Επειδή ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει επιτιθέμενος στο ΚΚΕ να επαναλαμβάνει τη γνωστή παρλαπίπα (από τα χρόνια της Πασοκιάς του Ανδρέα Παπανδρέου) «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» ας θυμίσουμε για μια ακόμη φορά τα καμώματα του Νικολάου Πλαστήρα με τα ντοκουμέντα του ίδιου του στρατηγού που o “αριστερός” ΣΥΡΙΖΑ τον αγάπησε με καθυστέρηση εβδομήντα και πάνω χρόνων.
«Να το κάνουμε όπως ο Μουσολίνι»
Μάθημα πρώτο: Στις 5 Μαρτίου 1933, όταν οι Φιλελεύθεροι έχασαν τις εκλογές, ο αγαπημένος τους σήμερα στρατηγός πρότεινε στον Ελευθέριο Βενιζέλο την κήρυξη ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας για να κάνουν στην Ελλάδα ότι έκανε ο Μουσολίνι στην Ιταλία:
«Σκέπτομαι να πάω στους συνοικισμούς, να εξεγείρω τους πρόσφυγας και να τους φέρω εις την πόλιν για να ζητήσουν την εγκαθίδρυσιν δικτατορίας. Θα κάμουμε ό,τι και στην Ιταλία, που χάρις στον φασισμό προοδεύει».
Η … «γερμανική διευθέτησις»
Μάθημα δεύτερο: Το Σεπτέμβριο του 1941, από τις Κάννες, όπου ο Πλαστήρας ζούσε εξόριστος μετά τα δύο αποτυχημένα πραξικοπήματα, που οργάνωσε το 1933 και το 1935, έστειλε επιστολή στον Ελληνα πρεσβευτή στη δοσιλογική Γαλλία του Βισύ Πλούταρχο Μεταξά στην οποία χαρακτήριζε λάθος την αντίσταση στον ιταλικό φασισμό και το γερμανικό ναζισμό. Η επιστολή αυτή δημοσιεύθηκε στην ακροδεξιά εφημερίδα «Ελληνικόν Αίμα» τον Απρίλιο του 1945 και οδήγησε στην παραίτησή του από την πρωθυπουργία την οποία είχε αναλάβει στις 3 Ιανουαρίου της ίδιας χρονιάς, και ενώ συνεχίζονταν οι μάχες του λαού της Αθήνας ενάντια στους Εγγλέζους και τους δωσίλογους. Σ’ αυτήν ανέφερε τα εξής …δημοκρατικά και αντιστασιακά:
«…Κατά το τέλος του μηνός Νοεμβρίου του 1940 πληροφορούμαι βασίμως ότι υπάρχει έδαφος διευθετήσεως της ιταλοελληνικής συρράξεως τη μεσολαβήσει της Γερμανίας. Έκαμα ότι ήταν δυνατόν, εις την περίπτωσιν αυτήν, ώστε η Ελλάς να επωφεληθεί της ευκαιρίας, αλλ΄ εχθρική στάσις εναντίον μου και του καθεστώτος εν γένει, αλλά και της πρεσβείας του Βισύ, καθίστα αδύνατη την προσωπική μου ενέργεια (…) Βραδύτερον κατά Ιανουάριον και Φεβρουάριον, ο κίνδυνος ήτο οφθαλμοφανής(…) Εσκέφθην τότε να επιχειρήσω, όπως επιτύχω μετάβασιν εις Βηρυττόν, οπόθεν θα μου ήτο εύκολον να να επικοινωνήσω μέσω προσώπου τινός της Ελληνικής κυβερνήσεως, δια να της παραστήσω τον κίνδυνον και τας ελπίδας αποφυγής της καταστροφής δια μιας συμφωνίας μεσολαβήσει της Γερμανίας (…)Δυστυχώς όλαι αι προσπάθειαι μου απέτυχον, οφειλόμεναι εις την εχθρικήν διάθεσιν εναντίον μου της πρεσβείας, παρ΄ όλον ότι προσεπάθησα να διευκολύνω την επαφήν , πράγμα το οποίο θα έπρεπε να επιδιώξει εκ της ιδιότητος της η πρεσβεία και όχι εγώ.
