ΚΚΕ: Εκδήλωση για τα 80 χρόνια από το μπλόκο της Καλογρέζας

Μια κόκκινη κλωστή συνδέει την Ιστορία ετούτης της συνοικίας, ετούτης της πόλης. Μια κόκκινη κλωστή με πολλούς σταθμούς, με στιγμές που η Ιστορία κοντοστέκεται για να αποτιμήσει κι αυτή φόρο τιμής στους αγωνιστές, όπως στους εργάτες κομμουνιστές και άλλους αντιστασιακούς που εκτελέστηκαν στο Μπλόκο της Καλογρέζας.

Εδώ στεκόμαστε κι εμείς. Σε τούτο τον τόπο, που στις 15 Μάρτη 1944 εκτελέστηκαν από ταγματασφαλίτες και χωροφύλακες με την εποπτεία των Γερμανών και σε συνεργασία μαζί τους, 22 αγωνιστές. 21 Έλληνες και 1 Ιταλός αντιφασίστας, που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.

Μια κόκκινη κλωστή, που συνδέει την Ιστορία τούτης της πόλης με τους δύο Παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς Πολέμους, τη δημιουργία της από τους πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, τη συγκέντρωση εργοστασίων, λιγνιτωρυχείων και τους εργατικούς αγώνες του μεσοπολέμου, με την ανάπτυξη μιας μαχητικής εστίας αντίστασης στους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους και τον ηρωικό αγώνα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της Εργατικής Αλληλεγγύης και της ΟΠΛΑ, που έδωσαν τιτάνιες μάχες ενάντια στην Κατοχή και τις συνέπειές της, για την απελευθέρωση της χώρας.

Με σεβασμό αντικρίζουμε την εποποιία της δεκαετίας του ’40, όσους και όσες αγωνίστηκαν για τα λαϊκά συμφέροντα και τη λευτεριά, με το όπλο ή τα χωνιά και την προκήρυξη, που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις, στις απεργίες, στα σαμποτάζ, στη σύγκρουση του Δεκέμβρη και του κορυφαίου αγώνα του ΔΣΕ, εκτελέστηκαν, έμειναν αλύγιστοι και μας δίδαξαν ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό στον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής.

Με περηφάνια πιάνουμε αυτήν την κόκκινη κλωστή. Το ΚΚΕ έδωσε στον αγώνα χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες, τροφοδότησε τη μαζική λαϊκή δράση, οργάνωση και αυτενέργεια, τον μαζικό, λαϊκό ηρωισμό, καλλιεργώντας πρότυπα στάσης ζωής, αυτοθυσίας, αποφασιστικότητας, δύναμης θέλησης και πάλης, για να πάρει ο λαός τις τύχες στα χέρια του. Αυτό ακριβώς παλεύουμε.

Το μπλόκο της Καλογρέζας πραγματοποιήθηκε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή. Δεν είναι το μοναδικό, τις προηγούμενες μέρες είχε δοθεί μετά από αντίστοιχη επίθεση η ηρωική μάχη στην Κοκκινιά και ακολούθησαν κι άλλα.

Τις ίδιες μέρες, στις 10 Μαρτίου – αύριο συμπληρώνονται 80 χρόνια – ιδρυόταν η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, η γνωστή ως Κυβέρνηση του Βουνού, για τον συντονισμό και τη διεύθυνση του αγώνα, τη διοίκηση των ελεύθερων περιοχών, αποτέλεσμα μιας πραγματικότητας, καθώς τα όπλα του ΕΛΑΣ απελευθέρωναν τη χώρα και δημιουργούνταν λαογέννητοι θεσμοί κοινωνικής οργάνωσης.

Αυτοί ήταν από τους βασικούς λόγους που ο αντίπαλος είχε σκυλιάσει, κι ενώ έχανε, όξυνε την καταστολή στην Αθήνα και τον Πειραιά με επίκεντρο εργατικές, λαϊκές συνοικίες.

Στη Ν. Ιωνία, υπήρχαν εργοστάσια εριουργίας, κλωστοϋφαντουργίας, μεταξουργίας, βαμβακουργίας κ.ά. και λιγνιτωρυχείο. Χιλιάδες εργάτες, οργανωμένοι σε σωματεία, ξεχωρίζουν οι ανθρακωρύχοι και οι κλωστοϋφαντουργοί, οργανωμένοι στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ, που έχουν μεγάλη επιρροή.

