Μία 56χρονη γυναίκα στην Θεσσαλονίκη μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από τον σύντροφό της μέρα μεσημέρι. Η είδηση δεν προκαλεί – δυστυχώς- καμία έκπληξη. Ο καθ’ ομολογίαν δράστης σκότωσε την σύντροφό του επειδή εκείνη του ζήτησε να χωρίσουν. Το κίνητρο δεν προκαλεί – δυστυχώς – καμία έκπληξη. Έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό οι γυναικοκτονίες στην χώρα μας το 2021 που έχουμε φτάσει στο σημείο να μην αποτελούν καν είδηση για τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Οι γείτονες άκουσαν την γυναίκα να φωνάζει «σε παρακαλώ, μην με σκοτώσεις» και στη συνέχεια είδαν τον 48χρονο άνδρα να βγαίνει από το σπίτι γεμάτος αίματα. Άλλη μία γυναίκα έχασε την ζωή της επειδή ήταν γυναίκα. Επειδή θέλησε να φύγει από μία σχέση που ήταν κακοποιητική ή απλώς δεν της προσέφερε πια ευτυχία. Και αυτό δεν μπορούσε να το ανεχθεί ένας άνδρας που έχει γαλουχηθεί με το πρότυπο της τοξικής αρρενωπότητας σε μία πατριαρχικά δομημένη κοινωνία. Διοτί δεν έχει καμία απολύτως σημασία που ο δράστης είναι Γεωργιανός. Η πατριαρχία σκοτώνει γυναίκες σε όλον τον κόσμο.
Η έμφυλη βία εξαπλώνεται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή της πανδημίας και η γυναικοκτονία αποτελεί το τελικό της στάδιο. Μόνο κατά τη διάρκεια του πρώτου δεκαπενθήμερου του Αυγούστου καταγράφηκαν 554 καταγγελίες για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Σε όλα τα περιστατικά, τα θύματα ήταν γυναίκες. Οι αρχές συνέλαβαν 332 άτομα σχηματίζοντας σχετικές δικογραφίες αυτόφωρης διαδικασίας, ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις σχηματίστηκαν δικογραφίες τακτικής διαδικασίας. Η εκτόξευση των καταγγελιών μαρτυρά όχι μόνο την έξαρση του φαινομένου της έμφυλης βίας, αλλά και το γεγονός πως πλέον ανοίγουν τα στόματα. Η κοινωνία «βράζει» και πλέον γυναίκες – αλλά και άνδρες – συμμετέχουν μαζικά σε κινήματα, διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και προγράμματα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών δίνοντας χώρο, θάρρος και ασφάλεια στα θύματα να μιλήσουν και να διεκδικήσουν την ζωή που τους αξίζει.
Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα έγκλημα που διώκεται αυτεπάγγελτα στην χώρα μας. Την ίδια ώρα, όμως, οι ενέργειες για την νομική αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία» κινούνται με ρυθμούς χελώνας. Αν και ένα υπερ-συντηρητικό και προσκολλημένο στην πατριαρχία τμήμα της κοινωνίας συνεχίζει να αμφισβητεί ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της γυναικοκτονίας ως όρου, γυναίκες και άντρες σε όλη την Ελλάδα πολεμούν με νύχια και με δόντια για την δικαίωση των θυμάτων της έμφυλης βίας και την αποτροπή νέων εγκλημάτων. Όσο και αν κάποιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υποστηρίζοντας πως ο όρος ανθρωποκτονία καλύπτει τα πάντα – με το ασυναγώνιστο (!) επιχείρημα πως και οι γυναίκες είναι άνθρωποι (ευχαριστούμε!) – στην πραγματικότητα, η νομική αναγνώριση του όρου είναι θεμελιώδους σημασίας.
Καταρχάς, οι γυναίκες υπόκεινται συστηματικά σε μία συστημική έμφυλη ανισότητα και οι ειδικές περιστάσεις απαιτούν και ειδικούς όρους για να περιγράφουν και να αναδειχθούν στον βαθμό που τους αναλογεί και όχι να μπαίνουν «κάτω από το χαλί». Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, πως η Ελλάδα έχει κυρώσει την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών. Αυτή η κίνηση της χώρας μας συνεπάγεται μία σειρά υποχρεώσεων. Έτσι, θα πρέπει η πολιτεία να προχωρήσει σε όλες τις απαραίτητες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα, ούτως ώστε να αναγνωριστεί και νομικά ο όρος «γυναικοκτονία».
Έχει πια αποδειχθεί ιστορικά, πολιτικά, κοινωνιολογικά και νομικά πως ο όρος «γυναικοκτονία» όχι μόνο ευσταθεί και δεν είναι αποτέλεσμα φεμινιστικής υστερίας (όπως πολλοί προσπαθούν να περάσουν), αλλά είναι και απαραίτητος για την συστηματική εξάλειψη της έμφυλης βίας. Άλλωστε, αν δεν αναγνωρίσεις ένα πρόβλημα στη σωστή του βάση, δεν θα μπορέσεις ποτέ να το ξεριζώσεις. Όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων ορίζουν την γυναικοκτονία ως «ανθρωποκτονία από πρόθεση γυναικών επειδή είναι γυναίκες», η καθυστέρηση της ελληνικής πολιτείας μπορεί να χαρακτηριστεί από στρουθοκαμηλισμός εώς συναυτουργία στην διαιώνιση ενός τόσο νοσηρού φαινομένου.
