«Ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων με μολότοφ κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό με πιστόλι, εγώ είμαι πάντα με το μέρος του παιδιού». Αυτά ήταν τα λόγια του Μάνου Χατζηδάκη στιγμές μετά τη δολοφονία Καλτεζά. Σήμερα, ένας άλλος πιτσιρικάς, αυτή τη φορά χωρίς μολότωφ, πέφτει νεκρός από τα πυρά των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ ! Τριάντα έξι χρόνια μετά, όσες κι οι σφαίρες που εξαπέλυσαν εναντίον των τριών Ρομά οι φύλακες του νόμου και της τάξης.
Τ’ αποτέλεσμα της επιχειρησιακής τους ετοιμότητας; Ένας 18χρονος νέος, πατέρας νεκρός. Ένας ακόμη τραυματίας… Το πέπλο τρόμου έπεσε πάνω σε μια ολόκληρη συνοικία του Πειραιά. Στην ίδια συνοικία που πριν μερικά χρόνια οι ΧΑυγίτες, ως ο αιμοδιψής εκτελεστικός βραχίονας των συμφερόντων των εφοπλιστών, πιθήκιζαν τα εμβατήρια του θανάτου, εξαπέλυαν επιθέσεις και τρομοκρατούσαν, υπό την ανοχή του επίσημου κράτους.
Τι ειρωνεία… Ειρωνεία; Ε, όχι και ειρωνεία. Μάλλον επιλογή. Πολιτική. Πάντα ήταν πολιτική. Όπως το ’13, που έκαναν πως δεν ήξεραν για την εγκληματική δράση των ναζιστών στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, προειδοποιώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει στόχοι αν τολμήσουμε να ανοίξουμε το στόμα μας, έτσι και σήμερα επέλεξαν να στείλουν το δικό τους μήνυμα. Επιχειρησιακά πιο επιτελικό, αλλά εξίσου σαφές. Απ’ το ό, τι «κινείται σφάζεται» του Πατέλη (τον οποίο επιχειρούν να αποφυλακίσουν άρον άρον) στο «ό, τι κινείται πυροβολείται» των ΔΙΑΣ, το κράτος των αστών μάς προειδοποιεί. Μήνες τώρα, ήδη από τη Ν. Σμύρνη όταν οι πάνοπλοι κουμπουροφόροι του Προ. Πο. Ούρλιαζαν στα στενά της περιοχής, ζητώντας αίμα διαδηλωτή.
Καμία «ασυνεννοησία», λοιπόν. Ένα μήνυμα που έγινε ακόμη πιο κατανοητό μετά την επίσκεψη Θεοδωρικάκου στους επτά συλληφθέντες αστυνομικούς.
Δικαιούται επομένως η ΕΛΛΑΝ- ΠΑΣΣΕ, η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ελλήνων Ρομά να κάνει λόγο για συμπερίληψη του εν λόγω περιστατικού στο μακρύ κατάλογο «εγκλημάτων μίσους» κατά των Ελλήνων Ρομά, όπως έκανε σε πρόσφατη, δημοσίευσή της στο Facebook μερικές ώρες μετά τη δολοφονία; Πιθανότατα, ναι. Βέβαια, δεν ξέρω αν το «μίσος» για το οποίο μιλά η ανάρτηση είχε ρατσιστικό υπόβαθρο, είμαι σε θέση όμως να γνωρίζω το ακραίο μίσος με το οποίο γαλουχεί τους υπερασπιστές του, το κράτος εκείνο που, για να συνεχίσει την παρασιτική του ύπαρξη, έναντι των πραγματικών παραγωγών του πλούτου αυτής της χώρας, κρατά ολόκληρες κοινωνικές ομάδες στον πάτο της κοινωνίας, ώστε ν’ απορροφούν τους κραδασμούς που προκαλεί η ανισοκατανομή του πλούτου.