Τροφοδοτούν τον ΕΛΑΣ και δεν λείπουν από κανέναν αγώνα στα χρόνια της Κατοχής. Ενάντια στην πείνα και τον λιμό του ’42 για τη σωτηρία του λαού. Ενάντια στην πολιτική επιστράτευση που επεδίωξαν, αλλά δεν κατάφεραν οι Γερμανοί για να στείλουν σκλάβους στη Γερμανία το ’43. Στο πλευρό άλλων εργατών όπως των τροχιοδρομικών, που στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης που γίνονται στην περιοχή είχαν κι άλλους νεκρούς. Είχαν δημιουργήσει εστία πάλης και διεκδίκησης, βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, του μεροκάματου, της σίτισης, με πείρα σε απεργίες και σαμποτάζ.

Στην εφημερίδα της εποχής «Ιωνία», εβδομαδιαίο δημοκρατικό όργανο της Ν. Ιωνίας και των γύρω συνοικιών διαβάζουμε: «Οι αγώνες των ανθρακωρύχων είναι μεγάλο χτύπημα στον εχθρό, γι’ αυτό ζητάει και τη βοήθεια των ντόπιων προδοτών να σταματήσει κάθε κίνησή τους. Έτσι, στις 15 του Μάρτη του 1944, έπειτα από τις άτιμες υποδείξεις του ιδιοκτήτη των ανθρακωρυχείων Νομικού και Διευθυντή Ψιλόπουλου και με συνεργασία των προδοτών Μωραϊτη, αξιωματικού των ταγμάτων Ασφαλείας και Σκούρα των Ες-Ες, οργανώνεται το μεγάλο μπλόκο της Καλογρέζας».

Είναι ακόμα ένα παράδειγμα της σύγκρουσης δύο κόσμων.

Οι εργάτες, ο λαός στην πάλη για την απελευθέρωση της χώρας, αντιμέτωπος με την πείνα και την εκμετάλλευση, με το ΚΚΕ στην πρώτη γραμμή, καθοδηγητικό κέντρο της αντίστασης.

Η αστική τάξη και τα κόμματά της βουτηγμένοι στη βρομιά και το αίσχος. Ένα τμήμα συνεργαζόμενο με τους κατακτητές, ένα τμήμα, το μεγαλύτερο, φευγιό στο εξωτερικό κι ο μεγάλος απών, κι όσοι δεν λούφαξαν, ραδιουργούσαν μαζί με τους Βρετανούς όπως με τον ΕΔΕΣ, ενάντια στον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.

Ταυτόχρονα, ακόμα και στην τριπλή κατοχή, άλλοι δούλευαν αλλά πεινούσαν κι άλλοι πλούτιζαν. Από την εκμετάλλευση των συμπατριωτών τους και από τις χρυσές λίρες που έριχναν οι Γερμανοί στο χρηματιστήριο. Όπως και η πείνα δεν τους χτύπησε όλους. Αρκετοί θησαύριζαν από αυτήν, μέσω της μαύρης αγοράς που έλεγχαν οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι και διάφορα κατακάθια, και την κερδοσκοπία.

Την αιφνίδια εισβολή και λεηλασία στη συνοικία της Καλογρέζας, με τους βασανισμούς και τις εκτελέσεις, τα καμένα σπίτια, την πραγματοποιούν άνδρες της Ειδικής Ασφάλειας με επικεφαλής τον Λάμπου που είχε λίστα κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, ταγματασφαλίτες με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Πλυτζανόπουλο και ομάδες της χωροφυλακής υπό τον αρχηγό τους, υποστράτηγο Γκίνο. Οι χιτλερικοί αξιωματικοί που διευθύνουν, έχει καταγραφεί ότι τραβούσαν και με κάμερα. Σαδιστές, ναζί.

Είναι αγώνας ζωής και θανάτου, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Διαβάζουμε στον «Ριζοσπάστη» τις μέρες μετά το Μπλόκο: «Φτωχογειτονιές οπλιστείτε, οργανωθείτε! Σε σας ξεσπά η μανία των Ούνων, των πληρωμένων μαντρόσκυλων του Γκίνου, του Λάμπου, του Ταβουλάρη, του Ντερτιλή. Εκδικηθείτε!».

