Η συνάντηση των ΥΠΕΞ Ελλάδας (Γεραπετρίτης) και Τουρκίας (Φιντάν) την Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου έχει προετοιμαστεί άρτια με στόχο να «στρώσει χαλί» στο προγραμματισμένο ραντεβού Μητσοτάκη- Ερντογάν στα μέσα του μήνα στο περιθώριο της ΓΣ του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.
Εκεί, στη Νέα Υόρκη, θα γίνει η αποτίμηση των συμφωνηθέντων και η συζήτηση για το πως και πότε όλα αυτά θα «πακεταριστούν» σε μια Συμφωνία η οποία μπορεί να «πουληθεί» στο εσωτερικό των δύο χωρών χωρίς να συνεπάγεται πολιτική καταστροφή για τους δύο ηγέτες.
Ήδη στην Αθήνα και στο πλαίσιο της προετοιμασίας της επίσκεψης Γεραπετρίτη στην Τουρκία έχουν πραγματοποιηθεί ευρείες συσκέψεις διπλωματικών και στρατιωτικών επιτελών. Μάλιστα ο ίδιος ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμυνας Κων. Φλώρος ενημέρωσε για τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα όσα έχουν ήδη Συμφωνηθεί στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ (υπό αμερικανική καθοδήγηση) για την μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος στην ελληνοτουρκική μεθόριο.
Αυτό άλλωστε (η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών) ήταν το αντάλλαγμα που ζητούσε η Άγκυρα το καλοκαίρι του 2020 προκειμένου να αποσύρει το ωκεανογραφικό Ορούτς Ρέις που ερευνούσε με συνοδεία πολεμικών πλοίων μέχρι και 6,5 ναυτικά μίλια από τις ακτές του Καστελόριζου, της Ρόδου, την Καρπάθου και της Κρήτης.
Οι εν λόγω συζητήσεις (για τη μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος) προχώρησαν στο παρασκήνιο, αλλά τα απτά τους αποτελέσματα άρχισαν να εμφανίζονται όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Οι μεγάλοι σεισμοί στην Τουρκία επίσης, έδωσαν το πρόσχημα για την αλλαγή της ελληνοτουρκικής ατζέντας από την ένταση στην προσέγγιση.
Ενορχηστρωτές της διαδικασίας της (τρέχουσας) ελληνοτουρκικής προσέγγισης είναι οι Αμερικανοί που θέλουν:
– «Ηρεμία» στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ
– «Κοντά» την Τουρκία καθώς η χώρα αποκτά μέγιστη βαρύτητα, όπως και κατά τον ψυχρό πόλεμο, αφού η Ρωσία εμφανίζεται ως ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της αμερικανοΝΑΤΟϊκής συμμαχίας
– «Δεμένη» απόλυτα την Ελλάδα στους σχεδιασμούς τους όπως άλλωστε το έχουν καταφέρει με τη νέα Συμφωνία ελληνοαμερικανικής στρατηγικής συνεργασίας στο πλαίσιο της οποίας οικοδομήθηκε η βάση της Αλεξανδρούπολης (κρίσιμη η σημασία της ως κόμβος επιμελητείας στον ουκρανικό πόλεμο) και υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας νέων βάσεων όπου οι αμερικανικές ανάγκες το απαιτήσουν, στο ελληνικό έδαφος.
Μετά τους σεισμούς και αφού οι συζητήσεις είχαν προχωρήσει στο παρασκήνιο οι δύο χώρες προσέγγισαν υπό το πρόσχημα της ανθρωπιστικής αλληλεγγύης προχωρώντας μάλιστα σε έμπρακτες κινήσεις επίδειξης καλής θέλησης.
Η Τουρκία χωρίς να αναθεωρήσει το παραμικρό από τις πάγιες θέσεις της σταμάτησε τις υπερπτήσεις πάνω (και) από κατοικημένα ελληνικά νησιά και περιόρισε τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου. Επίσης, γενικά το καλοκαίρι τηρήθηκε (και) από την Άγκυρα η δέσμευση προηγούμενων ΜΟΕ για αποφυγή πραγματοποίησης ασκήσεων κλπ.
Αξίζει να σημειωθεί – πριν πούμε για τις απτές ελληνικές παραχωρήσεις- ότι η Τουρκία δεν έχει εγκαταλείψει τις διεκδικήσεις της καθώς με navtex της επαναφέρει το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης (και) στο νότιο ανατολικό Αιγαίο ζητώντας τα νησιά Καστελόριζο, Κάρπαθος, Κάσσος, Ρόδος να μην συμπεριληφθούν σε άσκηση που έχουν προγραμματίσει οι Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις από τις 29 Σεπτεμβρίου έως τις 3 Οκτωβρίου.
