Πολύς λόγος και ντόρος δημιουργήθηκε με την «χρεοκοπία» της Αργεντινής την περασμένη εβδομάδα. Η χώρα του τάνγκο και των ραντσέρος δήλωσε αδυναμία να πληρώσει τα ομόλογα που κρατούν στα χέρια τους οι γνωστοί κερδοσκόποι – αγγλιστί hedgefunds–. Όλως περιέργως η χρεοκοπία της Αργεντινής, η 2η σε 13 χρόνια, δεν αιματοκύλησε τις αγορές, δεν προκάλεσε παγκόσμιο σοκ και δέος, δεν σήκωσε τσουνάμια και ντόμινο εφέ, δεν κατέρρευσαν χρηματιστήρια, περιουσίες, σπίτια και ανθρώπινες υπάρξεις. Οι αγορές αντέδρασαν ψύχραιμα, το ίδιο και ο κόσμος της Αργεντινής, από ό,τι ακούμε τουλάχιστον.
Όλως περιέργως, ο πολύ ντόρος και η σκόνη σηκώθηκαν στην μακρινή, ανεπίσημα χρεοκοπημένη, πτωχή πλην τίμια και υπερήφανη Ελλάδα.
Δεν πρόλαβε καλά-καλά η πρόεδρος Κίρχνερ να ολοκληρώσει τη φράση της και ‘έσπευσε σύσσωμη η ελληνική κυβέρνηση, περιχαρής και με περίσσια κακεντρέχεια να τα χώσει στον Συριζα. «Ευτυχώς που δε γίναμε Αργεντινή» βροντοφώναξαν ούνι σόνο τα κυβερνητικά στελέχη στα μούτρα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας και ο Τσίπρας είχε πει το 2013 «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή. Πέρασε μια μεγάλη κρίση αλλά κατάφερε να σταθεί στα πόδια της με αξιοπρέπεια.» Κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και αντιπρόσωποι του κυβερνητικού τόξου, φανεροί και κρυφοί υποστηρικτές και δορυφόροι, ακόμη και τρολλάκια του διαδικτύου ένωσαν τις φωνές τους μ’ ένα σώμα, μια τσιρίδα, μια ψυχή «Ευτυχώς που δεν γίναμε Αργεντινή!».
Στο χορό της ελληνο-αργεντινέζικης φαρσοκωμωδίας μπήκε τη Δευτέρα και ο επερχόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, γνωστός και για τον αγώνα του με τα λιοντάρια στο Κολοσσαίο του Eurogroup. «Όσον αφορά την Ελλάδα και την Αργεντινή δεν μπορεί να γίνει παραλληλισμός,» είπε προσθέτοντας « αλλά αν η Ελλάδα δεν ήταν στην ΕΕ θα είχαμε δραματικές επιπτώσεις στη ζωή των πολιτών και η Ελλάδα θα είχε γίνει Αργεντινή,» είπε ο Γιούνκερ σε κοινή συνέντευξη με τον Αντώνη Σαμαρά. Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στο θέμα λέγοντας «Στην Ελλάδα αποφύγαμε αυτά που δεν μπόρεσε να αποφύγει η Αργεντινή,» και τα λοιπά και τα λοιπά.
Μάλιστα. Εμείς εδώ δεν «γίναμε Αργεντινή – ευτυχώς!». Εμείς εδώ το κάναμε αλλιώς. Χρεοκοπήσαμε τακτικώς, φορτωθήκαμε χρέος 240 δις ευρώ με δύο πακέτα στήριξης –ίσως και ένα τρίτο αξίας 10 δις ευρώ να βρίσκεται καθ’ οδόν – και «αποφύγαμε τις δραματικές επιπτώσεις στη ζωή των πολιτών».
Μια φίλη μου με ρώτησε τις προάλλες «Αλήθεια τι εστί Αργεντινή; Τι γίνεται εκεί που δεν γίνεται εδώ; Εμείς δεν χρεοκοπήσαμε;»
Η αλήθεια είναι πως δεν διαβάζουμε και πολλά για την Αργεντινή. Για την κοινωνία, δηλαδή, για το επίπεδο μισθών και τιμών, για τις παροχές στην υγεία και παιδεία, για το πώς βγάζουν οι άνθρωποι την καθημερινότητα εκεί πέρα. Να σκεφτείς είναι τόσο πενιχρή η σχετική ενημέρωση στον διεθνή τύπο και τα πρακτορεία ειδήσεων που τη μέρα που ξαναπτώχευσε η Αργεντινή ένα κανάλι έπαιζε πλάνα από τις λεηλασίες του 2001. Να υποθέσω ότι δεν είχε άλλα, πιο πρόσφατα, πιο άμεσα. Έστω έναν ραντσέρο με θεληματικό πιγούνι πάνω στ’ άλογο να κυνηγάει με το λάσο ένα βοοειδές…. Τίποτα. Νάδα.
Την περασμένη εβδομάδα, λεηλασίες στην Αργεντινή δεν έγιναν, ο κόσμος δεν βγήκε στους δρόμους.