Μετά την Απελευθέρωση πού βρέθηκαν όλοι αυτοί; Αν και δικάστηκαν στις δίκες των δοσίλογων, ο Λάμπου αποφυλακίστηκε το ’52 και ο Πλυτζανόπουλος αθωώθηκε και έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού. Όπως και στρατηγοί του Χίτλερ που έγιναν στρατηγοί του ΝΑΤΟ.

Ο Ράλλης, τρίτος κατά σειρά πρωθυπουργός στις κατοχικές κυβερνήσεις, αρχικά είχε αρνηθεί να αναλάβει γιατί δεν γινόταν δεκτό το αίτημά του για τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας από τις κατοχικές δυνάμεις. Ανέλαβε όταν έγινε και φτιάχτηκαν. Το αστικό κράτος συνέχιζε να υπάρχει και να λειτουργεί, βέβαια σε συνθήκες μιας κατεχόμενης χώρας. Γι’ αυτό και σε μυστική σύσκεψη που πραγματοποίησαν μεγαλοβιομήχανοι και μαυραγορίτες στα τέλη Οκτώβρη του ’43, αποφάσισαν να χρηματοδοτηθεί ο Ράλλης με μεγάλα χρηματικά ποσά για να εξοπλίσει τα Τάγματα Ασφαλείας.

Χρειάζονταν πιο αποφασισμένες και γερές δυνάμεις καταστολής του εργατικού – λαϊκού κινήματος, σε συνθήκες που και μέσα στους άνδρες της χωροφυλακής η επιρροή του ΕΑΜ δυνάμωνε. Δημιουργήθηκαν για να χτυπήσουν το ΚΚΕ και την ΕΑΜική Αντίσταση, για να υπερασπιστούν την αστική εξουσία. Οι συγκρούσεις μαζί τους αυτό εκφράζανε, όπως οι συγκρούσεις και με τις μη γερμανόφιλες δυνάμεις, όπως ο ΕΔΕΣ, η ΕΚΚΑ.

Η πλάστιγγα είχε αρχίσει να γέρνει κατά του φασιστικού άξονα, με την τεράστια συμβολή του σοβιετικού λαού και του Κόκκινου Στρατού, κι ενώ εξελισσόταν ο μαζικός πολιτικός και ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας, αναπτύχθηκε απότομα το λαϊκό κίνημα στη χώρα και δημιουργούνταν συνθήκες που μπορούσαν να περάσουν στην πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων συνθήματα επαναστατικής ανατροπής.

Η ιστορία της περιοχής και του Μπλόκου, όπως κι όλης της περιόδου, επιβεβαιώνει ότι ο βαθύς ταξικός διαχωρισμός ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά διαπερνούσε από την αρχή μέχρι το τέλος τη δράση κατά της κατοχής.

Βέβαια, ο αστικός πολιτικός κόσμος είτε συνεργάστηκε με τους κατακτητές, είτε συμμάχησε με τους Βρετανούς στη Μέση Ανατολή. Δεν παρασύρθηκε ούτε στιγμή στη λογική της «εθνικής ενότητας». Έμεινε ταξικά προσηλωμένος, στο χτύπημα του λαϊκού κινήματος για τον πλήρη αφοπλισμό του και τη διατήρηση της αστικής εξουσίας.

Παρά τις διαφοροποιήσεις που σχετίζονταν και με τις διεθνείς συμμαχίες τους, ο στόχος τους ήταν κοινός και ξεκάθαρος κι όσο πλησίαζε η αναμενόμενη απελευθέρωση κι οξυνόταν η πάλη για τη μεταπολεμική εξουσία, ενώθηκαν αποφασιστικά.

Ο απελευθερωτικός αγώνας ή θα συνδεόταν με τον αγώνα κατάκτησης της εξουσία από τον ίδιο τον λαό ή θα οδηγούσε στην εδραίωση της αστικής εξουσίας. Αυτό κρινόταν τελικά.

Η ιστορία της ταξικής πάλης είναι πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων. Όλο το 2024 που συμπληρώνονται 80 χρόνια από τα συγκλονιστικά γεγονότα του 1944, από την Απελευθέρωση και τη σύγκρουση του Δεκέμβρη, στις συνθήκες που ο συσχετισμός είχε γείρει υπέρ των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, μεγάλης ανυποληψίας των αστικών κομμάτων και αδυναμίας του κρατικού μηχανισμού να επιβληθεί στον ένοπλο λαό, αλλά και της αρνητικής, πικρής πείρας της κυβέρνησης της Εθνικής Ενότητας.

