Σε εμβληματικά σημεία του κέντρου του Βελιγραδίου που θυμίζουν τη ΝΑΤΟική θηριωδία του 1999 βρέθηκε το πρωί της Κυριακής η αποστολή των συνδικάτων από την Αττική που βρίσκεται στην πόλη, στο πλαίσιο των 25 χρόνων από το ιμπεριαλιστικό έγκλημα.
Εκατοντάδες συνδικαλιστές και εργαζόμενοι από μια σειρά σωματεία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, περιηγούνται με μπλουζάκια που θυμίζουν σε όλους το μακελειό και το σύνθημα «Killers go home» ταξιδεύει σε κάθε γωνιά της πόλης.
Έγκλημα χωρίς τιμωρία ο βομβαρδισμός της σερβικής ραδιοτηλεόρασης
Πρώτος σταθμός της περιήγησης το κτίριο της σερβικής τηλεόρασης που είχε βομβαρδιστεί στις 23 Απρίλη του 1999 με 16 νεκρούς εργαζόμενους.
Το κτίριο παραμένει μισογκρεμισμένο για να θυμίζει ένα από τα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα του ΝΑΤΟ και των κυβερνήσεών του, ενώ ακριβώς απέναντι ένα μνημείο με το ερώτημα «Γιατί;» εξακολουθεί να θυμίζει τη βαρβαρότητα που έζησε ο σερβικός λαός στις 100 μέρες των ανελέητων βομβαρδισμών. Οι συγκεντρωμένοι κατέθεσαν στεφάνι και τήρησαν ενός λεπτού σιγή, ενώ με συνθήματα όπως «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν» ανέδειξαν ότι και σήμερα, 25 χρόνια μετά, οι λαοί είναι αντιμέτωποι με τη φωτιά του πολέμου.
Τα συνδικάτα υποδέχθηκε αντιπροσωπεία της Συνομοσπονδίας Σερβικών Συνδικάτων (CΛΟΓΑ) με τον πρόεδρό της Ζέλικο Βεσρλινόβιτς να σημειώνει ότι η επίσκεψη αυτή είναι πολύ σημαντική για όλο τον σερβικό λαό. Ο ίδιος ευχαρίστησε τους Ελληνες συνδικαλιστές, θυμίζοντας μάλιστα ότι αρκετοί απ’ αυτούς που σήμερα βρίσκονται στην αποστολή είχαν βρεθεί στο Βελιγράδι και το 1999 εν μέσω των βομβαρδισμών, μεταφέροντας έμπρακτα την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού. «Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον λαό της Ελλάδας. Θυμόμαστε τις διαδηλώσεις που είχαν γίνει για την υποστήριξη του σερβικού λαού, θυμόμαστε το μπλόκο που είχε κάνει ο λαός της Ελλάδας στο κομβόι των ΝΑΤΟικών σε μία ακόμα έμπρακτη στήριξη του δοκιμαζόμενου λαό. Οφείλουμε ένα αιώνιο ευχαριστώ», ανέφερε μεταξύ άλλων.
«Τα Βαλκάνια είναι τόπος των λαών και όχι ορμητήριο των ΝΑΤΟικών» ήταν η απάντηση που έδωσαν με σύνθημα οι συγκεντρωμένοι σκορπώντας συγκίνηση για τη δύναμη που έχουν οι λαοί αδελφωμένοι, όταν τα βάζουν με τους ιμπεριαλιστές.