Κι από κοντά, οι πένες και τα πληκτρολόγια του μίσους, που σαν έτοιμα από καιρό, ανέλαβαν δράση εκ νέου. Φευ! Γνωστή η δουλειά τους, γνωστός ο ρόλος τους. Από τότε που ο Γρηγορόπουλος και η παρέα του «επιτέθηκαν» στους αστυνομικούς, μέχρι τον «οπαδικό» καυγά του Παύλου Φύσσα με τους χρυσαυγίτες και τον «ληστή» Ζακ Κωστόπουλο, οι μηχανές προπαγάνδας και χειραγώγησης κερνούν αφειδώλευτα ψέματα, ευθυγραμμισμένα πάντα με το γραφείο Τύπου του Προ.Πο. και τους αυτόνομους θύλακες του. Λέω αυτόνομους, καθώς, αν ισχύει η πληροφορία ότι ενώ δόθηκε η εντολή τερματισμού της καταδίωξης, η ΔΙΑΣ συνέχισε να κυνηγά τους πιτσιρικάδες, τότε είτε βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο τραγέλαφο του επιτελικού κράτους του Μητσοτάκη, είτε αποκαλύπτεται πέραν πάσης αμφιβολίας η αυτόνομη επιχειρησιακή δράση ομάδων εντός της ΕΛ.ΑΣ, κατά παράβαση του κώδικα καθηκόντων τους, οι οποίοι λειτουργούν ως αυτόκλητοι δικαστές της ασφάλτου ξερνώντας μολύβι και σίδερο απέναντι σε όποιον βρουν μπροστά τους…
Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι μόνο η πολιτική νομιμοποίηση που αποθρασύνει τους σύγχρονους ανθρωποφύλακες, αλλά και η κοινωνική τους υπεράσπιση από ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Θέλετε μικροαστοί; Θέλετε «κυρ- Παντελήδες»; Θέλετε «ψέκες»; Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που νανουρίστηκαν με τον ήχο του κάλυκα να πέφτει στον δρόμο. Κι αυτοί με τρομάζουν ακόμη περισσότερο.
Ίσως είναι οι ίδιοι που είδαν με καλό μάτι την απειλή επέμβασης του στρατού για την επιβολή των περιοριστικών μέτρων κατά της πανδημίας, τον περασμένο Δεκέμβριο στην Δυτική Αττική. Σε σχόλιο της τότε η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας επεσήμανε: «Τη στιγμή που η πανδημία στη Δυτική Αττική έχει χτυπήσει κόκκινο, εξαιτίας της ανυπαρξίας μέτρων προστασίας σε χώρους δουλειάς, Μέσα Μεταφοράς κι άλλους κρίσιμους χώρους, καθώς και των ελλείψεων στο δημόσιο σύστημα υγείας, η κυβέρνηση νομίζει, ότι θα αντιμετωπίσει την κατάσταση με τον αυταρχισμό και την αστυνομοκρατία, (…) επιδίδεται σε απειλές, συκοφαντίες κι αυταρχικά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής».
Παράλληλα, σε ανακοίνωσή του το δίκτυο «Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος» κατήγγελλε την απειλή αξιοποίησης των Ενόπλων Δυνάμεων στον ρόλου του επιτηρητή για την τήρηση των μέτρων περιορισμού της πανδημίας. «Ο αστικός στρατός τους, το άλλο σκέλος του Κράτους Άμυνας/Ασφάλειας, παίρνει θέση και αυτός ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» και απειλεί μέσω των φιλικών στην ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ ΜΜΕ, προειδοποιώντας ότι εξετάζει και ετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα ενάντια στον «εχθρό-λαό»», έγραφαν τότε οι συντάκτες της ανακοίνωσης. Θυμίζοντας παρακάτω ότι «είναι η κυβέρνηση της ΝΔ που ψήφισε την εμπλοκή του Στρατού στο εσωτερικό της χώρας, ενώ από την πρώτη στιγμή της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει γίνει σαφές ότι ο Στρατός είναι Πάροχος Ασφάλειας!».
Είχε προηγηθεί βέβαια το κατάλληλο μασάζ μίσους απ’ τα ΜΜΕ των Αθηνών…
Όπως έχει καταγγείλει ο κ. Ηλίας Γιαννόπουλος, νομικός σύμβουλος της Ελλάν Πασσέ, τα ΜΜΕ πρόβαλαν επιλεκτικά τους Έλληνες Ρομά -σ.σ. στοχοποιώντας τους- χωρίς να δίνουν βήμα σε εκπροσώπους τους, σε μια προσπάθεια να βρεθεί το «μαύρο πρόβατο» στο οποίο θα πέσουν οι ευθύνες για την πιθανή διασπορά του κορονοϊού σε ορισμένες περιοχές».