Οι εκδηλώσεις που θα γίνουν, σε συνδυασμό με τα Δοκίμια Ιστορίας του ΚΚΕ, μπορούν να γίνουν εφαλτήριο γνώσης, συγκέντρωσης θεωρητικών δυνάμεων και πολιτικής πείρας, για την οργάνωση των σύγχρονων αναμετρήσεων και της λαϊκής αντεπίθεσης.

Η Ιστορία διδάσκει και δείχνει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος, δεν είναι άτρωτος, δεν είναι στέρεος, όπως ίσως φαίνεται. Όταν οι εσωτερικές του αντιθέσεις, που σιγοκαίνε, φουντώνουν και οξύνονται φτάνουν στο σημείο που στην ημερήσια διάταξη μπαίνει άμεσα το καθήκον της ανατροπής του.

Και τούτο έγινε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα σε όλο τον κόσμο. Η αστική τάξη να αδυνατεί να ελέγξει τις δυνάμεις που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει. Ο λαός αρνήθηκε να συνεχίζει να ζει με σκυμμένο το κεφάλι και φανέρωσε μοναδική, πρωτοείδωτη δραστηριότητα, πρωτοβουλία και αυτενέργεια.

Όσες φορές άνοιξε το ελπιδοφόρο παράθυρο της Ιστορίας για την ανατροπή του καπιταλισμού, πάντα το κρίσιμο ζήτημα ήταν αν ήταν έτοιμος, προετοιμασμένος ο λαός, η εργατική τάξη, και κυρίως η πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτό έδειξε η θετική αλλά και αρνητική πείρα της Ιστορίας του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Αυτή την πείρα μελετάει το Κόμμα μας διαρκώς. Από εκεί αντλούμε συμπεράσματα. Από εκεί αντλούμε δύναμη για να συνεχίζουμε.

Η φαρέτρα μας είναι γεμάτη όπλα, γιατί έχουμε διαμορφώσει σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, γιατί κάνουμε διαρκώς προσπάθεια να χτίζουμε στέρεους αγωνιστικούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τον λαό μας, τους φτωχούς επαγγελματοβιοτέχνες, τους αγρότες, τις γυναίκες, τη νεολαία.

Κι είμαστε σήμερα πιο ικανοί να ανταποκριθούμε στον στόχο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για να διαμορφώνονται όροι κοινής πάλης όλων όσοι έχουμε κοινό συμφέρον να αντιπαλέψουμε τους καπιταλιστές, τα μονοπώλιά τους, το κράτος και τις συμμαχίες τους.

Αυτή η κόκκινη κλωστή απλώνεται στον χρόνο. Η οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο τα κέρδη μιας κοινωνικής μειοψηφίας, η εξουσία στα χέρια τους, εγκληματεί συνεχώς και γίνεται εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο και ευημερία. Το σύστημά τους σαπίζει και οι εκπρόσωποί τους τσιτώνουν, όταν αποκαλύπτουμε διάφορες εκφάνσεις αυτής της σαπίλας, που υπηρετούν.

Παρουσιάζονται με πρόσωπο φιλικό προς τον λαό και επιδιώκουν τους στόχους της αστικής τάξης, των εκμεταλλευτών να τους μετατρέπουν σε στόχους των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, τους παρουσιάζουν ως «εθνικούς». Τις αντιθέσεις τους για τους τρόπους με τους οποίους θα προωθήσουν τα συμφέροντά τους, να τις μετατρέψουν σε αντιθέσεις μεταξύ των εργαζομένων, των βιοπαλαιστών, αλλά και μεταξύ των λαών.

Ούτε υπήρξε όμως, ούτε μπορεί να υπάρξει κάποιος κοινός στόχος με αυτούς, τα κόμματά τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.

Την ώρα που τα κέρδη των επιχειρηματιών ομίλων χτυπάν το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο.

