Από τον Ριζοσπάστη
Είτε με τους μύθους που διακινεί η κυβέρνηση είτε με τα προπαγανδιστικά της τερτίπια και τις διαστρεβλώσεις γύρω από το νομοσχέδιο-έκτρωμα για τα Εργασιακά, που έφερε κατά παραγγελία της εργοδοσίας, επιβεβαιώνει τις επιδιώξεις της για ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη.
Άλλωστε, αν πράγματι το νομοσχέδιο της κυβέρνησης είναι «θετικό» για τους εργαζόμενους, όπως επαναλαμβάνει ο υπουργός Εργασίας, γιατί η κυβέρνηση το κρατούσε κρυφό προεκλογικά, ενώ όπως αποδείχθηκε το είχε έτοιμο; Γιατί δεν παρουσίαζε στο προεκλογικό της πρόγραμμα ότι σκοπεύει να φέρει τις 13 ώρες δουλειάς, τη γιγάντωση της «ευελιξίας», την παραπέρα ποινικοποίηση της απεργίας;
* * *
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1) Ισχυρισμός πρώτος: «Βάζουμε σε τάξη αυτό που ήδη υπάρχει για τους εργαζόμενους». Η κυβέρνηση επικαλείται το γεγονός ότι ήδη δεκάδες χιλιάδες είναι οι εργαζόμενοι που «άτυπα» δουλεύουν «πολλαπλή απασχόληση», με άστατα προγράμματα εργασίας, που δεν ξέρουν σήμερα αν και πού θα τους καλέσει ο εργοδότης αύριο κ.λπ. Και, τώρα, με τα άρθρα του ν/σ για την «πολλαπλή απασχόληση», τις «συμβάσεις μηδενικών ωρών» κ.λπ. «κανονικοποιεί» αυτό το καθεστώς.
Η αλήθεια για τους εργαζόμενους: Κράτος και κυβέρνηση παραδέχονται ότι με το νομικό πλαίσιο που έχουν θεσπίσει για λογαριασμό της εργοδοσίας έχει διαλυθεί κάθε έννοια σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, ωραρίου κ.λπ. Άλλωστε, με δικούς τους νόμους, που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 1990, η «ευελιξία» με τη «μερική απασχόληση», την «εκ περιτροπής εργασία» κ.λπ. έδωσαν στην εργοδοσία τα όπλα για να εντείνει ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση. Έτσι, ειδικά από το 2015 και μετά οι σχέσεις εργασίας-λάστιχο γενικεύονται, οι μισές και παραπάνω προσλήψεις κάθε χρόνο είναι με συμβάσεις μερικής απασχόλησης και ορισμένου χρόνου, ενώ πλέον καταγράφονται πάνω από 6.000 απολύσεις τη μέρα, με εκατομμύρια εργαζόμενους να ανακυκλώνονται διαρκώς ανάλογα με τις ανάγκες της εργοδοσίας.
Πάνω σε αυτό το έδαφος έρχεται το νομοσχέδιο-έκτρωμα για να το θωρακίσει ακόμα καλύτερα, να «εξαπλώσει» αυτήν την αθλιότητα σε όλους τους κλάδους, να την κάνει καθεστώς. Αντί, δηλαδή, να αποτρέπεται η παραβίαση των νόμιμων χρονικών ορίων δουλειάς, παύει να θεωρείται «παράνομη» η παραβίασή τους! Αντί να αποτρέπεται η καταστρατήγηση του 8ωρου, νομιμοποιείται το 13ωρο.
