Αυτό που ζει ο Καναδάς με τις πυρκαγιές τις τελευταίες ημέρες, δεν είναι ούτε ουρανοκατέβατο, ούτε φυσικά αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής.
Ο Καναδάς είναι μια αχανής χώρα με τεράστιο φυσικό πλούτο, επίγειο και υπόγειο. Είναι μια γοργά αναπτυσσόμενη χώρα με πληθυσμό που όλο αυξάνεται αλλά και μεταναστεύει κυρίως εσωτερικά και κυρίως κατά τη διάρκεια αλλά και μετά της πανδημίας. Έχει τεράστιες εκτάσεις που ως τώρα τις προστατεύει αυστηρό νομικό και συνταγματικό πλαίσιο. Οι γηγενείς αλλά και αυτόχθονες πληθυσμοί του, προστατεύονται συνταγματικά και η γη που μεγάλωσαν θεωρείται ανέγγιχτη! Δημόσια γη που φαντάζει ως αγία, άβατο κανονικό. Κάθε φορά που επενδυτές λυγουρεύονται τον πλούτο της γης αυτής, πρέπει πρώτα να πάρουν την άδεια από τα τοπικά και περιφερειακά συμβούλια, και όταν πρόκειται για αυτά των αβοριγίνων, θα πρέπει τα ανταποδοτικά οφέλη να είναι χειροπιαστά για να αποδεχτούν την όποια παρέμβαση στη γη τους και στη συνέχεια να βρεθεί ένα νομικό πλαίσιο από την κυβέρνηση ώστε να σφραγίσει την επένδυση.
Ο Καναδάς είναι μια χώρα πολλών μεταναστών από όλες τις γωνιές της γης, με διάφορες κουλτούρες, θρησκείες κλπ. Επιδιώκει τη μετανάστευση, αλλά μέσα από σφιχτά περιφερειακά μεταναστευτικά προγράμματα. Εχει τεράστια φορολόγηση για τη χαμηλή και κυρίως τη μεσαία τάξη, ενώ η επιδοματική της πολιτική όλο και στενεύει.
Παράλληλα, ο Καναδάς εδώ και λίγα χρόνια ζει μια οικιστική κρίση, μια έλλειψη λαϊκών κατοικιών που έχει ουσιαστικά επιφέρει μια σημαντική αποτυχία στην προσέλκυση ξένων εργατών, αυτών που θα εργαστούν σε διάφορες χειρονακτικές θέσεις και που ο εκπαιδευμένος πληθυσμός του δεν θέλει να αναλάβει, κυρίως λόγω των ακραίων κλιματικών συνθηκών. Το ίδιο συμβαίνει και για τους νέους σε ηλικία Καναδούς, που μόλις αποφοίτησαν και θέλουν να νοικιάσουν επειδή βρήκαν μια δουλειά και σκοπεύουν να απογαλακτιστούν από τις οικογένειες τους ή ακόμα περισσότερο και για αυτούς που θέλουν να αγοράσουν μια κατοικία με δάνειο ώστε και να κάνουν τη δική τους οικογένεια.
Στο Οντάριο συγκεκριμένα, τα επόμενα δέκα χρόνια θα πρέπει να βρεθεί μια βιώσιμη και αποδεκτή λύση, ώστε να φτιαχτούν περίπου 1,5 εκατομμύρια σπίτια και κατοικίες που θεωρητικά θα σταματήσουν το τρελό ράλι τιμών των ακινήτων που καταγράφουν τα τελευταία 3-4 χρόνια ή και να τις μειώσουν ως ένα βαθμό.
Σύμφωνα με στοιχεία, τα τελευταία 10 χρόνια, οι τιμές των ακινήτων στο Οντάριο έχουν αυξηθεί 180% ενώ οι μισθοί και γενικότερα τα εισοδήματα έχουν καταγράψει μια αύξηση μόνο 38%. Τα χρόνια δε της πανδημίας, στην περιοχή της πρωτεύουσας Οττάβας, οι τιμές έχουν κάνει ένα άλμα του ύψους 100%. Όσοι αγόρασαν με κυμαινόμενο επιτόκιο, έχουν δει το δάνειο τους να αυξάνεται μιας και δανείστηκαν με χαμηλό επιτόκιο και τον τελευταίο χρόνο, η κεντρική τράπεζα το αυξάνει σχεδόν κάθε μήνα με πρόσχημα την συγκράτηση του πληθωρισμού. Τα είδη πλατιάς κατανάλωσης ανεβαίνουν με τέτοιο ρυθμό που μοιάζουν με ανταγωνισμό αυξήσεων και όχι συγκράτησης ή και απορρόφησης των αυξήσεων. Οι τιμές στο ράφι κυμαίνονται από 30-50% ακριβότερα ενώ η τιμή της βενζίνης, στη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας είχε φτάσει να πωλείται 0.65 λεπτά το λίτρο, πλέον έχει υπερδιπλασιαστεί και πωλείται 1,60. Προ πανδημίας πωλείτο 1-1.10$ σε μια χώρα πετρέλαιο παραγωγό, όπως ο Καναδάς.
Τα ασφάλιστρα ενός μεσαίου αυτοκινήτου στο Οντάριο κυμαίνονται από 90-150$/μήνα αναλόγως τη νεότητα του οδηγού. Τα ενοίκια ενός διαμερίσματος με 2 υπνοδωμάτια και 1,5 μπάνια στη φτηνότερη περίπτωση έχει 1800-1900$ και μαζί με τα λοιπά έξοδα ξεπερνά τα 2200$.
Μένει λοιπόν να διαπιστώσουμε, αν οι τεράστιες πυρκαγιές που βιώνει η χώρα, θα αποτελέσουν την απαρχή ενός καλοδουλεμένου σχεδίου της κυβέρνησης και των ισχυρών μεγαλοσυμφερόντων κατασκευαστών, τραπεζών, μεσιτικών πρακτόρων κλπ. που θα θυσιάσουν ως Ιφιγένεια την αξιοζήλευτη και παρθένα φύση της χώρας προς όφελος αυτής της ανάπτυξης που μπρος στο χρήμα τυφλώνεται και κινείται μαινόμενη αδιακρίτως αλλά στο τέλος εις βάρος της ίδιας της ιστορίας της.
Από mantoudi.blogspot.com, του Νίκου Τσιμιλιώτη, από την Οττάβα