Με τους καθηλωμένους μισθούς και το λαϊκό εισόδημα, που το ροκανίζει η ακρίβεια…

Με τις φοροελαφρύνσεις και επιδοτήσεις που τους «μπουκώνει» η κυβέρνηση…

Με τις ελλείψεις κρίσιμων υποδομών και μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, υπηρεσιών πρόληψης και προστασίας από φυσικές καταστροφές…

Με τα νέα κερδοφόρα πεδία για τους λίγους, με την περαιτέρω εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, που προωθούνται με τους νόμους τους…

Θέλουν κι άλλα. Το κυνήγι του κέρδους είναι αδηφάγο, δεν σταματάει πουθενά…

Για τους πολλούς, επίκληση των «δημοσιονομικών αντοχών» της οικονομίας.

Για τους λίγους, εξασφάλιση της κερδοφορίας, μέσα και έξω από τη χώρα.

Γι’ αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Αριστεράς και των άλλων κομμάτων, σπρώχνει τη χώρα στο σφαγείο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και των συμμάχων τους ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, έχοντας ήδη μετατρέψει τη χώρα σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο.

Στέλνοντας ελληνική φρεγάτα και προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων 3.500 χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα, στην Ερυθρά Θάλασσα, στο «στόμα του λύκου». Τους ευχήθηκαν καλή τύχη και μιλάνε προκλητικά για αναγκαίο ρίσκο, στέλνοντάς τους «στου χάρου τα δόντια». Για ποιο λόγο;

Για την προστασία των συμφερόντων των εφοπλιστών που εκμεταλλεύονται τους ναυτεργάτες, απολαμβάνουν αφορολόγητο πετρέλαιο, βγάζουν τεράστια κέρδη – ακόμα και από τις εμπόλεμες ζώνες – ανεβάζοντας τα ναύλα;

Για τα συμφέροντα όσων έχουν επενδυμένα τα κεφάλαιά τους στη ναυτιλία, τη διαμετακόμιση, τις θαλάσσιες και επίγειες μεταφορές, που ξεζουμίζουν κι αφήνουν απροστάτευτους τους εργαζόμενους.

Η κλιμάκωση της εμπλοκής, με την αποστολή φρεγάτας και την ανάληψη της διοίκησης της επιχείρησης «Ασπίδες» της ΕΕ μέσω του Στρατηγείου της Λάρισας, δεν έχουν καμία σχέση με την άμυνα της χώρας και τα συμφέροντα των εργαζομένων, ενώ την μετατρέπουν σε στόχο αντιποίνων. Γεννούν μεγάλους κινδύνους για τον λαό της χώρας μας και τους άλλους λαούς.

Κι αυτά συμβαίνουν ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται 2 χρόνια με χιλιάδες νεκρούς και ισοπεδωμένες πόλεις και χωριά κάτω από τα κανόνια των ανταγωνισμών ΝΑΤΟ – ΕΕ και από την άλλη της Ρωσίας και των συμμάχων της

Κλιμακώνονται οι ανταγωνισμοί στη Μέση Ανατολή, στην Ερυθρά Θάλασσα, στην Ανατ. Μεσόγειο και η ένταση σε άλλα σημεία του πλανήτη…

Όλα αυτά προμηνύουν νέες πιο γενικευμένες συγκρούσεις. Επιταχύνεται η κούρσα για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο άρμα του καπιταλισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ – Κίνα.

Αυτός είναι ο κόσμος «της ειρήνης και της ευημερίας» που υπόσχονταν τα κόμματα που πίνουν νερό στο όνομα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που μόνο ασφάλεια δεν φέρνει για τον λαό. Όπως και οι δηλώσεις των υπ. Εξωτερικών ΗΠΑ και Ελλάδας ότι οι σχέσεις των δύο χωρών βρίσκονται στο καλύτερο σημείο τους, στον πρόσφατο 5ο Στρατηγικό Διάλογο, που εγκαινίασε το 2018 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Μέσα σε αυτές τις καλές σχέσεις και για την εξασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής, η κυβέρνηση προωθεί σχέδια διευθετήσεων με μεγάλους κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα. Οι όποιες συμφωνίες ετοιμάζουν τον νέο γύρο έντασης και πολεμικών κινδύνων που γεννάει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις για τη μοιρασιά της λείας.

