Καταλήξανε λοιπόν σε μια «έντιμη – επώδυνη – αναγκαία» συμφωνία, μέσα στις μετακινούμενες και ευέλικτες χρωματιστές τους γραμμές. Με πόνο ψυχής οι αριστερές πλατφόρμες και τα ρεύματα αναγκάστηκαν να τη στηρίξουν μέσα στη Βουλή. Για άλλη μια φορά θυσίασαν τα πιστεύω τους για χάρη των συμφερόντων του έθνους… Ο Καβάφης έχει κιόλας από το 1924 σχολιάσει το γεγονός:
Ο Ιουλιανός εν Νικομηδεία
Άστοχα πράγματα και κινδυνώδη.
Οι έπαινοι για των Ελλήνων τα ιδεώδη.
Η θεουργίες κ’ η επισκέψεις στους ναούς
των εθνικών. Οι ενθουσιασμοί για τους αρχαίους θεούς.
Με τον Χρυσάνθιον η συχνές συνομιλίες.
Του φιλοσόφου — του άλλωστε δεινού — Μαξίμου η θεωρίες.
Και να το αποτέλεσμα. Ο Γάλλος δείχνει ανησυχία
μεγάλην. Ο Κωνστάντιος έχει κάποιαν υποψία.
A οι συμβουλεύσαντες δεν ήσαν διόλου συνετοί.
Παρέγινε — λέγει ο Μαρδόνιος — η ιστορία αυτή,
και πρέπει εξ άπαντος να παύσει ο θόρυβός της.—
Ο Ιουλιανός πηγαίνει πάλιν αναγνώστης
στην εκκλησία της Νικομηδείας,
όπου μεγαλοφώνως και μετ’ ευλαβείας
πολλής τες ιερές Γραφές διαβάζει,
και την χριστιανική του ευσέβεια ο λαός θαυμάζει.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
1924
