Στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ ένα καινοφανές (και πολιτικά «κενοφανές») πρόσωπο, άλωσε με χαρακτηριστική ευκολία το κόμμα αποδεικνύοντας ότι το επίθετο «Ριζοσπαστική» στον τίτλο του ήταν τελικά κυριολεκτικό και αφορούσε το οριστικό ξερίζωμα των ιστορικών καταβολών του.
Ποιος χάρηκε με τις πρόσφατες εσωκομματικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ;
Σίγουρα δεν χάρηκαν οι ηττημένοι υποψήφιοι και τα μέλη που τους υποστήριξαν. Η τάση που επιχείρησε να διασώσει δείγματα αριστερού λόγου στον ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε εκκωφαντικά. Δεν ήταν η πρώτη ένδειξη ότι η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ έχει απομακρυνθεί δραματικά από την πολιτική της αφετηρία. Είχε προηγηθεί η διαμόρφωση του συσχετισμού δυνάμεων στο συνέδριο του 2022 και τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, όπου ιστορικά στελέχη δεν υποστηρίχθηκαν και δεν κατάφεραν να εκλεγούν. Εάν όμως θέλουμε να προσδιορίσουμε την τελική αγκύλη στη θρυλούμενη «αριστερή παρένθεση» θα πρέπει να την αναζητήσουμε όχι στις εκλογές του 2019, ούτε καν σε αυτές του 2023, αλλά στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές.
Οι έτεροι εσωκομματικοί διεκδικητές και υποστηρικτές μιας ρεαλιστικής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης αν και φρόντισαν να απαλλαγούν νωρίς από ενοχλητικά ιδεολογικά διλήμματα, είδαν τελικά το θεσμικό τέρας της «εκλογής από τη βάση» που οι ίδιοι δημιούργησαν να τους καταπίνει.
Τα 74.000 μέλη που υποστήριξαν την υποψηφιότητα Κασσελάκη έχουν κάθε λόγο να είναι προσώρας ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα. Όμως ένα μεγάλο μέρος τους έδωσε παρορμητικά τη στήριξη του αντλώντας στοιχεία και ενθουσιασμό, ελλείψει άλλων πολιτικών δεδομένων, από την επικοινωνιακή εικόνα του υποψήφιου στα κοινωνικά δίκτυα. Την επόμενη ημέρα θα βρεθούν και πάλι αντιμέτωποι με την οδυνηρή πραγματικότητα και σύντομα θα διαπιστώσουν ότι το Ελληνικό Όνειρο που ευαγγελίζεται ο νέος πρόεδρος έχει, όπως και το Αμερικάνικο πρότυπο του, ελάχιστους ευνοημένους και πολλούς απόκληρους.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ πάνω που θεώρησε ότι ξεμπερδεύει με τον ΣΥΡΙΖΑ στη διεκδίκηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βλέπει με ανησυχία τις νέες εξελίξεις. Η δυνητική δευτεροκαθεδρία του στο πολιτικό σκηνικό απειλείται από ένα κόμμα που θα προσπαθήσει να προσελκύσει ψηφοφόρους από τον ίδιο χώρο, χρησιμοποιώντας παρόμοια εργαλεία και μεθόδους: έναν ακραίο πολιτικό οπορτουνισμό, απουσία καθαρών ιδεολογικών προταγμάτων, ασαφείς, καιροσκοπικές και συχνά αντικρουόμενες θέσεις που στοχεύουν με τρόπο λαϊκίστικο, να ευχαριστήσουν ένα εξίσου ασαφές κομματικό ακροατήριο.
