Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Βενεζουέλα ανέδειξαν πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η δημοκρατία σήμερα προέρχεται από τους ίδιους τους υποτιθέμενους υπερασπιστές της. Ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας αμφισβητείται από έναν αυτοανακηρυγμένο «πρόεδρο», στο όνομα της υπεράσπισης της δημοκρατίας. Οι ΗΠΑ, οι υποτιθέμενοι παγκόσμιοι υπερασπιστές της δημοκρατίας, όχι μόνο τον αναγνώρισαν τάχιστα ως πρόεδρο της Βενεζουέλας, αλλά, ταυτόχρονα, κατηγορούν τον εκλεγμένο πρόεδρο ότι δεν έχει την απαιτούμενη νομιμοποίηση. Την ίδια στιγμή, απειλούν με επέμβαση στη χώρα, ενώ δεν κρύβουν ότι το όλο θέμα, τελικά, είναι τα αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας.
Αν και υποτίθεται ότι οι παραπάνω ενέργειες έγιναν στο όνομα της δημοκρατίας, στην πράξη αμφισβητούν τον ίδιο τον πυρήνα της. Και, μάλιστα, τον πυρήνα της αστικής δημοκρατίας: την εκλογική διαδικασία. Έστω, λοιπόν, ότι η εκλογική διαδικασία αποτελεί μέρος της δυνατότητας των πολιτών ενός δεδομένου έθνους-κράτους να εκφράζονται και να επιλέγουν ανά τακτά διαστήματα την πολιτειακή τους ηγεσία. Τότε, σε αυτήν τη βάση, αυτός που έχει δικαίωμα να ανατρέψει μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση είναι ο ίδιος ο λαός της εν λόγω χώρας.
Αν θεωρήσουμε ότι ο Γκουαϊδό στηρίζεται από μέρος του πληθυσμού της χώρας, τότε έχει κάθε δικαίωμα να προβάλλει αξιώσεις για την προεδρία ως απόρροια αυτής της στήριξης που έχει. Συνεπώς, το πρόβλημα, δεν είναι το δικαίωμα ενός λαού ή ενός μέρους του λαού να αμφισβητεί την πολιτειακή του ηγεσία με κάθε μέσο –ακόμη και μη εκλογικό. Το πρόβλημα βρίσκεται στην άμεση αναγνώριση του Γκουαϊδό από τις δυνάμεις εκείνες που υποτίθεται ότι στηρίζουν την αστική δημοκρατία και την εκλογική διαδικασία. Καθώς η πράξη του Γκουαϊδό αμφισβητεί τα όσια και τα ιερά της αστικής δημοκρατίας, θα έπρεπε να καταδικαστεί απερίφραστα τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την ΕΕ, αλλά και από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι στηρίζουν την (αστική) δημοκρατία.
Η άμεση αναγνώριση του Γκουαϊδό, αναδεικνύει το «σεβασμό» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών στην ίδια τη δημοκρατία που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Η κατάλυσή της ή η μακροημέρευσή της είναι, σε τελική ανάλυση, αποκλειστικά ζήτημα συμφέροντος. Ταυτόχρονα, βέβαια, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πραγματοποιούν τον ένα πόλεμο μετά τον άλλον στο όνομα της ίδιας αυτής δημοκρατίας, που με τόσο απροκάλυπτο τρόπο αμφισβητούν στην περίπτωση της Βενεζουέλας. Πρόκειται για μια «αλά καρτ» στήριξη στη δική τους εκδοχής της δημοκρατίας.
Αυτή η «αλά καρτ» στήριξη της δημοκρατίας υποδεικνύει και τον μεγαλύτερο κίνδυνο που διατρέχει η ίδια η αστική δημοκρατία. Κινδυνεύει περισσότερο από τους ισχυρούς «φίλους της», παρά από τους ανίσχυρους «εχθρούς της». Οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αποτελούν σημαντικότερο κίνδυνο για τις πανταχού δημοκρατίες. Ταυτόχρονα, όμως, η στάση των ιμπεριαλιστών απέναντι στην δικιά τους δημοκρατία, δείχνει και προς τα που οδεύει η τελευταία: τα όριά της συναντώνται με την οριακή ζημιά που έχουν από τη λειτουργία της. Αν τα οφέλη τους είναι μεγαλύτερα από τις ζημιές, δεν διστάζουν να υποσκάψουν τις αρχές της δημοκρατίας που υπερασπίζονται.