Εάν κ. πρεσβευτά κατόρθωνα να μεταβώ εις Βηρυττόν, έτρεφον πολλάς ελπίδας ότι θα έπειθον την κυβέρνησιν Κορυζή τουλάχιστον να επιδιώξη την προτεινόμενην εκ μέρους της Γερμανίας διευθέτησιν της ιταλόελληνικής συρράξεως. Είχα αρκετά σοβαρά πειστήρια προς τούτο.
Παρ΄όλα αυτά δεν έπαυσα τας ενέργειας μου, όπως ωθήσω προς μιαν απευθείας συννενόησιν της Γερμανίας μετά της Ελληνικής Κυβερνήσεως Μεταξά, ήτις κατά τας πληροφορίας μου, ήρξατο από του Δεκεμβρίου, αλλ΄άνευ αποτελέσματος, χωρίς να γνωρίζω τους λόγους της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων εκείνων (…).
Και το μοιραίον επήλθεν(…). Η Ελλάς ήχθη προς αυτοκτονίαν. Η ανήκουστος κουφότης της Βασιλικής κυβερνήσεως υπήρξεν η αφορμή μιας τραγικής καταστροφής για της χώρας εντός ολίγων ημερών και ως να μην ήρκει ετούτο ένεκα τελείας αγνοίας των νεότερων πολεμικών μεθόδων, παρέτειναν ασκόπως τον πόλεμον δια να συντελεσθή η πράξις η τελευταία του δράματος δια την μετατροπίν εις ερείπια της ωραίας αλλά ατυχούς νήσου Κρήτης, την ευθύνην της οποίας κατά μέγα μέρος φέρει επί των ώμων του ο κ. Τσουδερός, γέννημα αυτής ….».
Την γνησιότητα αυτής της επιστολής δεν την αμφισβήτησε ποτέ ο Πλαστήρας και το σημαντικότερο: Την ώρα που ο στρατηγός με τη νηπιακή πολιτική σκέψη (που ζούσε στις Κάννες με τα λεφτά του πάμπλουτου Μπενάκη, πατέρας της Πηνελόπης Δέλτα και τον είχανε για ρεζέρβα οι αστοί) μίλαγε για συμβιβασμό με τους ναζιστές, το ΚΚΕ είχε ήδη πρωτοστατήσει από τις 28 Μάη στη συγκρότηση της Εθνικής Αλληλεγγύης για την επιβίωση των υπόδουλων Ελλήνων (δύο μέρες μετά, δε, ο Γλέζος και ο Σάντας κατέβασαν τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη) και στη δημιουργία του Εργατικού ΕΑΜ στις 16 Ιουλίου για να ακολουθήσει στις 27 Σεπτεμβρίου η ίδρυση του ΕΑΜ.
Η «ευτυχία» για την ένταξη στο ΝΑΤΟ
Μάθημα τρίτο: Η Ελλάδα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ επί κυβέρνησης Πλαστήρα- Βενιζέλου, του Σοφοκλή, του επιλεγόμενου και Κλικλή, γιού του «εθνάρχη» Ελευθερίου Βενιζέλου. Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή στις 18 Φεβρουαρίου 1952 ο πρωθυπουργός Πλαστήρας και ο Παπάγος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, πλειοδοτούσαν σε αντικομμουνισμό και ύμνους στη λυκοσυμμαχία. Ποιός θα φανεί πιο δουλικός απέναντι στα αφεντικά της χώρας. Πάρτε μία γεύση υποτέλειας και ραγιαδισμού, από αυτά που ειπώθηκαν, με την υπενθύμιση ότι το σχετικό νομοσχέδιο ψήφισαν όλα τα κόμματα πλην της ΕΔΑ και του Μιχάλη Κύρκου που εκπροσωπούσε το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα.
