Σαν ψυχοπονιάρης που είμαι δε μπορεί να μη συγκινούμαι με το δράμα που βιώνουν αυτή την περίοδο τόσοι και τόσοι συνάνθρωποι μου, οι οποίοι «αφού τακτοποίησαν τα επαγγελματικά, τα οικογενειακά και τα προσωπικά τους» όπως συνήθως δηλώνουν ότι αποφάσισαν να «σώσουν» και τον τόπο μας, τον νόμο, την πόλη, τα χωριά μας, διεκδικώντας διάφορα αξιώματα στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτώβρη.
Έχουν και κάτι εξυπνάκηδες που τους τα χώνουν και τους ειρωνεύονται «Που ήσουν ρε φίλε τόσα χρόνια που ο κόσμος αγωνίζεται, διαδηλώνει, διεκδικεί τα δικαιώματα του, μια καλύτερη ζωή, και εσύ όχι μόνο δεν συμμετείχες αλλά ήσουν και απέναντι του; Από που ξεφύτρωσες εσύ και μας το παίζεις σωτήρας του τοπου;»
Τι να απαντήσουν οι άνθρωποι σ’αυτούς τους αχάριστους, που δεν εκτιμούν τη χάρη που μας κάνουν να αφήσουν τη βολή τους, που με τόσες προσπάθειες εξασφάλισαν και να ασχοληθούν με τον τόπο τους και το κοινό καλό.
Μήπως νομίζουν πως διακατέχονται από κάποιο ψώνιο, κάποια ματαιοδοξία και ακόμη χειρότερο, κάποιο προσωπικό όφελος;
Μακριά από αυτούς τέτοιες σκέψεις, άλλωστε είπαμε, τα επαγγελματικά, τα οικογενειακά και τα προσωπικά τα έχουν ήδη τακτοποιημένα.
Ότι υποχωρήσεις, όσες οσφυοκαμψίες και όσα σφουγκοκωλαρισματα ήταν να κάνουν, τα έκαναν.
Τι τους μένει λοιπόν; Η αγνή, η άδολη; η ανιδιοτελής διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, με οραματική διάθεση άρτι αποκτηθείσα, με ειλικρίνεια, με συνέπεια, με ήθος, εντιμότητα, σιδερένια πυγμή και αποφασιστικότητα.
Η μήπως νομίζει κανείς ότι ήταν εύκολη η απόφαση που πήραν.
Ξέρεις τι πάει να πει να έχει τρία πανηγύρια μαζί σε τρία διαφορετικά χωριά, ταυτόχρονα να γίνονται διάφορες «πολιτιστικές εκδηλώσεις» διάφορα αφιερώματα στη γλυκοπατάτα, στις κολοκυθοκορφάδες, και στο λιναρόσπορο, να σου σκάει και κανένας Αριστοφάνης, καμία Μήδεια η κανένας Οιδίποδας και να μη ξέρεις που να πρωτοπάς, πόσα λαδωμένα από τη γουρνοπούλα χέρια να σφίξεις εγκαρδίως, πόσους ανύπαρκτους συλλόγους να εκθειάσεις για την ασίγαστη πολιτιστική τους δράση, πόσους «σύντομους» χαιρετισμούς να απευθύνεις, διανθισμένους απαραίτητα με διάφορα ταξίματα διαρκούς στήριξης, πόσες επιδείξεις βαθυστόχαστης γνώσης στην αρχαία τραγωδία και κωμωδία διαθέτεις αφού σίγουρα δε σου διαφεύγει ότι ο Οιδίποδας κάτι πονηρό έκανε με τη μάνα του, η Μήδεια έσφαξε κάτι παιδιά, ίσως και αδέλφια, τα δικά της, της αδελφής της, εν πάσει περιπτώσει από το ίδιο σόι και ο Αριστοφάνης ήταν άναρχοκομμουνιστής εξ ου και εμμονικός με τη ειρήνη, αλλά ταυτόχρονα χαβουζόστομος ορνιθολάγνος, βατραχολάγνος και εντομοφοβικός.
Αλλά οι χειρότερες στιγμές των υποψηφίων είναι να συμπέσουν, γάμος, κηδεία, βαφτίσια και μνημόσυνο και να πρέπει να πας σε όλα.
Τι αγωνία και αυτή για το τι θα φορέσεις, τι ύφος θα πλασάρεις, τι ευχές να εκφράσεις, πιο είναι το σόι της νύφης, πόσα παιδιά άφησε ο μακαρίτης, αγόρι ή κορίτσι είναι το βαφτιζόμενο, πως είπε το όνομα του σκασμένου ο παπάς. Ένα απλό μπέρδεμα σε όλα αυτά και εκτός από το ρεζίλι που λίγο απασχολεί, οι ψήφοι κάνανε φτερά και το χειρότερο πετάνε για τη κάλπη του αντιπάλου, ο οποίος είναι πάντοτε ότι χειρότερο έβγαλε η κοινωνία και ως εκ τούτου εάν εκλεγεί θα καταστραφεί ο τόπος.
Άσε που αυτή η συνεχής εναλλαγή συναισθημάτων μπορεί να σε τρελάνει, γι’ αυτό και οι ταλαίπωροι αναγκάζονται να φοράνε μια μάσκα στο πρόσωπό τους και δε μπορείς να ξεχωρίσεις αν λυπούνται η αν χαίρονται αφού τα έχει όλα αποτυπωμένα πάνω της, όχι γιατί δεν αισθάνονται τίποτα, αλλοίμονο, απλά λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
«Είπαμε να σώσουμε τον τόπο, μην τρελαθούμε κιόλας»
Ευτυχώς που όλα αυτά και πολλά περισσότερα και ακόμη χειρότερα, είναι αποκυήματα της νοσηρής μου φαντασίας.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι στις 8 Οκτώβρη ο Ελληνικός λαός και πάλι θα σταθεί μπροστά στις κάλπες, και πάλι θα ασκήσει το πολιτικό του δικαίωμα και πάλι εντελώς ανεπηρέαστος θα εκλέξει τους πιο άξιους και πάλι στις 9 Οκτώβρη θα βρίζει αυτούς που εξέλεξε και πάλι οι αποτυχημένοι «σωτήρες» θα γυρίσουν στην επαγγελματική, οικογενειακή και προσωπική τους βολή, γιατί η ιδιότητα του σωτήρα ήταν μιας χρήσης με ημερομηνία λήξης, και πάλι κάποιοι ρομαντικοί θα κυνηγούν την ουτοπία σαν τη μοναδική ρεαλιστική προοπτική.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΕΜΑΛ.
Από τη σελίδα του Αντώνη Κατσά στο facebook