Πρόκειται για μια τελείως άδικη εντύπωση, τόνιζε ταυτόχρονα η κ. η Ματίνα Βαβούλη, διευθύντρια του 7ου δημοτικού σχολείου Νέας Ζωής, Ασπρόπυργου, δίπλα στον καταυλισμό Ρομά. Διερωτώμενη μάλιστα: «Όταν η πολιτεία δεν έχει λάβει τα κατάλληλα μέτρα τόσο καιρό, είναι δυνατόν να έρχεται τώρα και να βάζει τιμωρία τους κατοίκους;». Παράλληλα, σε δηλώσεις της στην εφημερίδα Εποχή, η κ. Βαβούλη περιέγραφε με γλαφυρό τρόπο την άθλια κατάσταση που επικρατεί στους τοπικούς καταυλισμούς. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Βασίλειος Πάντζος, πρόεδρος της Ελλάν Πασσέ. Μιλώντας τον περασμένο Δεκέμβριο στην εφημερίδα Documento, ο κ. Πάντζος τόνιζε ότι «απαιτείται διαφορετικός χειρισμός από την πολιτική του “Μένουμε σπίτι”» .
Τι έκανε η κυβέρνηση «όλων των Ελλήνων» (όπως χαρακτήρισε την κυβέρνησή του ο κ. Μητσοτάκης στο διάγγελμά του τον Μάρτιο του 2021 ) απέναντι στα αιτήματα των ανθρώπων που έχουν ιδία άποψη επί του θέματος; Απάντησε όπως μέχρι τώρα έχει απαντήσει σ’ όλα τα ζητήματα που αφορούν την δημόσια ζωή: Μπάτσοι, παντού! (Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat και του statista. com: Το 2016 η Ελλάδα ήταν τρίτη σε αναλογία αστυνομικών προς πολίτες στην ΕΕ, ενώ το 2017-2019, αναβαθμιστήκαμε και σκαρφαλώσαμε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, ενώ αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα στοιχεία για τη διετία 2019-2021 – ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained)
Επομένως, ούτε μέτρα για τη διαβίωση αυτών των ανθρώπων, ούτε μέτρα προστασίας από την πανδημία (όπως απολυμάνσεις, αποκομιδή σκουπιδιών, παροχή τροφίμων και υγειονομικού υλικού), ούτε πρόβλεψη υλικοτεχνικής βοήθειας για εξασφάλιση συμμετοχής στην τηλεκπαίδευση (γεγονός που οδήγησε το Ελληνικό παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι σε μηνυτήρια αναφορά κατά της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως και της υφυπουργού Σοφίας Ζαχαράκη) · τίποτα· μπάτσοι, παντού!
Τι κι αν τα στοιχεία, όπως αυτά του European Union Agency for Fundamental Rights αναφέρουν ότι: Το 80% των Ρομά διατρέχει κίνδυνο φτώχειας σε σύγκριση με το μέσο όρο στην ΕΕ που ανέρχεται στο 17%; Τι κι αν στην Ελλάδα, σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού των Ρομά έχει εισόδημα κάτω από το εθνικό όριο φτώχειας, ενώ το 10% ζει σε νοικοκυριά χωρίς νερό βρύσης και το 35% δεν έχει εσωτερική τουαλέτα, ντους ή μπάνιο; (fra.europa.eu/sites/default/files/fra_uploads/pr-roma-poverty-deprivation_el_0.pdf )
Το αφήγημα είναι γνωστό: Επιλογή τους είναι να ζουν έτσι, να μην ενσωματώνονται…
Για τον κ. Σπύρο Μαρκέτο, πάντως, καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ και επιστημονικό επιμελητή του βιβλίου: «Είμαστε ο λαός των ρομά» (εκδ. Τόπος), τα πράγματα μάλλον είναι διαφορετικά. Σε παλαιότερη δήλωσή του στον «Ημεροδρόμο» ο καθηγητής είχε καταστήσει σαφές ότι η αλληλοτροφοδότηση του θεσμικού και προσωπικού ρατσισμού «καθρεφτίζει την ανάγκη του καπιταλισμού να διασπά τους εργαζόμενους. Επίσης να κρατά ομάδες στον πάτο της κοινωνίας, ώστε ν’ απορροφούν τους κραδασμούς που προκαλούν οι περιοδικές οικονομικές κρίσεις Εκδήλωση αυτού του δομικού χαρακτηριστικού των καπιταλιστικών κοινωνιών είναι η αστυνομική καταπίεση και η αυθαιρεσία, στο έλεος της οποίας βρέθηκαν οι ρομά της Δυτικής Αττικής, όπου και διέμενε ο δολοφονημένος δεκαοκτάχρωνος του Περάματος.