Ίσως περισσότερο από όλους ανησυχεί η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Παρατηρεί με αμηχανία έναν «δικό της άνθρωπο», γέννημα – θρέμμα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που υποστηρίζει, να διεκδικεί ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι όταν η λαϊκή οργή από τις ανάλγητες νεοφιλελεύθερες πολιτικές γιγαντωθεί, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο της βαλβίδας εκτόνωσης. Το σύστημα θα διασωθεί ξανά, αλλά οι ίδιοι κινδυνεύουν να χάσουν την εξουσία. Γνωρίζουν ότι στο πλαίσιο της μεταπολιτικής, απειλείται η επικοινωνιακή ηγεμονία τους από έναν άνθρωπο που το μόνο που γνωρίζει είναι να διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του και αντιλαμβάνονται ότι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου θα έχουν ίσως υποσκελιστεί και στο μοναδικό πεδίο όπου θα μπορούσαν να παρουσιάσουν μια επίφαση κοινωνικής ευαισθησίας, αυτό του δικαιωματισμού.
Υπάρχει βέβαια και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος καθώς και οι αυτόκλητοι συνοδοιπόροι του. Αυτοί βιώνουν την πρόσκαιρη χαρά του νικητή αλλά σίγουρα έχουν πλήρη συναίσθηση όχι μόνο της πολιτικής κενότητας του επικεφαλής αλλά και της γενικότερης πρότασης τους. Ο νέος πρόεδρος δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται ότι εργαλειοποιείται σε ένα ρεσάλτο πολιτικής πειρατείας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και ότι όταν οι νεόκοποι σύντροφοι του επιτύχουν τον επιθυμητό συσχετισμό δυνάμεων, θα πεταχτεί στα αζήτητα της ιστορίας.
Υπάρχει όμως και κάτι πολύ πιο σημαντικό. Αυτό το παιχνίδι εξουσίας διαπράχθηκε στο όνομα της Αριστεράς και αυτό αποτελεί πολιτική ύβρη. Και όπως γνωρίζουμε από την αρχαία μας παράδοση, η ύβρις ακολουθείται αναπόδραστα από τη νέμεση και την τίση. Η πτώση θα είναι ραγδαία και συντριπτική.
Τελικά υπάρχουν κάποιοι που χάρηκαν πραγματικά από τις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές στο ΣΥΡΙΖΑ;
Ναι, και δεν είναι άλλοι από αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους πραγματικούς ιδιοκτήτες αυτής της χώρας. Οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες. Το εγχώριο αλλά και το διεθνές κεφάλαιο που βλέπει στις ηγεσίες και των τριών συστημικών κομμάτων στελέχη και ομάδες με δυσδιάκριτες πολιτικές διαφορές μεταξύ τους, πρόθυμες όμως να συνταχθούν στα μεγάλα «εθνικά» διακυβεύματα του μέλλοντος: τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την εξαθλίωση των αγροτών και την αισχροκέρδεια των σούπερ μάρκετ, την ενεργειακή φτωχοποίηση των νοικοκυριών και την κερδοσκοπία του ολιγοπωλίου ενέργειας, την άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Παρατηρούν με ικανοποίηση τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας χαμηλών προσδοκιών, που εξαναγκάζεται να ζει με κουπόνια και που ολοένα και περισσότερο λαμβάνει τις αποφάσεις της όχι με βάση τις πραγματικές ανάγκες και τα δικαιώματα της αλλά τις φαντασιακές εικόνες του διαδικτύου.
Η κρίση που βιώνουμε έρχεται από τα παλιά και είναι αποτέλεσμα του κυρίαρχου παραγωγικού συστήματος. Τη λύση μπορεί να τη δώσει μόνο ο λαός. Η κοινωνία πρέπει να ξαναφορέσει τα ταξικά γυαλιά της και να οργανωθεί αποτελεσματικά. Να διεκδικήσει το σύνολο του πλούτου που παράγει, αρνούμενη τα ψίχουλα της αναδιανομής και μία ουσιαστική κοινωνική ισότητα που θα υλοποιείται πέρα από το δικαιωματισμό.
Στο πλαίσιο των ιστορικών όρων που έχει θέσει η πραγματική Αριστερά.
Χουρδάκης Γιώργος, Διδάκτορας Φυσικής
