Από τη στιγμή που οι καπιταλιστές κατάλαβαν ότι ο αθλητισμός μπορεί να γίνει μια πηγή τεράστιων κερδών, έβαλαν μπροστά τη μηχανή για την πλήρη εμπορευματοποίηση του. Και, κυριολεκτικά, δεν άφησαν τίποτα όρθιο…
Ουσιαστικά, αυτή η επιχείρηση ξεκίνησε το 1896 με την «αναβίωση» των Ολυμπιακών Αγώνων.
Σήμερα, μια χούφτα πολυεθνικές λυμαίνονται τον αθλητισμό και οι διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες έχουν μετεξελιχθεί σε πανίσχυρους (οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά) οργανισμούς.
Σ΄ αυτήν, τη μετεξέλιξη, σημαντικό ρόλο έπαιξαν και παίζουν, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) και οι εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές.
Πρόσφατο, το παράδειγμα της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, που βγήκε στη γύρα «πουλώντας» η «ενοικιάζοντας» τους καλύτερους Έλληνες αθλητές και αθλήτριες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο!
Με το επιχείρημα ότι το κράτος δεν έχει λεφτά, οι Έλληνες «αθάνατοι», καλούν τους χορηγούς (τράπεζες, βιομηχανίες, εταιρείες, κ.λπ) να χρηματοδοτήσουν την προετοιμασία των αθλητών ενόψει των αγώνων.
Εννοείται ότι κατά τη διάρκεια αυτής της «χορηγίας» οι αθλητές θα αξιοποιηθούν ποικιλοτρόπως από τους «χορηγούς», είτε διαφημιστικά, είτε με άλλες ανταποδοτικές εκδηλώσεις .
Με λίγα λόγια, αυτοί που ευθύνονται για την κρίση και τα δεινά του ελληνικού λαού, αυτοί που πρωταγωνιστούν και στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, θα εμφανισθούν τώρα ως «σωτήρες» και «ευεργέτες»…
Θα μου πείτε, οι ίδιοι έκαναν πάντα κουμάντο, και στα δικά μου χρόνια, οι φυσιογνωμίες μόνο αλλάζουν.
Η πλήρης «επαγγελματοποίηση» του αθλητισμού άρχισε το 1985, επί Προεδρίας στη ΔΟΕ, του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, μέλους του φασιστικού κόμματος Ισπανίας, προσωπικού φίλου του Φράνκο, που μαζί με τον φίλο του και Πρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Στίβου (IAAF), Πρίμο Νεμπιόλο (άλλο καλό παιδί), πρωτοστάτησαν στην εισβολή των πολυεθνικών στο χώρο.
Είδαμε, λοιπόν, να μετατρέπεται ο αθλητισμός σε βιομηχανία… θανάτου. Κέρδη και δόξα χωρίς φάρμακα δεν υπάρχουν. Δεκάδες οι θάνατοι. Χιλιάδες οι αθλητές και οι αθλήτριες με κλονισμένη για πάντα υγεία.
Και οι ηθικοί αυτουργοί, ελεύθεροι, ωραίοι, και κονομημένοι, σφυρίζουν εις υγεία των κορόιδων….
Τα παραπάνω είναι ένα μικρό κομμάτι, που μου φάνηκε επίκαιρο, με όλα τα «τρελά» που συμβαίνουν στον τεράστιο χώρο των σπορ, από το βιβλίο, που έχω ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό, να γράφω.
Πολλοί και αγαπητοί οι φίλοι που με παρότρυναν. Δεν σας κρύβω, ότι πρόκειται για πολύ δύσκολη δουλειά και ψυχικά επώδυνη. Υπάρχουν καταστάσεις, που έχω κάνει μεγάλη προσπάθεια να ξεχάσω, και τώρα πρέπει να τις επαναφέρω.
Από 8 ετών ξεκίνησα των αθλητισμό, σήμερα είμαι 78 και δεν υπάρχει ούτε μέρα στη ζωή μου, που να μην είχα επαφή με το χώρο. Αφιέρωσα τη ζωή μου στον αθλητισμό χωρίς κανένα απολύτως υλικό κέρδος . Σε αυτό με βοήθησαν η γιαγιά μου και η μητέρα μου, που με έκαναν κομμουνιστή από 6 ετών μαθαίνοντας με να αγωνίζομαι έντιμα. Και στη συνέχεια η οικογένεια μου, στις μεγάλες δυσκολίες… η συναθλήτρια μου Αγγελική Κλωνάρη, φίλη μου και μετέπειτα γυναίκα μου. Από 14 ετών στάθηκε κοντά μου… Μια περιπετειώδης ζωή που δεν θα την άλλαζα με τίποτα…
Θα τα ξαναπούμε! Πολλές φορές ακόμα…
