«Θα δώσει τεράστια νούμερα στην ελληνική οικονομία», η Ελλάδα «περιφερειακό κέντρο εκπαίδευσης», «Ανοίγουμε το παιχνίδι…»
Οι παραπάνω εκφράσεις θα ταίριαζαν περίφημα σε ένα CEO πολυεθνικής και στο όραμά της. Αλλά, δεν προέρχονται ούτε από golden boy, ούτε αναφέρονται στα μελλοντικά κέρδη ενός μονοπωλιακού ομίλου. Με αυτές τις εκφράσεις – μεταξύ άλλων – ο υπουργός Παιδείας, Κ. Πιερρακάκης, μιλώντας στην ΑΝΤ1, επιχειρηματολόγησε υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, ομολογώντας τί;
Οτι η πρόσβαση στην επιστημονική γνώση δεν είναι καθολική και ίση για όλους. Οτι «δυστυχώς σε πολύ μεγάλο βαθμό παίζει ρόλο το πόσο η οικογένεια σε στηρίζει». Δηλαδή, πόσο η οικογένεια μπορεί, αν μπορεί, να πληρώνει!
Πραγματικά, θαυμάσια μέσα στον κυνισμό της ομολογία ότι η γνώση δεν παρέχεται ως δικαίωμα και μάλιστα συνταγματικής κατοχύρωσης, αλλά αγοράζεται, είναι προϊόν, είναι εμπόρευμα, από τον υπουργό μιας κυβέρνησης η οποία κάνει ό,τι μπορεί για εδραιώσει στην πιο ακραία τους μορφή τους ταξικούς αποκλεισμούς στη μόρφωση ξεκινώντας από τη πρωτοβάθμια εκπαίδευση και φτάνοντας ως το Πανεπιστήμιο.
Και μπόρεσε να γίνει ακόμα πιο κυνικός και αποκαλυπτικός μνημονεύοντας ένα άρθρο του Φρίντμαν από το 2010 στους New York Times, στο οποίο υποστήριζε, εν μέσω μνημονίων στην Ελλάδα, «μη δίνετε τόση σημασία στα spread και σε ανάλογες μετρήσεις. Κοιτάξτε τι κάνουν οι νέοι στην Ελλάδα. Αν φεύγουν για το εξωτερικό μαζικά, πουλήστε ελληνικά ομόλογα, αν όμως μένουν στη χώρα ή επιστρέφουν, τότε αγοράστε ελληνικά ομόλογα»! Πραγματικό θαυμάσια εργαλειοποίηση της γνώσης για τους σκοπούς των ελεύθερων και ασύδοτων κερδοσκόπων.
Κατά τ’ άλλα ο κύριος Πιερρακάκης χρησιμοποίησε διάφορους παραπλανητικούς ευφημισμούς όπως “μη κρατικά – μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια” και άλλες κούφιες διαβεβαιώσεις, όπως ότι για τη λειτουργία τους θα απαιτούνται “τουλάχιστον τρεις σχολές και 30 καθηγητές με διδακτορικό και δημοσιεύσεις, αλλά και αντίστοιχες βασικές κτηριακές υποδομές –δεν μπορεί ένα ξένο ΑΕΙ να στεγάζεται σε έναν όροφο– δημιουργούμε το αυστηρότερο πλαίσιο για τη λειτουργία αυτών των Μη Κρατικών-Μη Κερδοσκοπικών ΑΕΙ και σε επίπεδο υποδομών”.
Σκοπίμως, βέβαια, αποκρύπτεται ότι κανένας “επενδυτής” της γνώσης προς πώληση και κέρδος δεν θα δαπανήσει τα τεράστια ποσά που απαιτούνται για την ίδρυση ενός πανεπιστημιακού campus με τις απαραίτητες υποδομές σε κτήρια, αίθουσες, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, αμφιθέατρα. Κάτι που μόνο ο δημόσιος χαρακτήρας των Πανεπιστημίων μπορεί να το εξασφαλίσει.
Εδώ “θαυμάστε” τον υπουργό
