Τον είχαμε παρεξηγήσει τον Αμερικανό πρεσβευτή Τζέφρυ Πάιατ. Μας είχε συνηθίσει με την πολυπραγμοσύνη του, τις δηλώσεις του για το πόσο καλά παιδιά πρέπει να είμαστε απέναντι στη μεγάλη του χώρα και τις συνεχείς επιθεωρήσεις του στις απανταχού της χώρας βάσεις που φύτρωσαν σαν τα μανιτάρια στα χρόνια του Συριζοκαμμένων και ζουν και βασιλεύουν στην Ελλάδα του Μητσοτάκη.
Ήρθε όμως η ώρα να μας δείξει και ένα άλλο εαυτό. Τον «καλό», αυτόν του «αγίου ανθρώπου» που όταν δεν ασχολείται με πραξικοπήματα όπως καληώρα στην Ουκρανία το παίζει και ολίγον φιλάνθρωπος. Έτσι αφού ματαιώθηκε, λόγω κορωνοιού, η καθιερωμένη δεξίωση στον κήπο της πρεσβευτικής κατοικίας για την εθνική εορτή των Ηνωμένων Πολιτειών και για να μην μουχλιάσουν τα τρόφιμα στα ψυγεία της πρεσβείας, έβαλε το μάγειρά του και μαγείρεψε, φόρτωσε ένα φορτηγάκι και κίνησε και πήγε στο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης παιδιών «Δημήτρειο» που ανήκει στην αρχιεπισκοπή Αθηνών (δημιουργήθηκε με χρήματα της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ).
Εκεί τον περίμεναν σαν έτοιμοι από καιρό ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και ο επικεφαλής του Οργανισμού της Αρχιεπισκοπής Κ. Δήμτσας που του επεφύλαξαν «αβραμιαία» υποδοχή , όπως λένε στη γλώσσα τους και οι μητροπολιτάδες.
Και όπως γράφουν οι εκκλησιαστικές ιστοσελίδες περίσσευαν τα χαμόγελα, και οι κάθε είδους επιδαψιλεύσεις στον υψηλό φιλοξενούμενο που είπε:
«Θυμάμαι, Μακαριώτατε, πριν από τέσσερα χρόνια, όταν για πρώτη φορά συναντηθήκαμε, μου μιλήσατε για το έργο που επιτελείται από την «Αποστολή» και για τη σημαντική στήριξη που λαμβάνετε τόσο εσείς όσο και η Εκκλησία από την διασπορά μας στην Αμερική. Η στήριξη αυτή αντικατοπτρίζει τις καλύτερες παραδόσεις της Αμερικανικής φιλανθρωπίας καθώς και τους βαθείς και μακροχρόνιους δεσμούς μεταξύ των δύο λαών μας».
Και αφού τελείωσε μ΄ αυτά τα γλυκανάλατα το έριξε στο δασκαλίκι προς τα παιδιά για τα καλά της μεγάλης Αμερικανικής Δημοκρατίας (τρομάρα του):
«Σε όλα τα παιδιά θα έλεγα πρώτα απ’ όλα: Ελπίζω πως θα απολαύσετε λιγάκι από την παράδοσή μας σχετικά με την 4η Ιουλίου Ημέρα της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, όχι μονάχα τα γεύματα από την κουζίνα της Αμερικανικής Πρεσβείας αλλά και λίγα γλυκίσματα από την Αμερική( …)
Πριν από 244 χρόνια, όταν αποκτήσαμε την ανεξαρτησία μας στην Αμερική, οι ιδρυτές του κράτους μας εμπνεύσθηκαν ιδιαίτερα από την Αθηναϊκή Δημοκρατία και τα διδάγματα που οι Αθηναίοι δίδαξαν σχετικά με τη δικαιοσύνη και την δημοκρατική κοινωνία».
Είπε και μερικά καλά λόγια για τον αρχιεπίσκοπο που πανευτυχής και ξεχνώντας ποια χώρα εκπροσωπεί ο Πάιατ απάντησε:
«Ο Χριστός μας δίδαξε ότι οι άνθρωποι δεν κρίνονται από το χρώμα, τη θρησκεία ή την καταγωγή Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού (σ.σ. αχ βρε Τζωρτζ Φλόιντ πήγες σαν το σκυλί στ΄αμπέλι κι ούτε το όνομά σου δεν τολμούν να πουν μπροστά στον ανθύπατο Πάιατ) Και τους ανθρώπους οφείλει να υπηρετήσει η Εκκλησιά (…)Αυτή την αγάπη όμως την χαλάνε μερικά ανθρώπινα μέσα, που είναι διεστραμμένα και χρησιμοποιούν τον άνθρωπο για να εκβιάζει. Και εννοώ ότι αυτό το αίσθημα της αγάπης, δυστυχώς προσβάλλεται από τη θέληση των πολεμικών συρράξεων και των συμφερόντων».
Μ΄αυτά και μ΄αυτά πέρασαν αυτοί καλά , ο φιλάνθρωπος Πάιατ καλύτερα, τα παιδιά έφαγαν το μενού του σεφ και τα γλυκά, και τα διάφορα τηλεοπτικά και διαδικτυακά παπαγαλάκια βρήκαν την ευκαιρία να προβάλουν αυτό το «καλό ανθρώπινο πρόσωπο» του Αμερικανού διπλωμάτη.
Και η απορία. Όλα αυτά και οι τυμπανοκρουσίες για λίγες μερίδες φαγητού και μερικά γλυκά; Και στην πιο φτωχή συνοικία της Αττικής να πας περισσότερα μοιράζουν στα συσσίτιά . Σε τι χρησίμευσε αυτή η παράσταση με τον αρχιεπίσκοπο κομπάρσο στο σόου του Πάιατ;