Αλήθεια, αυτοί που έλεγαν ότι η ΕΕ θα εξασφαλίσει στους λαούς της Ευρώπης την ειρήνη, τι έχουν να πουν σήμερα, με δύο πολέμους να μαίνονται στη γειτονιά μας και με την ΕΕ να συμμετέχει σε αυτούς μέχρι τα μπούνια;

Μέχρι και προτάσεις για αποστολή στρατευμάτων από χώρες της ΕΕ στην Ουκρανία ακούστηκαν τις προηγούμενες μέρες… Και δεν είναι καθόλου τυχαία η χρονική στιγμή της επίσκεψης Μητσοτάκη στην Ουκρανία, η συνάντησή του με τον επικεφαλής της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου, Ζελένσκι, όταν δηλαδή έχει ανοίξει η συζήτηση για την περαιτέρω ενίσχυση της στήριξης των χωρών του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία με πολεμικό υλικό, ακόμη και με στρατιώτες.

Εμπλέκουν την Ελλάδα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όλο και πιο ενεργά και στηρίζουν το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, που διαπράττει μια γενοκτονία εδώ και 5 μήνες στη Γάζα, με πάνω από 30.000 νεκρούς. Και η ΕΕ, που κάποιοι μας την παρουσιάζουν σαν θεματοφύλακα του κράτους δικαίου, τι κάνει; Του αναγνωρίζει το δικαίωμα στην «αυτοάμυνα», δηλαδή στη γενοκτονία αμάχων και αθώων παιδιών και γυναικών. Το ίδιο κάνουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, ταυτιζόμενοι με τα κοράκια των Βρυξελλών.

Τώρα είναι η ώρα να ακουστεί ένα μεγάλο ΟΧΙ στη μετατροπή της χώρας μας σε «αιχμή του δόρατος» στους ιμπεριαλιστικούς δολοφονικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ.

Οι εκατοντάδες επιστολές στρατευμένων ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στους δολοφονικούς σχεδιασμούς, η στάση τους απέναντι στην τρομοκρατία που επιχειρείται να τους ασκηθεί, μας γεμίζουν δύναμη και περηφάνια.

Σας καλούμε όλους και όλες να συμβάλλετε αποφασιστικά ώστε τη Δευτέρα το απόγευμα να πλημμυρίσει το Σύνταγμα με την οργή και τη διεκδίκηση:

Να επιστρέψει τώρα η φρεγάτα από την Ερυθρά.

Να ακυρωθεί τώρα η απόφαση για τη χρησιμοποίηση του Αρχηγείου Λάρισας ως επιτελείου της αποστολής.

Να επιστρέψουν τώρα όλα τα στρατεύματα από το εξωτερικό, να κλείσουν όλες οι ξένες βάσεις.

Να πάψει η αποστολή οπλισμού στο καθεστώς του Ζελένσκι.

Να αναγνωριστεί επιτέλους το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 και με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, όπως έχει αποφασίσει ομόφωνα η ελληνική Βουλή από το 2015.

Τώρα να ακουστεί το μεγάλο ΝΑΙ στο δικαίωμα να ζούμε ειρηνικά, με αλληλεγγύη με τους άλλους λαούς, νοικοκύρηδες στον τόπο μας.

Ο λαός μας έχει τη δύναμη να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις και μπορεί να τη δείξει στον δρόμο του αγώνα, για να απεμπλακεί η χώρα μας από το μακελειό, σπάζοντας τα δεσμά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τη δικιά του εξουσία, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες, να μπει τέλος στον σάπιο κόσμο των πολέμων.

Η δυναμική που εκφράστηκε το προηγούμενο διάστημα με τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση, όπου όλη η Ελλάδα, όλη μέρα, έγινε μια τεράστια διαδήλωση, εργατών, αγροτών και επαγγελματιών, φοιτητών, η συγκρότηση νέων επιχειρησιακών σωματείων, η μαζική συμμετοχή εργαζομένων στις Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων τους, η για πρώτη φορά τέτοια συμμετοχή στην απεργία Εργατικών Κέντρων και παρά τις υπονομευτικές ενέργειες της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, της εργοδοσίας και των αστικών πολιτικών δυνάμεων, μας γεμίζει ακόμα περισσότερο πείσμα και μας δείχνει τον δρόμο!

Το πραγματικό δίλημμα να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά: Ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας.

Με επόμενους μεγάλους σταθμούς την απεργία στις 17 Απρίλη και την απεργιακή Εργατική Πρωτομαγιά, μπορούν να ανάψουν και καινούργιες εστίες αναμέτρησης με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, να οργανωθεί η αγωνιστική συνέχεια με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού.

