Ο, τι παρακολουθήσαμε χθες το βράδυ, μετά την εκλογή του Στ. Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν κάτι μεταξύ σουρρεαλιστικής κωμωδίας και ανυπόφορης αηδίας, αλλά και η λογική κατάληξη μιας πορείας που είχε ήδη προγραφεί, αλλά που κανείς δεν περίμενε πως οι τίτλοι θα έπεφταν με αυτό το γελοίο και αλλοπρόσαλλο σόου το οποίο εκτυλίχθηκε μπροστά σε υστερικά συνθήματα και αποτρελαμένες κάμερες.
Διότι ουδέν γελοιωδέστερο από την Εφη Αχτσιόγλου να προτάσσει την υψωμένη αριστερή γροθιά, μπροστά σε ένα πλήθος που κάτι φώναζε – συνθηματικά – περί ιστορίας που γράφεται με ανυπακοή!
Να κλάψεις ή να γελάσεις; ‘Η και τα δύο μαζί;
Ανυπακοής ε; Με τη γροθιά υψωμένη ε;
Τόσο υψωμένη όσο ηχηρό ήταν το μνημόνιο που δεν ήταν μνημόνιο. Τόσο υψωμένη όσο οι συμφωνίες με τους αμερικάνους και οι νατοϊκές βάσεις σε όλη την ελληνική επικράτεια. Τόσο υψωμένη όσο οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί και η εθελοντική φορολογία των εφοπλιστών.
Οι, δε, εφοπλιστές, “τρόμαξαν” τόσο πολύ από την τάχα “αριστερή” διακυβέρνηση, όπου ένας δικός τους “μπερδεύτηκε” και έφτασε ως την πόρτα της Κουμουνδούρου!
Αυτοδημιούργητος, λέει, “εθελοντής”, golden boy στην Goldman Sacs… χωρίς καμία κοινωνική και πολιτική αναφορά, μόνο με αστραφτερό χαμόγελο και ντύσιμο στην πένα.
Κάτι μεταξύ κολεξιόν Armani, δεξίωση CEO στη Νέα Υόρκη, υποψήφιου γερουσιαστή στην Ατλάντα και τελετής Oscar, ανέβηκε σε ένα βάθρο και μοίραζε και ευχαριστώ υπό τους φαιδρούς ήχους του συνθήματος “νά ‘τος νάτος ο πρωθυπουργός”.
Οπου ο πρωθυπουργός των συνθημάτων είναι ένας αστραφτερός μάνατζερ, του οποίου ο λανθάνων δεσποτισμός παραλίγο να ξεχυθεί ασυγκράτητος όταν απευθυνόμενος στις κάμερες είπε: “δεν έχετε εικόνα; Ε βρείτε εικόνα!”. Και ξαναγύριζε φορώντας το τέλειο χαμόγελο.
Μία τέλεια εκφυλισμένη εικόνα και μία ομιλία – πολιτικό τίποτα, που όμως φέρει από πίσω του ό,τι ακριβώς χρειάζεται…
“Φως”, “Πρόοδος” και άλλες ανυπόφορες φλυαρίες που υπογράφουν φαρδιά, πλατιά το τέλος ακόμα και εκείνης της σοσιαλδημοκρατίας που εγκλώβιζε τους λαούς και εκτόνωνε την οργή προτάσσοντας προγράμματα και συνθήματα βγαλμένα μέσα από τα κοινωνικά αιτήματα.
Αντί αυτού, έχουμε ένα πολιτικό τίποτα με ανέξοδες και αόριστες “ωραίες λέξεις”, κούφιο δικαιωματισμό, πόζες και επικοινωνιακά τερτίπια και όλα αυτά πασπαλισμένα με οικογενειακή σαπουνόπερα. Δηλαδή, ατόφια αμερικανιά.
Μπροστά μας εκτυλίσσεται ένας τέλεια οργανωμένος εκφυλισμός της πολιτικής σκέψης και του πολιτικού λόγου εκείνου, που συγκρούεται, που ερείδεται σε κοινωνικές αναφορές, που εμφορείται από αγεφύρωτες ταξικές διαφορές. Θα ήταν όμως λάθος να πιστέψουμε ότι αυτή η περιφερόμενη αστραφτερή αμερικανιά δεν έχει ταξικό πρόσημο.
Οσο πιο δήθεν ενωτικό και αστραφτερό είναι το προσωπείο, όσο πιο ελκυστικά σκηνοθετημένο οργανώνεται, όσο πιο πολύ στοχεύει στην αποχαύνωση ενός λαού πίσω από καλογυαλισμένες εικόνες, τόσο περισσότερο το λίμπεραρ ασκέρι θα αφαιρεί δικαιώματα, υλικά μέσα διαβίωσης, κόπους μιας ζωής, όνειρα των παιδιών και κοινωνικά στηρίγματα των μεγάλων.
Και όσο περισσότερο εθιστεί ο λαός στην αμερικανιά με χρυσόσκονη τόσο πιο ακίνδυνος θα είναι.
Αν ξύσει, κανείς, πίσω από αυτή την τρομακτική εικόνα, ξέρετε τι θα βρει;
Ατόφιο και ανεμπόδιστο φασισμό.
*έτσι λέει το τραγούδι
