Το 2018, έζησα ένα χρονικό θανάτων, βίαια και απρόβλεπτα. Ο θάνατος της μητέρας μου με συγκλόνισε. Λίγο αργότερα ο θάνατος ενός μεγάλου έρωτα. Η υγεία μου συνεχώς χειροτέρευε, από έναν μεταστατικό καρκίνο, με φρικτούς πόνους. Θλίψη, ανησυχία και απόγνωση.
Άρχισα να διεκδικώ την αξία της κάθε στιγμής. Δεν ήταν πια η καθημερινότητά μου μηδαμινή. Το μόνο που με ξεκούραζε ήταν κάποια ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Ξαφνικά, βλέπω ένα σήριαλ σε επανάληψη «Αθήνα – Θεσσαλονίκη». Η πόλη της καταγωγής μου ήταν κι ένας λόγος που τράβηξε την προσοχή μου.
Πρωταγωνιστούσαν, ανάμεσα σε άλλους, η Φιλαρέτη Κομνηνού και ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Ζούσαν έναν παράνομο έρωτα, παρότι είχαν δικές τους οικογένειες. Η Φ. Κομνηνού υποδυόταν υπέροχα μία καθηγήτρια. Αμέσως την ταύτισα με την Έλλη Αλεξίου, επειδή ήταν και η ίδια εκπαιδευτικός. Όλες οι σκηνές αυτής της ερωτικής σχέσης γίνονταν τόσο εκλεπτυσμένα, τρυφερά, πολιτισμένα που δεν τους κατέκρινες γι’ αυτό που έκαναν. Με τους συζύγους τους, η σχέση τους ήταν αδιάφορη, μια απλή συγκατοίκηση. Με εντυπωσίασε η στάση και το βλέμμα της Φ. Κομνηνού που είχε μια αγωνιστικότητα και αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς ήταν και η ματιά της Ε. Αλεξίου. Αμέσως, έγινε πηγή έμπνευσης και κάθε απόγευμα, μετά το σήριαλ, άρχισα να γράφω για την παιδαγωγό. Ζωντανεύει μέσα απ’ το κείμενο μια ολόκληρη εποχή με διαδοχικές σκηνές μνήμης από την ζωή της, που φυσικά είναι οι μνήμες της Ελλάδας.
Το θεατρικό έργο, το κράτησα στο αρχείο μου πέντε χρόνια. Όμως, φαίνεται ότι το συρτάρι της μνήμης αδημονούσε να ξεκλειδώσει αυτήν την αποκάλυψη που για πρώτη φορά γράφω σήμερα. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, παρακολουθούσα το θεατρικό σύμπαν της κορυφαίας ηθοποιού που είναι έτσι δομημένο ώστε να κυοφορεί ένα φως. Μου προξενούσε αίσθηση ότι ακόμα και εκτός θεάτρου βρίσκεται μέσα σε έναν ρόλο, συνεχώς, με το βλέμμα, τον λόγο ή την σιωπή της. Δεν την αφήνει το θέατρο. Άλλωστε, το διδάσκει τόσο πετυχημένα στους φοιτητές της.
Σ’ αυτήν την δύσκολη περιπέτεια της υγείας μου, με στήριξαν και οι καλοί συνάδελφοι – φίλοι της Εφ. Συν. Είναι δύσκολο να γράψω τα ονόματα όλων των συναδέλφων γιατί φαντάζομαι τους υπεύθυνους να μετράνε τις λέξεις. Χρωστάω, όμως, σε όλους ευγνωμοσύνη για την στήριξή τους.
Δεν ρώτησα κανέναν αν έπρεπε να γράψω αυτό το κείμενο. Όμως, το ένιωθα ως οφειλή. Όλοι εσείς με ενθαρρύνατε. Δημιουργήσατε τις συνθήκες για να γράφω. Δεν θα υπήρχε κανένα κείμενό μου αν δεν ήσασταν εσείς.
Ο αγαπημένος μου Γιάννης Ρίτσος, μου έλεγε: «Η δουλειά σκοτώνει τον θάνατο». Έτσι κι εγώ νίκησα τον θάνατο που με φλέρταρε τόσο επίμονα.
Από efsyn.gr