Για να δυναμώσουν η ελπίδα, η προοπτική, που βρίσκεται στη συμμαχία των εργαζομένων με τα λαϊκά στρώματα. Στην πάλη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, στα μονοπώλια και στο κράτος τους, σε σύγκρουση με την εγκληματική πολιτική του κέρδους, που στηρίζουν η ΕΕ, η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματά τους. Γιατί αυτή η κοινωνική συμμαχία που δυναμώνει αποτελεί και τη μόνη πραγματική αντιπολίτευση.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,

Πολλοί προσπάθησαν στο παρελθόν και προσπαθούν ακόμα να ξαναγράψουν την Ιστορία. Άλλοι βιάστηκαν να μιλήσουν για το τέλος της Ιστορίας και της δημιουργικής της δύναμης, της ταξικής πάλης.

Κι όμως η ζωή τους διαψεύδει. Στην πραγματικότητα δείχνουν από τι θέλουν να ξεφύγουν. Τι άλλο είναι ο αντικομμουνισμός και η αναθεώρηση της Ιστορίας που αποτελεί επίσημη πολιτική της ΕΕ; Προωθώντας τη θεωρία των δύο άκρων, νομιμοποιώντας απαγορεύσεις σε βάρος Κομμουνιστικών Κομμάτων, αθωώνοντας τη φασιστική δράση και ιδεολογία, τροφοδοτώντας αντικειμενικά τις ακροδεξιές και αντιδραστικές δυνάμεις, που είναι τελικά δικά της παιδιά.

Αυτή είναι η ΕΕ. Αποδείχτηκε φυλακή των λαών. Μια «μεγάλη οικογένεια» επιχειρηματικών ομίλων, λόμπι, αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, ενάντια στα δικαιώματα των λαών, που δεν αλλάζει προς όφελός τους.

Υπάρχει και λειτουργεί για τα κέρδη των καπιταλιστών. Γι ‘αυτό στην ΕΕ καταγράφονται

– 16 εκατομμύρια άνεργοι

– 95 εκατομμύρια ζουν στο όριο της φτώχειας. Εκ των οποίων το 25% είναι παιδιά κάτω των 18 ετών και το 16% άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών.

Σε τουλάχιστον 14 κράτη – μέλη της ΕΕ, 50% των εργαζομένων εργάζονται χωρίς συλλογική σύμβαση εργασίας.

Σε 10 κράτη – μέλη της ΕΕ απαγορεύεται ο συνδικαλισμός.

Σε περισσότερα από 15 κράτη ισχύουν μέτρα απαγόρευσης, παραβίασης του δικαιώματος στην απεργία. Αυτό είναι το σπουδαίο «κράτος δικαίου» της ΕΕ, που το συμπληρώνει η εγκληματική πολιτική του κόστους – οφέλους της έλλειψης μέτρων προστασίας της ζωής, της απελευθέρωσης μιας σειράς τομέων όπως των μεταφορών, που οδήγησαν στο έγκλημα στα Τέμπη και στους 57 αδικοχαμένους νεκρούς.

Γι’ αυτό δυναμώνει στη μια χώρα μετά την άλλη η λαϊκή δυσαρέσκεια και εκφράζεται με μεγάλες εργατικές – λαϊκές κινητοποιήσεις

Αποδείχτηκαν παραμύθια αυτά που έλεγαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο τότε Συνασπισμός που ψήφισαν την ιδρυτική Συνθήκη της ΕΕ.

Αποδείχτηκε παραμύθι ότι ο ανταγωνισμός θα έφερνε οικονομική ανάπτυξη για όλους, ευημερία, καλούς μισθούς στους εργαζόμενους, χαμηλές τιμές για τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

Αποδείχτηκε παραμύθι ότι είναι ένα ευαγές ίδρυμα που κόβει λεφτά και μας τα στέλνει, ενώ μπουκώνει τους επιχειρηματικούς ομίλους με διάφορα πακέτα και το Ταμείο Ανάκαμψης που τα μαζεύει από τα ματωμένα πλεονάσματα και τη βαριά λαϊκή φορολογία.

Αποδείχτηκε ότι η μεγάλη «πράσινη μετάβαση» σημαίνει πανάκριβη Ενέργεια για τον λαό, απαξίωση ενεργειακών πόρων, διεύρυνση της ενεργειακής φτώχειας και καταστροφή του περιβάλλοντος προς όφελος των κερδών των πράσινων κολοσσών.