«Υπάρχουν παντού περιπολικά και μάλιστα στις εισόδους των περιοχών με αναμμένους φάρους, σαν να εισέρχεσαι στο Ελ Ντοράντο. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Τι θέλουν να δείξουν, ότι αστυνομοκρατείται η περιοχή και άρα θα τηρηθούν τα μέτρα; Διαμορφώνεται ένα σκηνικό τρόμου που δεν έχει κανένα υγειονομικό αποτέλεσμα», προειδοποιούσε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας Βαγγέλης Λίγγος, ενώ κατήγγελλε και την άδικη επιβολή προστίμου από αστυνομικούς σε εργαζόμενους της περιοχής.
Φυσικά, δεν πρόκειται για μια νέα συνθήκη, αλλά για την ποιοτική αναβάθμιση κρατικών πολιτικών περιθωριοποίησης και εν συνεχεία ρατσιστικής στοχοποίησης συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Άλλοτε εν ονόματι του κοινωνικού κράτους, άλλοτε εν ονομάτι των μέτρων προστασίας από την πανδημία. Όπως εξηγούσε σε άρθρο της το 2014 η γαλλική Le Monde: «Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, οι πληθυσμοί των αλλοδαπών και των Ρομά συγκαταλέγονται μεταξύ των πλέον επισφαλών όσον αφορά την πρόσβαση στην περίθαλψη, ενώ οι στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές υπόκεινται σε αυστηρούς όρους». Πρόκειται για μια «αποφασιστική ιδεολογική λειτουργία σε καιρούς οικονομικής κρίσης και πνευματικού πανικού- καθώς-προσφέρει μια συμβολική νομιμοποίηση στις πολιτικές του αποκλεισμού, χωρίς την οποία θα συναντούσαν την αποδοκιμασία ενός μέρους του πληθυσμού».
Απλή και αποτελεσματική, η ρητορική της στοχοποίησης, βαδίζει χέρι χέρι με τις πολιτικές αποκλεισμού και αστυνομικής τρομοκρατίας συνδέοντας τη διατήρηση της κοινωνικής προστασίας- είτε μιλάμε για προνοιακά επιδόματα σε καιρούς κρίσης του κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου, είτε για τα μέτρα υγειονομικής προστασίας σε καιρούς πανδημίας- με την απόρριψη των εμιγκρέδων, των Ρομά, των άλλων.
Των αιώνιων άλλων, στη θέση των οποίων βρεθήκαν κάποτε οι Έλληνες, όπως αποκαλύψαμε σε παλαιότερο άρθρο στον «Ημεροδρόμο»: Η «εκδίκηση» της γυφτιάς.
Κι ίσως εδώ, φίλοι αναγνώστες, βρίσκεται το ζουμί της υπόθεσης. Γιατί μπορεί το κοινωνικό σύνολο να «προστατεύθηκε» αυτή τη φορά από τους «επικίνδυνους» φτωχοδιάβολους, όμως η βία που δέχτηκαν συναντάται σε κάθε εποχή. Σε κάθε χώρα. Σε όλες τις περιόδους κρίσεων. Ιδανικό, εξιλαστήριο θύμα της εξουσίας που αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του λαού της και αναγάγει τη φτώχεια και την εξαθλίωση σε δημόσιο κίνδυνο.
Εν ολίγοις, πρώτα τους γκετοποιούν με πολιτικές αποκλεισμού, μετά τους σκοτώνουν ως παραβατικούς. Μα, όπως απέδειξαν και τα θλιβερά γεγονότα του βάναυσου ξυλοδαρμού του 29χρονου Αλέξανδρου από αστυνομικούς στη Νέα Σμύρνη, η κρατική βαρβαρότητα ξεκινά, δεν τελειώνει με τον εξανδραποδισμό των «άλλων», των «ξένων». Ε, δεν έχουμε δα τόσο ασθενική μνήμη… Ή μήπως, όχι;
*Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το τραγούδι «Επεμβαίνεις» («Είσαι σκέτο παρακράτος») σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους του Κώστα Τριπολίτη.
