Ανήμερα των εκδηλώσεων, αλλά κυρίως των διαδηλώσεων για το Πολυτεχνείο, διευθυντής και ιδιοκτήτης ιδιωτικού σχολείου των βορείων προαστίων ένιωσε την ανάγκη να στείλει επιστολή προς τους γονείς (!) για να διατυπώσει τους προβληματισμούς του για την ιστορική και ηρωική εξέγερση των φοιτητών και του λαού το 1973.
Φυσικά, στην δημοκρατία οι απόψεις είναι ελεύθερες και αλίμονο αν δεν ήταν! Αλλώστε, ξεκαθαρίζεται από την αρχή ότι η επιστολή εκφράζει “προσωπικές απόψεις” και “προβληματισμούς”.
Αλλά, ποια ανάγκη άραγε ωθεί έναν ιδιοκτήτη ιδιωτικού σχολείου να εκθέσει ενώπιον των γονέων των μαθητών του σχολείου του, ένα κατεβατό “προσωπικών” ερωτημάτων, με τα οποία αναζητά το νόημα του Πολυτεχνείου και μέσω των οποίων αν τελικά δεν αλλοιώνεται το νόημα και το μήνυμα εκείνων των ημερών, οπωσδήποτε οδηγείται σε πλήρη αποδόμηση;
Βέβαια, εάν το ξαναγράψιμο της ιστορίας – αυτό που με περισσή αφοσίωση εδώ και χρόνια κάνουν διάφορα ιδεολογικά και επιστημονικά αποβράσματα καθώς και η περιβόητη Ομάδα Αλήθειας ως προπαγανδιστικός μηχανισμός της Ν. Δ. – δεν ξεκινήσει από τα παιδιά, τότε μένουν κενά… Κενά που αν δεν καλυφθούν από την αντιδραστική αναθεώρηση της ιστορίας θα καλυφθούν από εκείνους “τους νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες” … και τότε αλίμονο!
Στην επιστολή, με έωλα επιχειρήματα αναμασώνται παραδοχές και ερωτήματα – ή μήπως παραδοχές καμουφλαρισμένες ως ερωτήματα; – από εκείνα που θεωρούν το Πολυτεχνείο ως μια ιστορία “αριστερής καπηλείας” όπως: “Για ποιό Πολυτεχνείο μιλάμε; Για το Πολυτεχνείο εκείνο μέσω του οποίου μέρος της Αριστεράς διεκδίκησε ένα ακόμη πρωτείο; Για το Πολυτεχνείο εκείνο που προκάλεσε, άθελά του, έναν ακόμη διαχωρισμό (αντιστασιακών και μη) σε μία χρονολογική σειρά η οποία έχει την αφετηρία της στις αρχές δεκαετίας του 1920 (Βενιζελικοί, Αντιβενιζελικοί) και φτάνει δυστυχώς μέχρι της ημέρες μας με πολλές όψεις;”
Και παρακάτω: “Για το Πολυτεχνείο εκείνο που ως ιστορικό γεγονός θεωρείται ότι μόνο του γκρέμισε τη δικτατορία; Που σταματάει η ιστορική αλήθεια και πού αρχίζει ο μύθος; Πώς θα μπορούσε με νηφαλιότητα να αναδείξει κάποιος όλες τις πλευρές του, χωρίς να θεωρηθεί αιρετικός;”
Μάλιστα, διερωτώμενος για “ποιό Πολυτεχνείο μιλάμε” μπλέκει τη μάχη της Τριπολιτσάς και την υποχώρηση του ελληνικού στρατού στην τουρκική ενδοχώρα το 1922 ως ιστορικά θέματα ταμπού – σαν το Πολυτεχνείο δηλαδή; – και φτιάχνει έναν ιστορικό αχταρμά από εκείνους που αν τους μεταφέρεις σε παιδιά είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούν μέσω της ιστορικής άγνοιας σε ολοκληρωτική πολιτική αφασία.
Και αλήθεια, οι αγριότητες και τα εγκλήματα σε πεδία μαχών πώς ακριβώς συνδέονται με τον Πολυτεχνείο; Δικαιολογούν μήπως τις αγριότητες και τα εγκλήματα της Χούντας μπροστά στην εξέγερση των φοιτητών και του λαού; Ερωτήματα θέτουμε κι εμείς!
Πάντως, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι τους προβληματισμούς του κ. καθηγητή και ιδιοκτήτη έχει ήδη εν μέρει συμμεριστεί και η διαβόητη “Ομάδα Αλήθειας”.
Δεν μπορούμε να μην ξαναπούμε ότι ο αναθεωρητικός, αντιδραστικός, ακροδεξιός κατακλυσμός επί της Ιστορίας που ξαναγράφει την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο Πόλεμο ξεπλένοντας χίτες και ταγματασφαλίτες, ξανασκέφτεται το Πολυτεχνείο για να αθωώσει συνταγματάρχες και … προφανώς έπεται συνέχεια.
Επειδή, όμως, τελικά η ιστορία γράφεται στο δρόμο κι επειδή ο κ. ιδιοκτήτης – καθηγητής θέτει ερωτήματα, άρα επιθυμεί να προάγει το διάλογο, μπορεί να τα διατυπώσει και προς τους χιλιάδες μαθητές και φοιτητές που, χθες, διαδήλωσαν τιμώντας το Πολυτεχνείο, τους αγωνιστές του και τους νεκρούς του χωρίς ερωτηματικά! Ο διάλογος θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον!
Ακολουθεί η επιστολή:
