Ο Πύργος Γκρένφελ, συγκρότημα κατοικιών στο Βόρειο Κέσινγκτον, μία από τις φτωχότερες περιοχές του Λονδίνου, που στέγαζε περισσότερα από 120 διαμερίσματα ενός ή δύο υπνοδωματίων παίρνει φωτιά τον Ιούνιο του 2017. Η πυρκαγιά ξεκίνησε πιθανότατα από βραχυκύκλωμα σε μία ελαττωματική συσκευή και επεκτάθηκε γρήγορα λόγω της ελλιπούς πυρασφάλειας. Αν και το κτίριο είχε ανακαινιστεί λίγα χρόνια πριν, δεν υπήρξε καμία πρόνοια για αναβάθμιση των μέτρων ασφαλείας. Απεναντίας τα υλικά της ανακατασκευής βοήθησαν στη γρήγορη διάδοση της φωτιάς. Ο απολογισμός είναι βαρύς, καθώς 79 άτομα χάνουν τη ζωή τους και εκατοντάδες μένουν άστεγοι. Τόσο η Τερέζα Μέι όσο και η πυροσβεστική, παρά τις προσπάθειες που κατέλαβαν για πολλές ώρες οι πυροσβέστες στην κατάσβεση, ζήτησαν συγνώμη για τη λανθασμένη διαχείριση της πυρκαγιάς που οδήγησε στον μεγάλο αριθμό των θυμάτων.
Πέντε μήνες μετά την καταστροφή 178 παιδιά ζούσαν ακόμα σε κοντέινερ, ενώ σήμερα απομένουν 15 οικογένειες που συνεχίζουν τη ζωή τους σε προσωρινά καταλύματα. Ούτε λόγος δεν έγινε φυσικά για τις εκατοντάδες οικογένειες που ζουν σήμερα σε εργατικές κατοικίες με παρόμοιες συνθήκες πυρασφάλειας, αναφορικά με την φροντίδα για αναβάθμιση της υποδομής ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοιες καταστροφές, στη Μεγάλη Βρετανία ή οπουδήποτε αλλού.
Ο Πύργος του Γκρένφελ δεν αποτελούσε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, αν και κάποτε ίσως να ενταχθεί στη λίστα, μαζί με τα χιλιάδες ακατάλληλα κτίρια ανά τον κόσμο που κατοικούνται από φτωχούς ανθρώπους, που έχουν στερηθεί όνειρα και προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή. Αυτά είναι τα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς που η σύγχρονη κοινωνία, η πιο προηγμένη που δημιουργήθηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, θα κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές. Μαζί με την αδιαμφισβήτητη οικολογική καταστροφή, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε και οι οποίες πιθανότατα θα κλιμακωθούν κι άλλο, το πολιτιστικό ίχνος του σημερινού καπιταλισμού θα είναι κυρίως η ασυδοσία, η εκμετάλλευση, η βαρβαρότητα και η υποκρισία.
Το υποκριτικό κρεσέντο των δωρεών που στήθηκε μετά την πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων, με έντονο το άρωμα των φοροαπαλλαγών και της προβολής εταιρικών ομίλων και των ιδιοκτητών τους, δεν θα μπορούσε να στηθεί για να βοηθήσει ανθρώπους να επουλώσουν τραύματα που μπορεί το χρήμα να γιατρέψει. Είτε πρόκειται για το Γκρένφελ είτε για το Μάτι Αττικής είτε για την Ηλεία, η διαδικασία αποκατάστασης θα είναι αργή καθώς οι άνθρωποι μπορούν να περιμένουν και να υπομένουν. Η σχέση ανάμεσα στους μεγάλους ευεργέτες του συστήματος και την βοήθεια σχετίζεται αποκλειστικά με την προβολή τους και την αίγλη που θέλουν να αποκομίσουν από αυτή, και ουδεμία σχέση έχει με την πολιτιστική ευαισθησία τους.
Η Σανάα είναι η πρωτεύουσα της Υεμένης, πόλη που κατοικείται για περισσότερα από 2.500 χρόνια και ανακηρύχθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1986. Η τεχνοτροπία με την οποία έχει χτιστεί την καθιστά μοναδική καθώς πολλά σπίτια ηλικίας ακόμα και 400 ετών, μοιάζουν με αρχαίους ουρανοξύστες διακοσμημένους με σκαλισμένα πλαίσια και βιτρό παράθυρα, ενώ περιβάλλεται από αρχαία τείχη ύψους 6-9 μέτρων. Διαθέτει πάνω από 100 τζαμιά, 12 χαμάμ και 6.500 σπίτια.
Όταν το 2015 η Σαουδική Αραβία βομβάρδισε και κατέστρεψε τμήμα της παλιάς πόλης της Σανάα κανένα δυτικό μέσο δεν μετέδωσε την είδηση. Η καταστροφή ήταν ανυπολόγιστη καθώς καταστράφηκαν ολοσχερώς τέσσερα σπίτια του 11ου αιώνα, ενώ έξι άτομα έχασαν τη ζωή τους. Προφανώς δεν έγινε καμία προσπάθεια για αποκατάσταση των ζημιών από κανένα φορέα, κρατικό ή ιδιωτικό, ούτε στήθηκε κάποιος έρανος για να συγκεντρωθούν κεφάλαια για τη στήριξη των πληγέντων. Εδώ η προβολή δεν ήταν εξασφαλισμένη, ενώ η καταδίκη της καταστροφής θα έπληττε τους φίλους μας τους Σαουδάραβες.
Θεωρώντας ως δεδομένο πως η θλίψη για την απώλεια ανθρώπινων ζωών δεν αγγίζει ευαίσθητες χορδές, κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα με την περίπτωση του Γκρένφελ σε αντίθεση με την Παναγία των Παρισίων, οι βομβαρδισμοί και οι καταστροφές στην πρωτεύουσα μιας χώρας που βιώνει διαρκή ανθρωπιστική κρίση, καταδικάζονται μόνο μέσω των δελτίων τύπου της UNESCO. Περιπτώσεις σαν αυτή της Σαναά υπάρχουν πολλές. Από το Ιράκ και τη λεηλασία των μουσείων του μέχρι τις καταστροφές του αρχαιολογικού χώρου της Παλμύρα στη Συρία, ο κατάλογος είναι μακρύς και δυστυχώς δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα.
