Δεκαεννιά χρόνια συμπληρώνονται (1/10/2004) από το θάνατο μιας σπουδαίας ηθοποιού, της Ελένης Χατζηαργύρη, η οποία έξι σχεδόν δεκαετίες, υπηρέτησε τη θεατρική ιδέα με συνέπεια, σεμνότητα και σεβασμό, χωρίς παραχωρήσεις. Με εκπληκτική ακρίβεια, αυτοκυριαρχία, μοναδική λιτότητα μέσων, με τη φυσική της αρχοντιά και λεπτότητα, την πνευματικότητα, την υπόκρυφη ευαισθησία που διέκρινε την υποκριτική της, ερμήνευσε πολλούς και σημαντικούς ρόλους σε κλασικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, έπλασε αμέτρητες ηρωίδες, στο θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και την τηλεόραση.
Η καριέρα της ξεκινά με την ίδρυση του Θεάτρου Τέχνης, στο οποίο φοίτησε. Πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή τη χειμερινή περίοδο 1942-1943 στα έργα «Σουάνεβιτ» του Στρίντμπεργκ, «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλο, «Ρόσμερσχολμ» του Ιψεν (πρώτος σημαντικός ρόλος της δίπλα στους Κουν, Καλλέργη, Ζερβό, Διαμαντόπουλο). Στη συνέχεια στο ΚΘΒΕ ’43-’44 παίζει στα έργα «Τρισεύγενη», «Λουίζα Μίλλερ», «Πειρασμός». Τα επόμενα χρόνια τη βρίσκουν στο «Θέατρο Τέχνης» όπου παίζει σε σημαντικές παραστάσεις όπως «Βυθός» του Γκόρκι, «Χοηφόρες» του Αισχύλου, «Εμείς κι ο χρόνος» του Πρίσλεϊ κ.ά. Ενδιάμεσα συνεργάζεται με το θίασο της κυρίας Κατερίνας, του Γιώργου Παππά, του Κώστα Μουσούρη.
Γρήγορα καταξιώθηκε στο χώρο του θεάτρου της μεταπολεμικής εποχής και έγινε μια από τις σημαντικότερες πρωταγωνίστριες. Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο σε πολλές και σημαντικές παραστάσεις, μεταξύ των οποίων «Βρυκόλακες», «Η τρελή του Σαγιώ», «Το επάγγελμα της κυρίας Γουώρεν», «Ιβάνωφ», «Προμηθέας Δεσμώτης», «Ηλέκτρα», «Βασιλιάς Ληρ», «Φοίνισσες», «Μήδεια», «Τρωάδες», κ.ά.
Η τελευταία μεγάλη ερμηνεία της και «ο πιο αγαπημένος ρόλος της», ήταν, το 2002, στο έργο «Η κυρία Κλάιν» (θεατρική βιογραφία της φημισμένης ψυχολόγου του 20ού αιώνα).
«Είμαι άνθρωπος της πειθαρχίας» έλεγε «και η πειθαρχία έπαιξε ρόλο στο θέατρο και στη ζωή μου. Πειθαρχία όχι για μένα, αλλά για τους άλλους. Πειθαρχώ επειδή σέβομαι τον άλλο, εκείνον που με εμπιστεύτηκε. Δεν έκανα μπάνιο στην Επίδαυρο για να μην πατήσω κανέναν αχινό, όπως μου έλεγε η Παξινού, και κουτσαίνω στην παράσταση. Δεν καθόμουν στον ήλιο, δεν έπινα κρύο νερό, δεν ξενυχτούσα. Προσπάθησα και προσπαθώ να είμαι πάντα εντάξει με τους άλλους και με τον εαυτό μου. Συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους που με πίστεψαν και δε θέλησα να τους απογοητεύσω. Αφού με διάλεξε ο Κουν, ο Ροντήρης, ο Μινωτής, ο Σολομός, ο Μουζενίδης, ο Μιχαηλίδης και τόσοι άλλοι, μόνο για τύχη μπορώ να μιλάω. Την πειθαρχία, μου τη δίδαξαν οι άνθρωποι που συναναστράφηκα. Είναι βέβαια και θέμα χαρακτήρα. Είμαι και άνθρωπος του καθήκοντος. Το “πρέπει” είναι για μένα πολύ σημαντικό. Και ακούω, ακούω τον άλλον, με ενδιαφέρει η γνώμη του».
Στη δεκαετία του 1950 έπαιξε σε πολλά κινηματογραφικά μελοδράματα, μεταξύ των οποίων «Η Αγνή του Λιμανιού» (1952), «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» (1955), «Η θυσία της μάνας» (1956), «Οπου φτώχεια και φιλότιμο» (1957), «Εγκλημα στο Κολωνάκι» (1957), «Ηρθες αργά» (1961) κ.ά. Τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στο σίριαλ Περί Ανέμων και Υδάτων, στο «Mega».
Όλος ο κόσμος του θεάτρου την εκτιμούσε για το ήθος της. Ολοι την αγαπούσαν για την ευγένεια, την καλοσύνη, την επαγγελματική της συνέπεια, το ταλέντο και τη μακρόχρονη προσφορά της. Μια ερμηνευτική προσφορά 63 χρόνων, αλλά και μια μακρόχρονη διδασκαλική προσφορά στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και τη Σχολή του Θεοδοσιάση.
