Ας μεταφερθούμε για μια στιγμή, νοερά κι οδυνηρά, στη θέση του Γιάννη Τουρνά. Του καρκινοπαθούς από την Κρήτη που έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο Γιάννης, ένας φτωχός άνθρωπος, ένας βιοπαλαιστής, αγωνιζόταν σκληρά να βγάλει το καθημερινό ψωμί της οικογένειας, πουλώντας βιβλία στις υπαίθριες αγορές. Και τα περασμένα Χριστούγεννα, ξαφνικά κι αναπάντεχα, έμαθε το τρομερό μαντάτο: Προχωρημένος καρκίνος στον πνεύμονα. Επεσε ο ουρανός στο κεφάλι του.
Θέλησε να το παλέψει. Να μην παραδοθεί αμαχητί στη μοίρα του. Να αξιοποιήσει όποιες δυνατότητες και ελπίδες υπήρχαν για να ζήσει. Και βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδο. Στο νοσοκομείο όπου απευθύνθηκε του είπαν ότι το φάρμακο που χρειαζόταν για να ξεκινήσει τη θεραπεία του δεν υπήρχε και έπρεπε να περιμένει. Αλλά, όσο αυτός περίμενε η αρρώστια του προχωρούσε. Κι όταν το φάρμακο βρέθηκε, σκέφτηκε πως μάλλον ήταν αργά. Κουρασμένος από την αναμονή, απελπισμένος από την γρήγορη εξέλιξη της αρρώστιας του και μη αντέχοντας τους φρικτούς πόνους προχώρησε στο απονενοημένο διάβημα.
Ας μεταφερθούμε τώρα στο μυαλό του Αδ. Γεωργιάδη. Του υπουργού Υγείας της κυβέρνησης της ΝΔ, ο οποίος πριν λίγο καιρό ανέλαβε αυτό το κυβερνητικό πόστο με στόχο να γκρεμίσει γρήγορα και αποτελεσματικά ό,τι υπάρχει ακόμα από το ΕΣΥ, ούτως ώστε το δημόσιο αγαθό της υγείας να παραδοθεί ολοκληρωτικά στους ιδιώτες εμπόρους. Ο Γεωργιάδης, γνωρίζοντας ότι όταν βγαίνουν στη δημοσιότητα «περιστατικά» σαν αυτό του Γιάννη μπορεί να βλάψουν, επικοινωνιακά, την πολιτική της κυβέρνησης για πλήρη εμπορευματοποίηση της υγείας, βγήκε αμέσως στα ΜΜΕ – αυτά που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα να του δώσουν βήμα δικαιολόγησης και εξιλέωσης – και δήλωσε ότι η κυβέρνηση και το κράτος δεν έχουν καμία ευθύνη, σπεύδοντας να προσθέσει ότι με προσωπική του παρέμβαση η έλλειψη του συγκεκριμένου φαρμάκου αποκαταστάθηκε. Μόνο που για τον Γιάννη αυτή η «αποκατάσταση» ήρθε αργά.
Ο Γιάννης «έφυγε» νικημένος όχι από τον καρκίνο – αυτόν δεν του δόθηκε καν το δικαίωμα και η ευκαιρία να τον παλέψει – αλλά από τον υπουργό μιας κυβέρνησης που προκειμένου να εξυπηρετήσει τα κέρδη των εμπόρων της υγείας αδιαφορεί πλήρως και κυνικά για τη ζωή των φτωχών ανθρώπων του λαού μας. Γιατί σαν τον Γιάννη υπάρχουν χιλιάδες άλλοι καρκινοπαθείς – αλλά και πάσχοντες από άλλες αρρώστιες – που βρίσκονται μπροστά στα ίδια απελπιστικά αδιέξοδα τα οποία δημιουργεί η κυβέρνηση προκειμένου να περάσει την ανθυγιεινή πολιτική της.
Ξέρω ότι το παραπονεμένο κλάμα της κόρης του Γιάννη δεν πρόκειται να συγκινήσει υπουργούς σαν τον Γεωργιάδη που είναι ταγμένοι στο «ταξικό πολιτικό καθήκον». Όπως δεν άγγιξαν τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη και όλους τους υπουργούς και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος οι θρήνοι και οι κατάρες των μανάδων και των πατεράδων των παιδιών που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη. Νιώθουν ακόμα πολιτικά άτρωτοι. Κίνδυνος γι’ αυτούς, την πολιτική που εφαρμόζουν και την τάξη που υπηρετούν θα υπάρξει ότι το παράπονο θα γίνει διεκδίκηση και η οργή «σπαθί. Κι αυτή η ώρα θα έρθει!