Να υποθέσω ότι υποδέχθηκε και αποδέχθηκε το νέο της πτώχευσης με την ίδια ηττοπάθεια που αποδεχόμαστε εμείς κάθε νέα φορολογική επιβάρυνση, κάθε χαράτσι και κάθε ΕΝΦΙΑ, κάθε μαστίγωμα της εφορίας και της τράπεζας, κάθε κούρεμα στη σύνταξη και το μισθό και κάθε αύξηση συμμετοχής στην υγεία;
Να υποθέσω ότι εκεί στην Αργεντινή υποδέχθηκαν με την ίδια υπομονή όπως εμείς εδώ, αποδεχόμαστε άλλον ένα χειμώνα χωρίς θέρμανση, άλλο ένα καλοκαίρι χωρίς ανεμιστήρα ή ερκοντίσιον. Δεν ξέρω τι πληρώνουν στην Αργεντινή για τη ΔΕΗ κι αν η ΔΕΗ Αργεντινής κόβει το ρεύμα σε κατάκοιτους και μωρά παιδιά.
Δεν ξέρω επίσης αν στην Αργεντινή οι άρρωστοι δεν παίρνουν τα φάρμακα τους γιατί δεν μπορούν να τα πληρώσουν και αν ο ΠΕΔΥ Αργεντινής κάθε μήνα κόβει και ένα δεκάευρω από τις παροχές που οφείλει ανταποδοτικά προς τους ασφαλισμένους.
Δεν γνωρίζω τίποτα για τις τιμές στα σούπερ μάρκετ και αν το γάλα και το ψωμί στοιχίζουν 1/25 του μεροκάματου και τα απορρυπαντικά για 50 πλύσεις τους τρώνε το μισό μεροκάματο.
Δεν έχω ιδέα αν στην Αργεντινή οι άνθρωποι μπορούν να πληρώσουν το εισιτήριο για να πάνε στη δουλειά τους. Σε μια δουλειά όπου ο εργοδότης δεν τους καταβάλει τον μισθό για δύο, τρεις ακόμα και έξη μήνες. Μάλιστα δεν έχω ιδέα αν υπάρχουν γενικά δουλειές, ποιο είναι το ποσοστό ανεργίας και μετανάστευσης. Δεν έχω ιδέα αν έχουν κι εκεί «voucherδια βίου μάθησης» και «βραχυπρόθεσμες θέσεις υποαπασχόλησης» επιδοτούμενες από το ΕΣΠΑ Αργεντινής – έτσι για να περνάει την ώρα του ο εικοσιπεντάχρονος και ο πενηνταπεντάρης άνεργος, να παίρνει ένα χαρτζιλίκι και να μην αυτοκτονεί από απελπισία ο ένας μετά τον άλλον. Έτσι για να κάνει μαθητεία στο σουπερμάρκετ ο 58-χρονος και κοινωφελή εργασία στο δήμο – λαντζιέρης, οδοκαθαριστής και κρεοπώλης ο πτυχιούχος μέχρι να βγει στη σύνταξη.
«Λίγο πριν την κρίση του 2001 το ποσοστό ανεργίας είχε υπερβεί το 20%,” διάβασα στο Reuters “η εκτεταμένη διαφθορά τρόμαζε τους επενδυτές» και πως «επειδή δεν μπορούσαν να τυπώσουν κι άλλα πέσος δανειζόντουσαν» σαν να μην υπήρχε αύριο και αποπληρωμή του χρέους. Και σκέψου πως η Αργεντινή είναι παραγωγική χώρα με εργοστάσια… «Τραγικά λάθη και ανικανότητα στη διαχείριση των οικονομικών της χώρας « διαπιστώνουν όλα τα ξένα μήντια.
Όχι, δεν έγινα λεηλασίες την περασμένη εβδομάδα στην Αργεντινή, ο κόσμος δεν βγήκε στους δρόμους. Όχι, δεν υπήρξε καμιά αντίδραση σε μια χώρα όπου 19-20% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και επιβιώνει χάρη στα κοινωνικά επιδόματα.
Μα, μήπως κι εδώ δεν επιβιώνουν ολόκληρες οικογένειες και μάλιστα χωρίς επιδόματα; Ζουν από τα συσσίτια, τα κοινωνικά παντοπωλεία, ιατρεία και φαρμακεία. Ζουν από την φιλευσπλαχνία κάποιων συνανθρώπων. Περνούν τις νύχτες τους με κεριά και τις μέρες τους χωρίς ψυγείο; Γιατί εδώ δεν έχει παρά κάποια μόνο κοινωνικά επιδόματα και μάλιστα πετσοκουρεμένα. 360 ευρώ για ένα χρόνο στον άνεργο, άντε κανένα 500-ρικο «κοινωνικό μέρισμα» στα τέσσερα χρόνια της κρίσης κι έξω από δω.
Στα λίγα ρεπορτάζ του διεθνούς τύπου που διάβασα για το θέμα της χρεοκοπίας αυτό πού εξέφραζαν οι άνθρωποι στην Αργεντινή ήταν «η αγωνία για το αύριο». Την ίδια αγωνία που έχουμε κι εμείς κάθε μέρα – χωρίς επίσημη χρεοκοπία αλλά με μια αυστηρότατη δημοσιονομική λιτότητα για την πλέμπα και τους πολλούς και μια συνεχόμενη εσωτερική υποτίμηση και κατρακύλα.
Ευτυχώς που δεν γίναμε Αργεντινή! Ευτυχώς!
