευταίων μηνών. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, σύμφωνα με τα όσα περιέχονται στο κείμενο οι δύο πλευρές θα συνεχίσουν τις μυστικές/χωρίς ανακοινώσεις και ενημέρωση συνομιλίες τους για τα μείζονα προβλήματα.
Ποια είναι αυτά τα μείζονα προβλήματα; Πρόκειται για όλα όσα η τουρκική διπλωματία έχει συσσωρεύσει στο τραπέζι των ελληνοτουρκικών συνομιλιών ως διαφορές. Με απλούστερα λόγια, πρόκειται για τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας, ξεκινώντας από την αμφισβήτηση του δικαιώματος της επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια μέχρι την απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών στην ελληνοτουρκική μεθόριο.
Για να φτάσουμε στη σημερινή Διακήρυξη των Αθηνών χρειάστηκαν:
· Η ισχυρή αμερικανική παρέμβαση που υποχρέωσε τον Μητσοτάκη, αλλά και τον Ερντογάν (που παζαρεύει με τις ΗΠΑ τον εκσυγχρονισμό της πολεμικής του αεροπορίας) να γίνουν… φίλοι. Η έναρξη αυτής της φιλίας τοποθετείται τον περασμένο Ιούνιο στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους. Εκεί Μητσοτάκης και Ερντογάν συμφώνησαν μια διαδικασία η οποία απέδωσε την Διακήρυξη των Αθηνών.
Η επικοινωνιακού τύπου αλλαγή συμπεριφοράς της τουρκικής ηγεσίας η οποία σταμάτησε να βρίζει δημόσια την Ελλάδα και προσωπικά τον Μητσοτάκη, καθώς και ο περιορισμός της δραστηριότητας της τουρκικής αεροπορίας στο Αιγαίο με τις υπερπτήσεις ακόμη και πάνω από ελληνικά κατοικημένα νησιά.
· Η έμπρακτη ικανοποίηση τουρκικών αιτημάτων από την ελληνική κυβέρνηση όπως το κλείσιμο του προσφυγικού στρατοπέδου στο Λαύριο που η Άγκυρα εδώ και δεκαετίας χαρακτηρίζει ως κέντρο εκπαίδευσης Κούρδων τρομοκρατών. Καθώς και το ξαλάφρωμα της αεράμυνας των νησιών με την απόσυρση αντιαεροπορικών συστημάτων. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις μερικές μέρες πριν την άφιξη Ερντογάν στην Αθήνα η ελληνική κυβέρνηση ματαίωσε το πρόγραμμα αναβάθμισης και εκσυγχρονισμού των συγκεκριμένων όπλων (πολλαπλοί εκτοξευτές Τσεχικής κατασκευής) που παίζουν κομβικό ρόλο για την αεράμυνα των νησιών.
Σύμφωνα το κείμενο της διακήρυξης, οι δύο πλευρές συμφωνούν να συντηρήσουν το θετικό κλίμα και να ενισχύσουν τις οικονομικού/πολιτιστικού τύπου συνεργασίες. Και ταυτόχρονα να συνεχίσουν, στο παρασκήνιο, τις συνομιλίες για τα πολιτικά ζητήματα, δηλαδή τις τουρκικές απαιτήσεις στο Αιγαίο. Οι εν λόγω απαιτήσεις είναι γνωστές εδώ και δεκαετίες:
· Απειλή πολέμου αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της υδατα στα 12 μίλια
· Τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα πέρα από το όριο των χωρικών τους υδάτων που λόγω της απειλής πολέμου περιορίζεται στα 6 μίλια
· Υπάρχουν νησιά νησίδες και βραχονησίδες που το καθεστώς τους δεν είναι διευκρινισμένο από τις συνθήκες
· Με δεδομένο το παραπάνω υπάρχουν γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο
Δεδομένων όλων των πιο πάνω – και σύμφωνα με την υπογραφή της Διακήρυξης των Αθηνών η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδεχτεί μια συζήτηση (μυστική) εφ’ όλης της ύλης καθώς για να καθοριστεί/ οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο θα πρέπει προηγουμένως να καθοριστεί σε ποιον ανήκει τι από τα νησιά και τις νησίδες του. Επιπροσθέτως, καθώς η τουρκική απειλή πολέμου για τα 12 μίλια παραμένει ενεργή η όλη συζήτηση γίνεται με την απεμπόληση του κυριαρχικού και νόμιμου δικαιώματος της χώρας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να καλυφθεί πίσω από ωραία λόγια και επικοινωνιακές φανφάρες…
Και η πραγματικότητα, όπως δείχνει/αποδεικνύει η ιστορία εμφανίζεται αργά ή γρήγορα με δραματικό τρόπο, όπως επ ακριβώς συνέβη την περίοδο της πρωθυπουργίας του πατρός Μητσοτάκη…
Τότε το «μακρινό» 1991, τον Απρίλη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ήδη ένα χρόνο πρωθυπουργός, όταν εκδηλώθηκε η πρωτοβουλία που ανέλαβε η Ουάσιγκτον για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών που τελικά θα επισφραγίζονταν με την υπογραφή ενός ελληνοτουρκικού Συμφώνου Φιλίας.
Τότε, το 1991, για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος η όλη προσπάθεια απέτυχε, καθώς ακόμα και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν ήταν σε θέση να περάσει τις απαιτούμενες (από Αγκυρα και Ουάσιγκτον) παραχωρήσεις σε βάρος εθνικών συμφερόντων και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Οι συνέπειες και το αποτέλεσμα εκείνης της αποτυχίας αποτυπώθηκαν 5 χρόνια αργότερα, όταν με την κρίση των Ιμίων η Τουρκία πρόσθεσε (και η κυβέρνηση Σημίτη δέχθηκε προς συζήτηση) τις νέες απαιτήσεις σε βάρος της Ελλάδας
Καθώς, λοιπόν, η ιστορία διδάσκει/επαναλαμβάνεται, ας μετριάσουν οι πανηγυρίζοντες τους αλαλαγμούς περί νέας μεγάλης εθνικής επιτυχίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη…
Πηγή: topontiki.gr
