Είναι κάτι μέρες παράξενες που τα γεγονότα και οι ημερομηνίες φέρνουν μνήμες, σκέψεις και συναισθήματα, επισκιάζοντας την επικαιρότητα και τα καθημερινά, μεγάλα και μικρά, προβλήματα που μας κυνηγούν.
Ήταν πέρσι, τέτοιες μέρες, όταν ο θάνατος του Νότη Μαυρουδή, σε συνδυασμό με τα τρία χρόνια τότε (τέσσερα πια φέτος) από την απώλεια του αγαπημένου μας Δάνη Παπαβασιλείου, δημιούργησαν μια περίπλοκη μελαγχολία, από αυτές που δεν καταφέρνουν να σε «ρίξουν» κάτω. Αντίθετα, με έναν κάπως δαιδαλώδη τρόπο, διαμορφώνεται ένας δρόμος μπροστά σου κι ας μην ξέρεις μέχρι ποιο σημείο θα τον περπατήσεις.
Οι μελωδίες και οι μουσικές εκτελέσεις του Νότη Μαυρουδή, τον οποίο δεν γνώριζα προσωπικά, είχαν πάντα κάτι που με έκαναν να τις παρατηρώ, κι ας μην είμαι μουσικός. Ήταν σαν υπήρχε μια «γνωριμία» μέσω αυτής της παρατήρησης.
Είναι κι εκείνο το «Πρωινό τσιγάρο» που έφτιαξαν ο συνθέτης Νότης Μαυρουδής και ο στιχουργός Άλκης Αλκαίος, ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές που έχει βγάλει αυτή η χώρα.
Είναι και ο Μάνος Λοΐζος που του αφιέρωσαν το τραγούδι, ο Λοΐζος του σύνθετου – απλού της ίδιας της ζωής, το οποίο εκφράστηκε μέσα από τους διαφορετικούς μουσικούς δρόμους που έγραψε.
Και κάπου μέσα σε όλα ο πατέρας μου, που με έμαθε πώς να ακούω μουσική και να αντλώ δύναμη, αρμονία και ηρεμία μέσα από αυτό.
Κι ο Δάνης. Ο Δάνης μας, που μας άφησε αλλά παραμένει εδώ. Παραμένει οδηγός του «Ημεροδρόμου», με τη στάση ζωής που είχε, με την πνευματικότητα του, τη διαλεκτική του σκέψη, το κομμουνιστικό του ήθος. Είναι ζωντανές κι εκείνες οι κουβέντες του, που ποτέ δεν θα ήθελε να χαρακτηριστούν «συμβουλές», οι οποίες αποτελούν «τιμαλφή» μέσα σε έναν κόσμο που δεν έχεις άλλη επιλογή από τον προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό αγώνα.
Είναι κάτι μέρες που περιγράφονται με τους στίχους του Άλκη Αλκαίου και τη μουσική του Νότη Μαυρουδή στο «Πρωινό τσιγάρο».
Το «Πρωινό Τσιγάρο» στη συναυλία – αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο (ΟΑΚΑ – 1985):
Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
Στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο
κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό
Άδειοι οι δρόμοι δεν φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη δύση
και ‘γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν ανατολή και σαν ανατολή
Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
μ’ ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο
κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο
σ’ ένα καρέ τυφλών σ’ ένα καρέ τυφλών
Δημοσιεύτηκε στον Ημεροδρόμο 4 Γενάρη 2023