Με το νομοσχέδιο αυτό πλέον η εργοδοσία σε μεγάλους χώρους δουλειάς, π.χ. εργοτάξια, λιμάνια κ.α. θα μπορεί να απασχολεί τον εργαζόμενο όπως θέλει, να εξαφανίζει ακόμα και τις υπερωρίες. Τι θα εμποδίσει π.χ. έναν κατασκευαστικό όμιλο να έχει τον οικοδόμο 13 ώρες τη μέρα στη δουλειά, μοιράζοντας τον χρόνο σε ένα 8ωρο σε μία εταιρεία και σε ένα 4ωρο σε άλλη; Τι θα σημάνει για χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους που βρίσκουν δουλειές του «ποδαριού» μέσα από τα γνωστά δουλεμπορικά που στέλνουν «πακέτα εργαζομένων» σε διαφορετικούς χώρους και κλάδους, αν όχι ένα διαρκές «σούρτα – φέρτα»; Πότε με συμβάσεις «μηδενικών ωρών», πότε «κατά παραγγελία», πότε με 8ωρα και στο «καπάκι» 4ωρα κ.λπ.;
* * *
2) Ισχυρισμός δεύτερος: «Δεν αναγκάζουμε κανέναν να δουλέψει πολλαπλή απασχόληση. Οι εργαζόμενοι θα είναι ελεύθεροι αν το επιθυμούν, θα είναι επιλογή τους».
Η αλήθεια για τους εργαζόμενους: Τι είναι αυτό που εν έτει 2023 αναγκάζει έναν εργαζόμενο για να τα βγάλει στοιχειωδώς πέρα να αναζητά και δεύτερο μεροκάματο, να δουλεύει δηλαδή μέχρι και 13 ώρες τη μέρα;
Πόσο …ελεύθερος είναι ο εργαζόμενος να «επιλέξει» τι θα κάνει, όταν οι μισθοί είναι ψίχουλα και όταν γενικεύονται οι «ελαστικές» μορφές απασχόλησης; Όταν η ακρίβεια τσακίζει κόκαλα και το μέσο νοίκι μαζί με τους λογαριασμούς για μια οικογένεια ρουφάει έναν μηνιαίο μισθό;
Είναι άραγε τυχαίο ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, από το 2012 μέχρι το 2022 εξαπλασιάστηκε ο αριθμός των εργαζομένων που δουλεύουν μία πλήρη και μ’ια μερική απασχόληση, αυτό το αίσχος δηλαδή που τώρα πάει να γίνει νόμος του κράτους; Πρόκειται για αύξηση που ακολουθεί κατά πόδας την πραγματική μείωση του εισοδήματος, τη διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων, την ακρίβεια και τη φοροληστεία, το γεγονός ότι όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι βάζουν το χέρι στην τσέπη για την υγεία τους, την Πρόνοια, την Παιδεία, τη στέγαση κ.ο.κ. Αν όλα αυτά ήταν κατοχυρωμένα δικαιώματα, για όλους και απολύτως δωρεάν, με σύγχρονες υπηρεσίες, αν οι κυβερνήσεις δεν ρούφαγαν το εισόδημα με τους άμεσους και έμμεσους φόρους, για να διασφαλίζονται τα ματωμένα πλεονάσματα και να θωρακίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου, θα αναγκάζονταν οι εργαζόμενοι να τρέχουν στο δεύτερο μεροκάματο;
Και τι κάνει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο; Ξεκαθαρίζει ότι το λαϊκό εισόδημα θα συνεχίσει να εξανεμίζεται, ότι η μία δουλειά δεν θα φτάνει για να καλύψει ο εργαζόμενος τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες του. Κι αυτό με θράσος παρουσιάζεται ως «προσωπική επιλογή», «καινοτομία» και «πρόοδος».
Κανένας εργαζόμενος δεν θέλει να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, 13 ώρες τη μέρα. Ο εργαζόμενος θέλει να αυξάνεται ο ελεύθερος χρόνος του, να μπορεί να προγραμματίζει τη ζωή του, να αναπτύσσει καθημερινά τις δραστηριότητές του, αντί να περιμένει να «ξεκουραστεί» όταν έρθει η μέρα της απόλυσης ή το «ρεπό» της διευθέτησης.
