Σαν σήμερα, στις 3 Φεβρουαρίου 1930, ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Βιετνάμ. Η ιστορία του κομμουνιστικού κόμματος Βιετνάμ ξεκινάει το 1925 στην κινεζική πόλη Guangzhou, όταν ο Χο Τσι Μινχ ιδρύει την “Εταιρεία των συντρόφων της επαναστατικής Νεολαίας”, με στήριξη της Κομιντέρν, η οποία στόχευε στη μετατροπή του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του Βιετνάμ κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας σε επαναστατική κατεύθυνση.
Τα πρώτα χρόνια η βαθιά παρανομία του βιετναμέζικου κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και διάφορες ιδεολογικές και οργανωτικές δυσκολίες εμπόδιζαν τη δημιουργία ενιαίου κόμματος. Ο στόχος επετεύχθη στο λεγόμενο “Συνέδριο της ενότητας” που έλαβε χώρα στο Χονγκ-Κονγκ (ώστε να μην παρεμποδιστεί από τη γαλλική αστυνομία) μεταξύ 3 και 7 Φλεβάρη 1930, καταλήγοντας στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ. Στόχος του κόμματος ήταν η αποτίναξη του αποικιακού ζυγού και η δημιουργία ενός σοσιαλιστικού κράτους. Το πρόγραμμα του κόμματος απαιτούσε άμεσα τη θέσπιση του οκτάωρου, τον αλφαβητισμό του πληθυσμού και την ισότητα των δύο φύλων. Στο οικονομικό κομμάτι απαιτούσε την κατάργηση της αποικιακής φορολογικής επιβάρυνσης των αγροτών καθώς και την εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων βιομηχανιών.
Το νεοσύστατο κόμμα αρχικά ήρθε αντιμέτωπο με την κριτική της Κομιντέρν, που αφενός έκρινε ανεπαρκή την πάλη του κόμματος κατά των “ετερογενών στοιχείων”, υπολειμμάτων της πολυδιάσπασης του κινήματος στα προηγούμενα χρόνια, αφετέρου στηλίτευσε το κεντρικό σύνθημα “Ανεξάρτητο Βιετνάμ” ως εθνικιστικό. Κατόπιν αυτού, τον Οκτώβρη του 1930, το κόμμα ενσωμάτωσε τις συστάσεις της Κ.Δ μετονομαζόμενο μεταξύ άλλων σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδοκίνας.
Το 1930 η οικονομική καταπίεση των γαλλικών αρχών και οι ελλείψεις τροφίμων οδήγησαν σε περίπου 100 αυθόρμητες διαμαρτυρίες και απεργίες κατά της αποικιακής δύναμης. Η ηγεσία του κόμματος προσπάθησε να ανταποκριθεί σε αυτό το κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας με τη δημιουργία “σοβιέτ” στα χωριά, που προωθούσαν μέτρα όπως αναδιανομή γης, συντόμευση των ωρών εργασίας και προγράμματα αλφαβητισμού για τους κατοίκους. Ως τα μέσα του ’31 σε δυο επαρχίες του κεντρικού Βιετναμ είχαν δημιουργηθεί τέτοια συμβούλια σε 31 χωριά. Η παρέμβαση των αποικιακών αρχών έθεσε βίαιο τέρμα σε αυτό το κίνημα, με χιλιάδες νεκρούς και συλληφθέντες.
Η γαλλική μυστική αστυνομία Sûreté διέλυσε τον παράνομο μηχανισμό του κόμματος κι ο Χο Τσι Μινχ συνελήφθη από τους Βρετανούς στην τότε αποικία τους το Χονγκ Κονγκ, ωστόσο δραπέτευσε. Το 1932 όλα τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής αλλά και τον τοπικών επιτροπών είχαν συλληφθεί ή δολοφονηθεί. Ωστόσο το κύρος του ΚΚ είχε εκτοξευθεί μετεωρικά, λόγω και της στάσης των αστικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας, που κράτησαν αποστάσεις από την αντιαποικιακή εξέγερση. Το 1935 πραγματοποιήθηκε στην πορτογαλική αποικία του Μακάου στην Κίνα το πρώτο εθνικό συνέδριο του κόμματος. Με βάση την πολιτική της Κομιντέρν που οριστικοποιήθηκε στο πέμπτο συνέδριό της εκείνη τη χρονιά, στα πλαίσια του αντιφασιστικού μετώπου το ΚΚ Ινδοκίνας έπρεπε να θεωρεί όλες τις εθνικιστικές δυνάμεις της Ινδοκίνας ως δυνάμει συμμάχους.
To 1940 – 41 η γαλλική κυβέρνηση συμφώνησε με την Ιαπωνία να καταλάβει αυτή το Βιετνάμ και υπογράφτηκαν συμφωνίες εκμετάλλευσης της χώρας. Ο αγώνας κατέληξε, σε πρώτη φάση, τον Αύγουστο 1945 με την ίδρυση του ελεύθερου και ανεξάρτητου κράτους της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες καταλαμβάνουν τις σημαντικότερες περιοχές του Νοτίου Βιετνάμ και αναπτύσσεται μεγάλη αντίσταση του βιετναμέζικου λαού.
