«Απ’ όλα» είχε η «ιστορική ομιλία» (έτσι χαρακτηρίστηκε πριν καν γίνει) του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κοινή Σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων στο Κογκρέσο των ΗΠΑ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπιασε το νήμα από την αρχαία Ελλάδα, το έφτασε στο 1821, πέρασε στον 20ο αιώνα και κατέληξε στην περίοδο που ζούμε, για να κάνει ένα πράγμα: Να δηλώσει… περίπου κυβερνήτης μιας ακόμα πολιτείας των ΗΠΑ!
Αναφερόμενος στην αρχαία Ελλάδα δεν μπόρεσε να βρει κάτι για τη συνεισφορά των ΗΠΑ. Λογικό. Κατάφερε, πάντως, να συνδέσει τον εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο με την έξοδο του Μεσολογγίου και με τη Μαριούπολη. Δεν το έκανε γιατί χρειάστηκε να βρει έναν εντυπωσιακό (;) τρόπο να εκφράσει την αλληλεγγύη του στον ουκρανικό λαό. Απλά προσπάθησε, ανάμεσα στα άλλα, να βρει έναν «ιστορικό» παραλληλισμό για να χωρέσει η προσφορά του στην εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο, δηλώνοντας διαρκώς «προβλέψιμος» και «διαθέσιμος».
Είπε κι άλλα ο πρωθυπουργός, πολλά και «βαρύγδουπα». Όταν έφτασε, βέβαια, στον 20 αιώνα άρχισε πάλι τα (γνωστά πια) για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Σε αυτά δεν βρήκε τρόπο να συμπεριλάβει τις επεμβάσεις («της σωστής πλευράς της Ιστορίας») στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, αλλά και πιο πίσω την Κορέα και το Βιετνάμ, τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Τι άλλο «θυμήθηκε» να πει ο πρωθυπουργός; Μα για το σχέδιο Μάρσαλ φυσικά. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να το ξεχάσει για να ευχαριστήσει τις ΗΠΑ που ενίσχυσαν τότε τους απόντες από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αλλά και κάτι ντόπιους παλιούς συνεργάτες των ναζί που πλούτισαν. Ήταν το «στερέωμα», σε χρήμα, της αστικής τάξης στη μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Και κάπου εκεί μίλησε και για «δαίμονες»: «Οι δύο χώρες μας πάντα βρέθηκαν στη σωστή πλευρά της ιστορίας, πολέμησαν τους εσωτερικούς τους δαίμονες, αλλά εξήλθαν ισχυρότερες δικαιώνοντας τις αξίες των προγόνων μας». Δεν το έκανε «ψιλά» αυτό ο κύριος Μητσοτάκης. Όταν επιστρέψει στην Ελλάδα ας μας το εξηγήσει, παρακαλούμε. Όχι, φυσικά, δεν πάει ο νους μας πως εννοούσε κάτι για την…. «κόκκινη απειλή» που θα έλεγαν και οι Αμερικανοί.
Κατά τα άλλα ο πρωθυπουργός μόνο που δεν πανηγύρισε για την κύρωση της Συμφωνίας για τις Βάσεις. Διαφήμισε τη βάση της Σούδας ως τη «μεγαλύτερη στην Ανατολική Μεσόγειο» και προώθησε, σαν πολιτικός ντίλερ, το ρόλο της Αλεξανδρούπολης ως «ενεργειακό κόμβο της περιοχής». Με λίγα λόγια πλάσαρε τη χώρα σαν ένα (πάντα) πρόθυμο ορμητήριο πολέμου των ΗΠΑ.
Μίλησε και για τα ελληνοτουρκικά, προσπαθώντας να φανεί και κάπως αυστηρός, αλλά δεν τα κατάφερε. Περίπου παρακάλεσε να μην προχωρήσει το «ντιλ» με τα F 16 στην Άγκυρα, ενώ μόλις χθες ο ίδιος ζήτησε F-35. Tέλος, δεν ξέχασε να απευθυνθεί τους επενδυτές των ΗΠΑ να έρχονται στη χώρα, για να βγάζουν κέρδη εύκολα και γρήγορα. Αλίμονο. .