Από την πλευρά της η Αθήνα ως αντάλλαγμα για την τουρκική «παραχώρηση» να μην πετούν πολεμικά αεροσκάφη πάνω από ελληνικά (και κατοικημένα) νησιά έχει ήδη προσφέρει:
-«Ξαλάφρωμα» της αεράμυνας των νησιών με την απόσυρση των σοβιετικής τεχνολογίας αλλά κρίσιμης σημασίας οπλικών συστημάτων που προωθήθηκαν στην Ουκρανία χωρίς ωστόσο να αντικατασταθούν όπως διαβεβαίωνε η ελληνική κυβέρνηση
– Απόσυρση ρωσικής τεχνολογίας τεθωρακισμένων από τα νησιά, χωρίς την αντικατάστασή τους
– Κλείσιμο δύο κέντρων εκπαίδευσης σε Κω και Ρόδο προς ικανοποίηση των τουρκικών αιτημάτων για αποστρατιωτικοποίηση
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αμέσως μετά την εναρκτήρια (της ελληνοτουρκικής προσέγγισης) συνάντησης που είχε με τον Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις αρχές του καλοκαιριού στο Βίλνιους, σε συνέντευξή του (Σρόιτερ) μιλώντας για αυτά τα οπλικά συστήματα που αποσύρθηκαν είχε πει:
«Αποτελούν επιλογές άλλων δεκαετιών, περασμένων δεκαετιών. Η χώρα δεν προτίθεται να αγοράσει κανένα αμυντικό σύστημα από τη Ρωσία. Θα διαχειριστούμε την πραγματικότητα όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν είναι όμως αμυντικά συστήματα τα οποία είναι κρίσιμα για την εθνική άμυνα».
Παρενθετικά, αξίζει να παραθέσουμε μια άλλη άποψη κάποιου που σε αυτά τα (στρατιωτικά) ζητήματα κάτι παραπάνω θα γνώριζε από τον πρωθυπουργό:
Ο πρώην αρχηγός ΓΕΣ στρατηγός Κ. Παναγιωτάκης, καταθέτοντας στις 17/11/2008, ως μάρτυρας σε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, που διερευνούσε τις προμήθειες εξοπλιστικών προγραμμάτων, που έγιναν επί υπουργίας των Α. Τσοχατζόπουλου και Γ. Παπαντωνίου, είχε πει ότι η Ελλάδα επί πολλά χρόνια δεχόταν από τις ΗΠΑ ό,τι περίσσευε, αφού «παίρναμε οπλικά συστήματα τα οποία ήταν σάπια, με τις λεγόμενες βοήθειες και τα προγράμματα FMF. Ό,τι περίσσευε μας δίνανε». Η μονόπλευρη, συνέχισε ο ίδιος, οδός προμήθειας ορισμένων οπλικών συστημάτων κυρίως από τους Αμερικανούς «μας δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις μας και στις επιχειρήσεις μας, αν κάναμε, με τους Τούρκους. Το ΝΑΤΟ μπορεί να μας κάνει παρεμβολές όποτε θέλει», συνέχισε ο στρατηγός Κ. Παναγιωτάκης και υπογράμμισε ότι η Ελλάδα διαθέτει ήδη αρκετά όπλα για το ΝΑΤΟ. «Πρέπει κάποτε να κρατάμε και κάποια οπλικά συστήματα για τη δική μας την άμυνα γιατί το ΝΑΤΟ, όταν κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία δε θα μας βοηθήσει, όπως ξέρετε».
Προφανώς η άποψη του στρατηγού Παναγιωτάκη είναι πια παρωχημένη, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης με δεδομένη την πολιτική του παντοδυναμία που πολλαπλασιάζει η έλλειψη/ διάλυση της αντιπολίτευσης έχει μπει στον πειρασμό να φτάσει στον «πυρήνα» των ελληνοτουρκικών διαφορών. Η συζήτηση για τα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) που έχει πυροδοτηθεί αποτελεί το πρώτο βήμα για την επιδιωκόμενη γενικότερη διευθέτηση η οποία θα «συσκευαστεί» και από τις πρόνοιες των αναμενόμενων Συμφωνιών της λεγόμενης θετικής ατζέντας (εμπορικές συναλλαγές, συνεργασίες σε οικονομικό, επίπεδο) η οποία θα προβληθεί, όπως έγινε και επί κυβερνήσεων Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, ως επισφράγιση της αλλαγής στα ελληνοτουρκικά.
ΥΓ. Αυτήν ακριβώς τη φιλοδοξία, συμπεριλαμβανομένης και της υπογραφής ενός ελληνοτουρκικού Συμφώνου Φιλίας είχε και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατά την βραχύβια πρωθυπουργία του το πάλεψε όσο μπορούσε ικανοποιώντας κατά γράμμα τον αμερικανικό οδικό χάρτη, ο οποίος τελικά κατέληξε, 4 χρόνια αργότερα, στην κρίση των Ιμίων…
Πηγή: topontiki.gr