Τα μέλη του κόμματος κρύφτηκαν στην ύπαιθρο, αλλά πάνω από 2000 εξ αυτών συνελήφθηκαν, ενώ μετά από εξέγερση στην Κοντσιντσίνα το 1940, τα περισσότερα μέλη της ηγεσίας συνελήφθησαν, δολοφονήθηκαν (περιλαμβανομένου του Γενικού Γραμματέα Nguyễn Văn Cừ) ή πέθαναν εξόριστοι.
Η εξολόθρευση της παλιάς φρουράς οδήγησε στην ανάδυση μιας νέας ομάδες υπό τους Trường Chinh, Phạm Văn Đồng και Võ Nguyên Giáp, που μαζί με τον Χο Τσι Μινχ απετέλεσαν την ηγεσία του κόμματος τις ερχόμενες δεκαετίες. Το Φλεβάρη του 1941 ιδρύθηκαν από το Χο Τσι Μινχ οι «Βιετ Μινχ», μια οργάνωση που μαχόταν κατά της ιαπωνικής κατοχής και επεδίωκε την ανεξαρτησία της χώρας μεταπολεμικά.
Το 1945 (τον Αύγουστο), μετά τη νίκη της επανάστασης, ο Χο Τσι Μινχ εκλέχτηκε πρωθυπουργός και μετά πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Ωστόσο οι Γάλλοι αποικιοκράτες καταλαμβάνουν τις σημαντικότερες περιοχές του Νοτίου Βιετνάμ και αναπτύσσεται μεγάλη αντίσταση του βιετναμέζικου λαού.
Το 1954, στη διάσκεψη της Γενεύης, υπογράφτηκαν συμφωνίες για την επανένωση της χώρας. Οι αρχές του Ν. Βιετνάμ αρνούνται, ενώ έχει ήδη εγκαθιδρυθεί δικτατορία και οι ΗΠΑ στηρίζουν το καθεστώς. Παράλληλα, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ γίνεται μια τεράστια προσπάθεια ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας, με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης (το 1955 υπογράφεται η πρώτη συμφωνία για οικονομική και επιστημονικό – τεχνική συνεργασία). O αγώνας των πατριωτικών δυνάμεων στο Ν. Βιετνάμ συνεχίζεται και ελέγχουν ορισμένα τμήματα του εδάφους.
Το 1965 ξεκινάν οι ανελέητοι βομβαρδισμοί των νότιων περιοχών της Λαϊκής Δημοκρατίας του Βιετνάμ απ’ τις ΗΠΑ. Ολόκληρος ο βιετναμέζικος λαός δίνει απίστευτες μάχες, γεμάτες στιγμές ηρωισμού. Οι ΗΠΑ, μετά από συνεχείς ήττες, το 1968 δέχονται να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της Λαϊκή Δημοκρατίας του Βιετνάμ. Παρά τη συμφωνία για διακοπή των επιθέσεων οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν τον πόλεμο με πολλούς τρόπους και τον Απρίλη του 1972 επαναλαμβάνουν τους βομβαρδισμούς. Η διεθνής κατακραυγή, η στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης στον αγώνα του Βιετνάμ και φυσικά ο ηρωικός αγώνας του λαού υποχρέωσαν τις ΗΠΑ να γνωρίσουν την πιο ταπεινωτική ήττα στην ιστορία τους και να διακόψουν τους βομβαρδισμούς, υπογράφοντας στο Παρίσι συμφωνία για κατάπαυση του πολέμου.
Στο 6ο συνέδριο του κόμματος το 1986, το ΚΚ Βιετνάμ ακολούθησε την πολιτική της «ανανέωσης», εφαρμόζοντας την «οικονομία της αγοράς, με σοσιαλιστικό προσανατολισμό», όπως την ονόμασαν. Έτσι τροφοδοτήθηκε από την εισαγωγή ξένου κεφαλαίου και «επαναπατριζόμενου», με την ανάλογη επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Επισήμως ο στόχος παραμένει, βάσει του καταστατικού του κόμματος “να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο, δημοκρατικό και ισχυρό Βιετνάμ με μια δίκαιη και πολιτισμένη κοινωνία, ελεύθερη από εκμετάλλευση, η οποία θα πραγματοποιήσει ως τελικό στόχο των σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό”. Ωστόσο στην παρούσα φάση η οικονομία λειτουργεί με τους κανόνες της καπιταλιστικής αγοράς με το κράτος να παίζει ρόλο ρυθμιστή και να παρεμβαίνει, αλλά καμιά κρατική παρέμβαση δε μπορεί να συνιστά «πορεία προς το σοσιαλισμό» ή «σοσιαλιστικό προσανατολισμό».