* * *
3) Ισχυρισμός τρίτος: «Προστατεύουμε το δικαίωμα στην εργασία, αφού το δικαίωμα στην απεργία είναι έτσι κι αλλιώς κατοχυρωμένο». Αυτήν την ατάκα μηρυκάζει διαρκώς ο υπουργός Εργασίας, υπερασπιζόμενος το άρθρο του νομοσχεδίου που προβλέπει ποινή φυλάκισης και πρόστιμο για την περιφρούρηση της απεργίας, δηλαδή για όποιον απεργό – συνδικαλιστή επιχειρήσει να βάλει εμπόδια στην απεργοσπασία της εργοδοσίας.
Η αλήθεια για τους εργαζόμενους: Το «δικαίωμα» που υπερασπίζεται η κυβέρνηση είναι αυτό του εργοδότη να τσακίζει στη δουλειά τον εργαζόμενο, να καταστέλλει ακόμα και τη διεκδίκησή του, να τον βάζει με εκβιασμούς και τρομοκρατία για δουλειά, ενώ έχει αποφασιστεί απεργία. Στο ίδιο πνεύμα του νόμου Χατζηδάκη και του απεργοκτόνου νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, το τωρινό νομοσχέδιο συνεχίζει να συνδέει την απεργιακή κινητοποίηση με τη «βία», την παρουσιάζει σαν μια πράξη που «στρέφεται ενάντια στους εργαζόμενους» και την «εργασία». Παρουσιάζει τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που στήνει η εργοδοσία σαν τα …«θύματα».
Η προστασία της εργασίας, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με την προστασία των απεργοσπαστικών μηχανισμών. Προστασία της εργασίας σημαίνει μείωση του εργάσιμου χρόνου με αυξήσεις των μισθών, σταθερή και μόνιμη δουλειά, σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, δηλαδή όλα αυτά που το νομοσχέδιο επιδιώκει να τσακίσει.
«Βία» είναι ακριβώς όσα θεσμοθετούν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, οι πάνω από 6.000 απολύσεις τη μέρα που είναι αποτέλεσμα της τεράστιας «ευελιξίας», η δουλειά «ήλιο με ήλιο», οι μισθοί-ψίχουλα.
* * *
4) Ισχυρισμός τέταρτος: «Φέρνουμε όσα προβλέπει η ΕΕ. Είναι δυνατόν η ΕΕ να προωθεί τη σκλαβιά και τη βαρβαρότητα;». Εδώ η κυβέρνηση επιστρατεύει ως …τεκμήριο αθωότητας το γεγονός ότι νομοθετεί την ευρωπαϊκή Οδηγία. Μάλιστα, τσακώνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ για το αν το κάνει «πιστά» ή αν παραβιάζει τη συγκεκριμένη Οδηγία, την οποία όλα τα κόμματα του κεφαλαίου έχουν στηρίξει. Υπενθυμίζουμε ότι όταν προεκλογικά το ΚΚΕ τόνιζε πως ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν ψηφίσει μαζί το 50% των νομοσχεδίων, πρόβαλλαν ως δικαιολογία ότι η πλειοψηφία των κοινών ψηφοφοριών τους αφορούσε «ευρωπαϊκές Οδηγίες», λες κι αυτές ήταν τίποτα φιλολαϊκές ρυθμίσεις, κάτι που αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά.
Η αλήθεια για τους εργαζόμενους: Πράγματι, οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις έχουν την υπογραφή της ΕΕ. Οι συμβάσεις μηδενικών ωρών, η «κατά παραγγελία» δουλειά κάνουν θραύση σε χώρες όπως η Γερμανία αλλά και η Μ. Βρετανία, ικανοποιώντας τις αρρωστημένες ορέξεις της εργοδοσίας. Αυτές είναι οι «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», που θωρακίζουν την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων γιγαντώνοντας την εκμετάλλευση. Άλλωστε, όλα τα αντεργατικά μέτρα των προηγούμενων χρόνων πάρθηκαν σε συμφωνία με την ΕΕ και τους άλλους «θεσμούς», για να ανακτήσει η Ελλάδα «πρόσβαση στις αγορές», τις «βαθμίδες» κ.λπ.
Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» 2 – 3 Σεπτέμβρη 2023.
