Κυκλοφόρησε από τις Εκδοσεις Μπαρμπουνάκη, το βιβλίο «ΠΑΓΚΡΑΤΙΔΗΣ»: εις θάνατον τετράκις.
Το βιβλίο του Δικηγόρου και πρώην Εισαγγελέα Κωνσταντίνου Λογοθέτη αποκαλύπτει μία επί δεκαετίες θαμμένη συνταρακτική αλήθεια, αναδεικνύοντας την υπόθεση Παγκρατίδη για πρώτη φορά από την αμιγώς δικαστική της σκοπιά. Παρατίθενται, ακόμα και με φωτογραφική απεικόνιση, άγνωστα έγγραφα και στοιχεία από την προδικασία αλλά και την ίδια την δίκη, τα οποία για προφανείς λόγους μέχρι σήμερα κρατήθηκαν στο σκοτάδι και στα οποία ενδεικτικά περιλαμβάνονται: Πλήρης δικαστική αδιαφορία για την κακοποίηση του υπόπτου, αστυνομικοί που «συμφωνούν» με τη μοναδική αυτόπτη μάρτυρα να αναγνωρίσει τον «δράκο», εισαγγελείς που συμπράττουν σε στημένες αναπαραστάσεις, δικαστήριο που επίμονα και μεθοδικά αρνείται ακόμα και να ακούσει τα απαλλακτικά για τον κατηγορούμενο στοιχεία ή να ικανοποιήσει αυτονόητα αιτήματα των συνηγόρων του, αλλά και οι μετά τη δίκη (επίσης άγνωστες) εκδικητικές διώξεις των ίδιων των συνηγόρων είναι ελάχιστες από τις γραπτές πλέον αποδείξεις του πώς η Δικαιοσύνη με ίδιες πράξεις και παραλείψεις οδήγησε την υπόθεση σ’ αυτήν την τραγωδία.
Τέλος, το μέγεθος της τραγωδίας επιβεβαιώνεται με την αυτούσια παράθεση του μέχρι σήμερα «εξαφανισμένου» πρακτικού μειοψηφίας, με το οποίο πλήρως κονιορτοποιείται από δικαστή της σύνθεσης του δικαστηρίου ολόκληρο το αστυνομικό και δικαστικό οικοδόμημα που στήθηκε στις πλάτες του άτυχου «Αρίστου», για να ικανοποιηθούν πρόσκαιρες πολιτικές και αστυνομικές στοχεύσεις, έναντι των οποίων η ζωή ενός εγκαταλελειμμένου φτωχόπαιδου δεν είχε καμία αξία.
«Την 16η Φεβρουαρίου 1968, ημέραν ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και ώραν 06:50 πρωινήν, θα λάβη χώραν η εκτέλεσις θανατικής ποινής δια τυφεκισμού του ιδιώτου Αριστείδου Παγκρατίδου του Χαραλάμπους…».
«Μερίμνη Τάγματος να διατεθεί το εκτελεστικόν απόσπασμα…».
«Επί πλέον να διατεθή εις λοχίας ίνα βάλη την τελειωτικήν βολήν και εις στρατιώτης ίνα καλύψη δι’ οθόνης τους οφθαλμούς του καταδίκου συμφώνως τοις κεκανονισμένοις».
Πώς όμως, με ποιο ανεξήγητο ξεστράτισμα του νου, το χειμωνιάτικο εκείνο ξημέρωμα του Φλεβάρη, μπροστά στις παγωμένες κάννες των όπλων δεν έτρεμε πια ο Αρίστος, αλλά τουρτούριζε ένα δεκάχρονο παιδάκι ξυπόλυτο, πεινασμένο, βιασμένο, ρημαγμένο απ’ τη ζωή πριν καν την αρχίσει. Που αν η Πολιτεία τότε άπλωνε ένα στοργικό χέρι στο τσακισμένο κορμάκι του, δεν θα χρειαζόταν αργότερα να το κομματιάσει με δώδεκα σφαίρες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
