Πριν προλάβει να καταλαγιάζει ο συγκλονισμός και ο αποτροπιασμός από το θάνατο της Ολγας, της 8χρονης Ρομά, δύο ακόμα παιδιά, Ρομά και αυτά, απανθρακώθηκαν. Ηταν τυχαίοι και άδικοι θάνατοι τριών αθώων ψυχών; Όχι. Ηταν τραγικοί θάνατοι – όσο τραγικοί ήταν και η ζωή τους – και αποτρόπαιες δολοφονίες.
Διότι τα πράγματα στην αλληλουχία τους και τη μεταξύ τους σύνδεση έχουν ως εξής, ξεκινώντας από λίγο πιο πίσω:
Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και ο Νίκος Σαμπάνης δολοφονήθηκαν από τη νόμιμη κρατική βία. Εκείνη τη βία που με το κάλυμμα της νομιμότητας δικαιούται να καταστέλλει, να φιμώνει, να εξαφανίζει ό,τι δεν της είναι αρεστό ή και ό,τι κρίνει ως επικίνδυνο για την ύπαρξη του κράτους και της τάξης που αυτό το κράτος προστατεύει και υπηρετεί.
Ο Παύλος Φύσσας και ο Σαχζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκαν από τους ναζί. Από εκείνους δηλαδή που το κράτος υποτίθεται ότι απορρίπτει, καταδιώκει, συλλαμβάνει, δικάζει και βάλει φυλακή. Αλλά, που την ίδια στιγμή δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να υπάρχουν ως χρήσιμη εξωκρατική (ή μήπως και παρακρατική;) εφεδρεία προκειμένου να διασφαλίζεται η εξουσία της τάξης την οποία το κράτος προστατεύει και υπηρετεί.
Κάθε τρεις ημέρες ένας εργάτης χάνει τη ζωή του. Δηλαδή ένας εργάτης «δολοφονείται». Από ποιους; Από εκείνη την τάξη, η οποία έχει στην υπηρεσία της εκείνο τον μηχανισμό, το κράτος δηλαδή, ώστε να διασφαλίζει ότι για καμία τέτοια δολοφονία δεν θα κυνηγηθεί.
Ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονήθηκε από τη νόμιμη κρατική βία συνεπικουρούμενη από την νομιμοποιημένη ανθρώπινη αποκτήνωση.
Οι δεκαεπτά δολοφονημένες γυναίκες, μόνο για το 2021, είναι η αποτρόπαιη απόληξη του πατριαρχικού ζόφου που πηγάζει από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στην παραγωγή.
Ο μικρή Ολγα, στην πραγματικότητα δολοφονήθηκε κι εκείνη. Αυτή τη φορά αποκλειστικά από τη νομιμοποιημένη ανθρώπινη αποκτήνωση.
Οσο για τα δύο παιδάκια της πολύτεκνης οικογένειας Ρομά που προσπαθούσαν να ζεσταθούν με την ξυλόσομπα και κάηκαν ζωντανά ποιος άλλος ευθύνεται αν όχι εκείνο το άθλιο κράτος που απορρίπτει, απομονώνει, περιθωριοποιεί, εξαθλιώνει και μάλιστα στο όνομα μιας παραβατικότητας, την οποία το ίδιο γεννάει και προκαλεί. Και μαζί με το κράτος και εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που έχει απωλέσει ε τη μοναδική ιδιότητα και στάση ζωής που εξανθρωπίζει: την αλληλεγγύη.
Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Εκείνο το μέρος της κοινωνίας που το ένα της άκρο κοιτάζει προς τη δεισιδαιμονία, τον ανορθολογισμό, το σκοταδισμό και το άλλο της άκρο βυθίζεται στον ατομισμό, πέρα και έξω από κάθε αίσθηση συλλογικότητας, αλληλεγγύης και φυσικά διεκδίκησης. Και τα δύο μαζί στη συνάντησή τους επωάζουν το σταδιακό εκφυλισμό που καταλήγει στην κτηνωδία και τη βαρβαρότητα. Οσοι, δε, επιμένουν να παρακολουθούν από τον καναπέ αμέτοχοι, επιμένουν συνάμα και να θεωρούν ότι πρόκειται μόνο για λίγα «κρούσματα ρινοκερίτιδας»… Αλλά μόνο μέχρι να κοιτάξουν το εαυτό τους στον καθρέφτη επειδή ένοιωσαν κάτι περίεργο στο μέτωπο.
