«Θέατρο του παραλόγου» που θα… ζήλευε και Ε. Ιονέσκο, «κοινοβουλευτικός σουρεαλισμός», «άλλα ντ’ άλλων». Αυτοί και πολλοί άλλοι σχετικοί χαρακτηρισμοί ταιριάζουν στην εικόνα που έδωσε χθες η κυβέρνηση, κατά την πρώτη ημέρα συζήτησης του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ακριβώς γιατί χθες ήταν που συζητήθηκαν οι ενστάσεις αντισυνταγματικότητας που κατατέθηκαν από την αντιπολίτευση.
Οι ενστάσεις φυσικά απορρίφθηκαν λόγω της κυβερνητικής πλειοψηφίας των 158 βουλευτών που διαθέτει η Ν.Δ. Έχει όμως ξεχωριστή αξία να γνωρίζει κανείς με ποια επιχειρήματα αυτό συνέβη. To αστικό Σύνταγμα δεν έγινε απλά «λάστιχο», όπως σε άλλες περιπτώσεις, αλλά «αντικείμενο» λεκτικών ακροβασιών δίχως προηγούμενο.
Οι επίμαχες διατάξεις
Πριν βρεθεί κανείς αντιμέτωπος με τα κυβερνητικά επιχειρήματα για την συνταγματικότητα του νομοσχεδίου είναι καλό να «έχει πρόχειρες» τις προβλέψεις των σχετικών παραγράφων του άρθρου 16 του Συντάγματος:
Η παράγραφος 5 αναφέρει: «H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Tα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Kράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους».
Η παράγραφος 8 αναφέρει ότι: «Nόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους χορήγησης άδειας για την ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο Kράτος, τα σχετικά με την εποπτεία που ασκείται πάνω σ’ αυτά, καθώς και την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους.H σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».
Με αυτές λοιπό τις δύο συνταγματικές διατάξεις θέλησαν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης να βγάλουν συμβατό το νόμου που έχουν φέρει για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Αρχή με Πλεύρη…
Την αρχή στο κυβερνητικό «σερί της παράνοιας» έκανε ο Θάνος Πλέυρης, εισηγητής της κυβέρνησης για τη συνταγματικότητα του νομοσχεδίου. Αρχικά «ξεμπέρδεψε» με όλες τις δικαστικές αποφάσεις που έχουν επιβάλλει την ισχύ του άρθρου 16 λέγοντας ότι στις αποφάσεις αυτές υπήρχαν και … μειοψηφίες. Ανέφερε περήφανος από το βήμα της Βουλής: «Στην πρώτη και βασική αρχική απόφαση του ΣτΕ, την 3457/1998, υπήρχε ή δεν υπήρχε μειοψηφία; Οι δικαστές δηλαδή που ψήφισαν, δεν καταλάβαιναν τα ερμηνευτικά θέματα;». Προφανώς όμως τα καταλάβαιναν και οι δικαστές της πλειοψηφίας.
Μπαίνοντας στην «καρδιά» των κυβερνητικών επιχειρημάτων έθεσε θέμα ερμηνείας των συνταγματικών διατάξεων. Λέγοντας πως «η ερμηνεία του Συντάγματος γίνεται και βάσει του Ενωσιακού Δικαίου, αυτό δεν σημαίνει ότι καταστρατηγείται το Σύνταγμα. Και η θεωρία ενός ζωντανού Συντάγματος έχει να κάνει με το ότι το Σύνταγμα το συγκεκριμένο, με τις αρχές και αξίες που πρεσβεύει, προφανώς, ερχόμαστε και το εφαρμόζουμε με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν».
Με λίγα λόγια το εφαρμόζουμε όπως θέλουμε.
Σε μεταγενέστερο στάδιο η αστειότητα των κυβερνητικών θέσεων κορυφώθηκε αφού ο Θανάσης Πλεύρης ασχολήθηκε με την «γραμματική ερμηνεία» των διατάξεων του άρθρου 16. Έτσι, λοιπόν, μάθαμε πως μιλά για «σύσταση ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από ιδιώτες. Εδώ πέρα έχουμε σύσταση; Όχι. Εδώ έχουμε εγκατάσταση ήδη υπαρχόντων νομικών προσώπων που λειτουργούν ως Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έρχονται εδώ, προκειμένου να κάνουνε παράρτημα».
Στην ίδια λογική ο βουλευτής της Ν.Δ ερμήνευσε και την παράγραφο 8. Είπε πως εκεί αναφέρεται ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση «παρέχεται αποκλειστικά από Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του κράτους». Και ισχυρίστηκε: «Γνωρίζετε κάποιο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που δεν τελεί υπό την εποπτεία του κράτους, αφού είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου; Δεν υπάρχει. Άρα, πάμε στο τι ερμηνεύει εδώ το Σύνταγμα. Αυτό που ενδιαφέρει το Σύνταγμα είναι να μην υπάρχουν ιδιωτικά, με την έννοια της κερδοσκοπίας και να έχει και τον απόλυτο έλεγχο το κράτος».
Και κάπου εδώ… «χάθηκε η μπάλα».
Μετά από αυτή την εισήγηση του Θανάση Πλεύρη ήρθε να τον υποστηρίξει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ Κώστας Τσιάρας. Αυτός πάλι αναρωτήθηκε αν «είναι ένα στατικό σύνταγμα το Σύνταγμα του 1975; Η κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι η ίδια με αυτή που είχαμε πριν πενήντα χρόνια;». Απαντώντας φυσικά αρνητικά.
Για να καταλήξει τελικά στο τεράστιο συνταγματικό επιχείρημα ότι η κυβέρνηση κέρδισε τις εκλογές! Όπως δήλωσε «το ζήτημα είναι καθαρά ζήτημα ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Αυτό το ξέρουμε πάρα πολύ καλά. Αλλά βεβαίως η κοινωνία είναι αυτή η οποία μας κρίνει, οι Έλληνες πολίτες είναι αυτοί οι οποίοι μας κρίνουν».
…και τέλος με Πιερρακάκη
Την κυβερνητική παράσταση έκλεισε ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας που εισηγείται το νομοσχέδιο.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης ήταν κάπως πιο ευθύς από τους προηγούμενους, παραδεχόμενος πως η κυβέρνηση έχει κάνει μια επιλογή και απλά ψάχνει έναν τρόπο να την στηρίξει. Σε αυτή τη λογική δήλωσε ότι για την συναγματικότητα «διαλέγουμε να εμπιστευτούμε γνωμοδοτήσεις κορυφαίων καθηγητών του συνταγματικού και του διοικητικού έχοντας αντλήσει από πάρα πολλά από τα στοιχεία τα οποία υπάρχουν σε αυτές τις γνωμοδοτήσεις». Για να αναφέρει στη συνέχεια τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Νίκο Αλιβιζάτο.
Τέλος υποστήριξε ότι …τήρηση του Συντάγμτος συνιστά «στενή και ασφυκτική πεποίθηση της μιας και μοναδικής αλήθειας, ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα ουσιαστικά στον κόσμο, η οποία έχει απαγόρευση ως προς τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Μόνο εμείς και αν δεν κάνω λάθος και η Κούβα είμαστε».
Μια φράση που δεν χρειάζεται καν σχολιασμό…