Κι η αλήθεια είναι ότι μόνο το ΚΚΕ με ευθύνη κι έγκαιρα προειδοποίησε τον λαό για τον αντιλαϊκό, αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για να αποκρουστεί η καταιγίδα των αντεργατικών – αντιλαϊκών μέτρων που διαχρονικά τα όργανα της ΕΕ από κοινού με τις αστικές κυβερνήσεις επεξεργάζονται και προωθούν.

Αν στο ελληνικό Κοινοβούλιο ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το 50% και το ΠΑΣΟΚ το 70% των αντιλαϊκών νομοσχεδίων της κυβέρνηση της ΝΔ, στο Ευρωκοινοβούλιο η σύμπλευσή τους απογειώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ 2, τη ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ) ψήφισε το ίδιο με τη ΝΔ στο 81,7% και το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ στο 94,7%. Δεν υπήρξε αντιλαϊκός νόμος της ΕΕ, ψηφίσματα και κατευθυντήριες γραμμές που όλοι αυτοί να μην ταυτίστηκαν σε πάνω από 80%.

Οι διαφορές τους αφορούν τους τρόπους και τους όρους που θα εφαρμοστούν στην Ελλάδα σε συνάρτηση με τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις επιχειρηματικών ομίλων. Άλλωστε η μια κυβέρνηση διαδεχόταν την άλλη στις ίδιες αντιλαϊκές ράγες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η μια κάλυπτε τις τρύπες της άλλης θωρακίζοντας την αντιδραστική εξουσία του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό και τα μπερδέματα στα ευρωψηφοδέλτια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Αλλά και οι ανταμοιβές. Όπως με την επιλογή του Τσίπρα που πριν λίγες μέρες ανέλαβε πρόεδρος της επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Δυτικά Βαλκάνια. Βρε, βρε… Και μάλιστα με τις ψήφους όλων των πολιτικών πτερύγων ( Σοσιαλιστές, «Αριστερά», Φιλελεύθεροι ALDE – Μακρόν και μέρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος). Παράσημο για την πολιτική της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών, όπως με τη Συμφωνία των Πρεσπών και όχι μόνο. Αυτά για τα οποία όλες οι εκδοχές του, κι αυτοί που έφυγαν κι αυτοί που έμειναν, νιώθουν περηφάνια.

Γι’ αυτό και στις ευρωεκλογές του Ιουνίου όλοι αυτοί που δηλώνουν την αντίθεσή τους στην ΕΕ, όλοι αυτοί που την αμφισβητούν, να μην διστάσουν, μην την αφήσουν, ούτε να την χαρίσουν εδώ και εκεί, αλλά να συγκεντρώσουν την επιλογή τους και να ρίξουν στην κάλπη το ευρωψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.

Η πλούσια πείρα του λαού μας και όλων των λαών επιβεβαιώνει ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την ΕΕ και οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση.

Για να δυναμώσει το ελπιδοφόρο ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής και να σταλεί αγωνιστικό μήνυμα μαχητικής αισιοδοξίας στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη.

Για να ενισχυθεί η μοναδική, οργανωμένη, αξιόμαχη, αγωνιστική δύναμη, που καθημερινά συμβάλλει ώστε να ενισχυθεί η ανασυγκρότηση και ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος, που μπορεί να βάλει εμπόδια, να καθυστερήσει αντιλαϊκά μέτρα, να αποσπάσει κατακτήσεις ανοίγοντας τον δρόμο να απαλλαγούμε από τα δεσμά της εξουσίας του κεφαλαίου και των ενώσεών του.

Για να ετοιμάσουμε με δυνατό ΚΚΕ την πανευρωπαϊκή αντεπίθεση. Σπάζοντας τα δεσμά της ΕΕ. Για την Ελλάδα και την Ευρώπη των εργαζομένων, των αγροτών, της νεολαίας, της αλληλεγγύης, της ευημερίας, της ειρήνης, της φιλίας και της συνεργασίας των λαών, του Σοσιαλισμού.

Απλώνουμε την κόκκινη κλωστή των αγώνων και της Ιστορίας. Το κάλεσμα του ΚΚΕ για αγωνιστική συμπόρευση έρχεται από μακριά και πάει μπροστά, πατώντας στη γνώση πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό στον δρόμο της ανατροπής.

Αθάνατοι οι νεκροί μας, τους τιμάμε στους αγώνες μας.