Ανήμερα της Black Friday, στις 24 Νοεμβρίου 2023, αποφάσισαν να ξεκινήσουν την τριήμερη απεργία τους 400 εργαζόμενοι των καταστημάτων Macy’s στην Ουάσινγκτον ζητώντας μια πιο δίκαιη κατανομή των κερδών της μεγάλης εμπορικής αλυσίδας των ΗΠΑ. Για τα έτη 2021 και 2022 ο τζίρος ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο δολάρια, με την εταιρεία να δίνει 600 εκατομμύρια για την εξαγορά μετοχών και άλλα 173 εκατομμύρια για την καταβολή μετοχικών μερισμάτων. Σύμφωνα με το σωματείο των εργαζομένων, οι μισθοί, παρά τα αιτήματα για αύξησή τους, παραμένουν ίδιοι, με τον πρώτο μισθό να μην ξεπερνά το ελάχιστο μεροκάματο που θα ισχύει στην Ουάσινγκτον από την 1η Ιανουαρίου του 2024, δηλαδή τα 16,28 δολάρια την ώρα. Την ίδια στιγμή, ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Jeff Gennette, αμείβεται ετησίως με 11 εκατομμύρια δολάρια. Προς το παρόν, πάνω από 17.000 πολίτες έχουν υπογράψει τη διαδικτυακή αίτηση συμπαράστασης στην προγραμματισμένη απεργία, ενώ υπάρχει κάλεσμα και για συμμετοχή στην πορεία.
Να σημειωθεί ότι τα καταστήματα Macy’s φτάνουν τα 508 και βρίσκονται σχεδόν σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ.
Υγ.1 Η (παρασύνθετη) διεκδίκηση έχει μία έμμεση συγγένεια με την αρχαία σημασία του «ἐκδῐκέω» (τιμωρώ, αλλά και προστατεύω/υπερασπίζομαι). Παρά, λοιπόν, την αδιαμφισβήτητη ύπαρξη ταξικών εχθρών –αν και είναι αρκετοί όσοι θεωρούν μια τέτοια φρασεολογία παρωχημένη και πολωτική, ενίοτε είναι οι ίδιοι που αποτάσσονται τους «συντρόφους» και τους «συναγωνιστές», ένα μέρος αυτών δε δέχεται ούτε καν τους «αντιφασίστες», σε κάθε περίπτωση, μάλλον επιθυμούν να μας διασκεδάσουν υπονοώντας αφενός ότι οι κοινωνίες έχουν πάψει να είναι ταξικές και αφετέρου ότι τον διχασμό τον προκαλεί το γραφικό προλεταριάτο–, κάθε μορφή διεκδίκησης δεν τιμωρεί εκείνους, αλλά την προσωπική μας ακινησία. Αυτή την περίεργη στάση αναμονής, που βρίσκει διάφορες αφορμές για να απέχει, να μην αναζητά, να δέχεται, και να αγανακτεί τακτοποιημένα και ανώδυνα.
Υγ.2 «Η μητρόπολη», γράφει ο Στέφανος Ροζάνης στις Εκδοχές της πόλης (Εκδόσεις Έρμα, 2019), «γίνεται ο χώρος των μη εκφρασμένων δυνατοτήτων, των ταυτοτήτων που διαρκώς αδικαίωτες συνεχίζουν να εκφυλίζονται, των κοινωνικών ροών που καταστρέφονται. Είναι, επομένως, όλο και περισσότερο χώροι έκφρασης του θυμού, χώροι εξεγέρσεων».
Υγ.3 Ισχυρίζομαι ότι κάθε αγώνας οφείλει να πατάει και με τα δύο πόδια στην πραγματικότητα. Η πεποίθηση εκ μέρους του ότι αυτή μπορεί να αλλάξει δεν τον καθιστά λιγότερο αξιόπιστο· τουναντίον.
Με πληροφορίες από: Guardian και UFCW 3000.