Αλλά εκεί γεννιέται πραγματικά η βαρβαρότητα; Εκεί βρίσκεται η αιτία;
Όχι.
Όλα τα παραπάνω είναι τα ζοφερά αποτελέσματα.
Η κυρίαρχη ηθική, αυτή που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στην παραγωγή, αυτή η ίδια ηθική που κόπτεται για ανθρώπινα δικαιώματα αλλά μόνο εκεί όπου δεν κινδυνεύει η εξουσία της, είναι αυτή η ίδια ηθική που αναπαράγεται στην κοινωνία.
Η απόλυτη βία της κλοπής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα παρασίτων, είναι η πηγή του αίματος.
Η ίδια βία μπορεί να φοράει τα ρούχα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όταν κοινωνικές – πολιτικές συνθήκες το επιβάλλουν, αλλά και να τα πετάει όταν χρειάζεται να δείξει το αποκρουστικό της πρόσωπο μπροστά στον κίνδυνο… και ο κίνδυνος είναι πάντα ο λαός, όχι μόνο όταν σκέφτεται, δρα και αντιδρά, αλλά μόνο με την υποψία ότι μπορεί να έρθει η στιγμή που θα σκεφτεί, θα δράσει και θα αντιδράσει.
Πρόκειται για εκείνη τη δυσώδη όψη του καπιταλισμού που περιγράφει μοναδικά ο Παζολίνι στη ταινία «Χοιροστάσιο». Είναι το αγρίμι της δεύτερης παραβολής που τρέφεται με ζώα, δολοφονεί ανθρώπους για να τους φάει αργότερα ώσπου γύρω του μαζεύεται ένα συνονθύλευμα, μια συμμορία κανίβαλων, οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο την «τάξη» και την «ασφάλεια». Τότε οι αρχές θέτουν σε κίνηση τους οπλισμένους εκπροσώπους του νόμου, των κρατικών και μη κρατικών θεσμών, με προεξάρχοντες τους ιερείς. Οι κανίβαλοι εξοντώθηκαν, αλλά η εξόντωσή τους ήταν το βολικό άλλοθι για την επιστροφή στο απόλυτο σκοτάδι.
Η Ιστορία διδάσκει: Δεν υπάρχει περίοδος κατά την οποία ο καπιταλισμός βρέθηκε σε κρίση και δεν επιτέθηκε σε δικαιώματα – εργασιακά και δημοκρατικά, δεν υπάρχει περίοδος κατά την οποία η επίθεση σε δικαιώματα και κατακτήσεις δεν συνοδεύτηκε από ιδεολογική – πολιτική τρομοκρατία και αυταρχισμό. Και τέλος δεν υπήρξε περίοδος που όλα τα παραπάνω δεν γεννούσαν την οπισθοδρόμηση, το σκοταδισμό, το ζόφο και εν τέλει το φασισμό.
‘Η όπως έγραφε ο Καρλ Μαρξ στην 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, περιγράφοντας και ερμηνεύοντας όσα έγιναν στη γαλλική Φεβρουαριανή αστικοδημοκρατική – επανάσταση και τα όσα ακολούθησαν: «Δεν υπάρχει καμία Κίρκη που με μάγια να μεταμόρφωσε σε τέρας αυτό το καλλιτέχνημα, την αστική δημοκρατία. Το μόνο που έχασε αυτή η δημοκρατία ήταν η όψη της αξιοπρέπειας (…) Χρειάστηκε μόνο ένα χτύπημα της λόγχης για να σκάσει η φούσκα και το τέρας να πεταχτεί μπροστά στα μάτια μας».