Συγκλονιστική ήταν η μαρτυρία ενός από τους εργαζόμενους τότε της σερβικής τηλεόρασης ο οποίος στη συγκεκριμένη επίθεση έχασε τον αδερφό του. Ο Μίροσλαβ Μέντιτς, μιλώντας για τα εγκλήματα του ΝΑΤΟ, ανέφερε ότι η σερβική ραδιοτηλεόραση έδειχνε τότε όλη αυτή την ιμπεριαλιστική θηριωδία με τους βομβαρδισμούς σε σχολεία, παιδικούς σταθμούς, λαϊκές κατοικίες, λαϊκές αγορές κ.ά. «Από αυτό το κτίριο στέλναμε αυτές τις εικόνες σε όλο τον κόσμο για να μάθει την αλήθεια, για να δει τα ΝΑΤΟικά εγκλήματα. Αυτό ήταν που δεν άρεσε στο ΝΑΤΟ, γιατί χαλούσε τη γραμμή του. Έτσι, στις 23 Απριλίου 1999 λίγο μετά τις δύο τη νύχτα βομβάρδισαν το κτίριο. Ήξεραν ότι είχε μέσα εργαζόμενους που δουλεύουν εκείνη τη στιγμή καθώς κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών ήταν γνωστό ότι δουλεύαμε σε δύο 12ώρες βάρδιες, εφτά το πρωί με εφτά το απόγευμα και εφτά το απόγευμα με εφτά το πρωί. Ήξεραν ότι εκείνη την ώρα βρίσκονταν εκεί μέσα 150 με 160 εργαζόμενοι, μαζί και ξένοι ανταποκριτές και δεν κάνει καμιά προειδοποίηση ότι το κτίριο ήταν ανάμεσα στους στόχους για βομβαρδισμό».
Μιλώντας ειδικά για τον αδερφό του Σίνισα, σημείωσε ότι εκείνο το βράδυ έκανε κανονικά τη βάρδιά του όταν έπεσε βόμβα από το ΝΑΤΟικό αεροσκάφος και σκοτώθηκε μαζί με άλλες 15 συνάδελφους. Ο ίδιος και ένας ακόμα εργαζόμενος είναι οι μόνοι που δεν έχουν μέχρι και σήμερα αναγνωριστεί, δεν έχουν βρεθεί τα πτώματά τους, δεν έχουν μνήμα παρά μόνο ένα κενοτάφιο. «Αυτό το έγκλημα που έκανε το ΝΑΤΟ κατακρίθηκε διεθνώς από δημοσιογραφικές ενώσεις και άλλους φορείς καθώς δεν υπήρχε κανένας λόγος να χτυπηθεί το συγκεκριμένο κτίριο, ενώ έγινε και προσφυγή για να δικαστεί το ΝΑΤΟ για έγκλημα πολέμου χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Κανείς από το ΝΑΤΟ δεν καταδικάστηκε ποτέ, κανείς δεν απολογήθηκε, είναι ένα έγκλημα δίχως τιμωρία», πρόσθεσε συντετριμμένος ο Μ. Μέντιτς.
Τις ευχαριστίες του μετέφερε και ο τότε διευθυντής της σερβικής ραδιοτηλεόρασης, σημειώνοντας ότι ο πόνος του σερβικού λαού δεν καταλαγιάζει καθώς επρόκειτο για θύματα που σκοτώθηκαν χωρίς δικαίωμα στην άμυνα, χωρίς κανένα δικαίωμα στη ζωή. «Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη βοήθεια που μας έδωσε ο ελληνικός λαός» ήταν συγκινητικά του λόγια, μεταφέροντας κι εκείνος την ευγνωμοσύνη του για τη λαϊκή αλληλεγγύη.
Ένα τρίχρονο κορίτσι – θύμα της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας
Επόμενος σταθμός ήταν το μνημείο της Μίλισα Ράκιτς. Πρόκειται για ένα τρίχρονο κορίτσι, ένα από τα χιλιάδες θύματα των ΝΑΤΟικών που σκοτώθηκε κατά τους βομβαρδισμούς ενώ βρισκόταν στο σπίτι της. Το μνημείο της στέκει σε ένα από τα πολλά πάρκα της πόλης και εκεί εκ μέρους της αποστολής στεφάνι κατέθεσε η Δήμητρα Σταματέλου. «Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί», «ΝΑΤΟ σημαίνει χούντες και πολέμοι» ήταν μερικά από τα συνθήματα που ακούστηκαν δυνατά.
Στο βομβαρδισμένο Πεντάγωνο
Τρίτος και τελευταίος σταθμός πριν αποχωρήσει η αποστολή για το Νόβι Σαντ ήταν το βομβαρδισμένο σερβικό Πεντάγωνο, το κτίριο του υπουργείου Άμυνας. Το κτίριο αυτό, στην καρδιά του Βελιγραδίου, παραμένει βομβαρδισμένο και δεν έχει αποκατασταθεί, δεν χρησιμοποιείται από τότε, έχοντας μετατραπεί σε ένα ακόμα μνημείο για να μην ξεχαστεί το στυγερό έγκλημα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και των κυβερνήσεών τους.
Πηγη: 902