Πλαστήρας: «Η κυβέρνησις είναι ευτυχής σήμερον, διότι με την ψήφισιν, σχεδόν ομοφώνως, από τη Βουλήν του νομοσχεδίου περί εισόδου της Ελλάδος εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον, επικυρώνεται γεγονός χαρμόσυνον και πολύ σοβαρόν… Δεν πρέπει να γίνεται λόγος, ότι η Ελλάς ημπορεί να ακολουθήση άλλην πολιτικήν… Είναι μία μεγάλη επιτυχία το ότι εισήλθεν η Ελλάς εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον, διότι τιμάται ούτως από τους ομόφρονας και δημοκρατικούς λαούς του Ατλαντικού Συνασπισμού (…) Δεν ημπορεί κανείς να μην παραδεχτεί, ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των Μεγάλων Δυνάμεων αι οποίαι κατοικούνται από ελεύθερους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται εαυτήν ασφαλεστέρα… Αι άλλαι θεωρίαι περί ουδετερότητος και ειρηνεύσεων είναι θεωρίαι αι οποίαι δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό. Θα επεθύμουν εν προκειμένω να περιορισθή η συζήτησις της Βουλής, διότι έχομεν και άλλα έργα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε».
Μη ξεχνάμε ότι ο στρατηγός είχε και το … «έργο» της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του Μπάτση, Καλούμενου και Αργυριάδη, σαράντα δύο μέρες μετά. Με τις αντιδράσεις του λαού και των αριστερών θα ασχολιόταν;
Παπάγος: «Αίσθημα πλήρους ικανοποιήσεως με κατέχει διά την αποδοχήν της Ελλάδος ως ισοτίμου μέλους εις τον Οργανισμόν του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Η συμμετοχή μας εις την Βορειοατλαντικήν οργάνωσιν αποτελεί την καλυτέραν πιστοποίησιν ότι αι Ηνωμέναι Πολιτείαι και τα άλλα κράτη – μέλη του Συμφώνου πανηγυρικώς ανεγνώρισαν τη μεγάλην συνδρομήν την οποίαν προσέφερεν η Πατρίς μας εις τους κοινούς αγώνας διά την ελευθερίαν και την δημοκρατίαν».
Το «έργο» της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη
Μάθημα τέταρτο: Τα σχετικά με την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του επί κυβέρνησης Πλαστήρα είναι γνωστά. Μια λεπτομέρεια θα θυμίσουμε, δείγμα του ήθους και του σεβασμού έστω και στις πιο δύσκολες στιγμές των ανθρώπων, που έδειχναν τα «κεντρώα» τσιράκια των Αμερικάνων:
Υπουργός Δικαιοσύνης ( και αρμόδιος για τις φυλακές και τις εκτελέσεις) ήταν ο Δημήτριος Παπασπύρου, ο γνωστός και ως «παλάντζας», πρωταγωνιστής αργότερα της λεγόμενης «αποστασίας» του 1965, που τον έκανε μετά τη Χούντα πρόεδρο της Βουλής ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α΄. Ο Παπασπύρου, λοιπόν, διαβεβαίωνε ο αχρείος τους δημοσιογράφους που τον βομβάρδιζαν με ερωτήσεις για την τύχη των μελλοθάνατων πως «την Κυριακή δεν γίνονται εκτελέσεις, πηγαίνετε σπίτια σας να κοιμηθείτε» . Μόνο ένας έλληνας δημοσιογράφος δεν τον πίστεψε. Ο αξέχαστος κομμουνιστής, πραγματικός εργάτης του Τύπου και ρεπόρτερ πρώτος, ο Γιώργος Κορωναίος. Στήθηκε έξω από τις φυλακές Καλλιθέας, είδε μέσα στη νύχτα την κλούβα που μετέφερε τους μελλοθάνατους στο Γουδί, και την ακολούθησε από απόσταση με ένα ταξί. Παρακολούθησε όλη τη διαδικασία της εκτέλεσης και την επομένη την περιέγραψε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή».
Αυτά είναι τα γεγονότα. Αυτή είναι η ιστορία που την ξεχνούν κάποιοι που παριστάνουν τους «αριστερούς».
