Συμβαίνει κάποιες φορές, όταν είσαι ένας ανάμεσα σε χιλιάδες, όταν κοιτάς τα πρόσωπα και δεν διακρίνεις ακριβώς τα χαρακτηριστικά τους και παρά μόνο όταν ανάψουν χιλιάδες μικρά φωτάκια να καταλαβαίνεις το πραγματικό μέγεθος του πλήθους, ίσως και τη δύναμή του, συμβαίνει τότε αντί να νιώθεις πως μικραίνεις, λιγοστεύεις, χάνεσαι, ανάμεσα σε τόσους πολλούς, ακριβώς εκείνη τη στιγμή να ψηλώνεις, να δυναμώνεις, να πολλαπλασιάζεσαι, να ενώνεσαι, να ξεχωρίσεις ένας εσύ και όλοι μαζί…
Αυτό ακριβώς συνέβαινε σε αυτή τη συγκλονιστική, μοναδική, ιστορική συναυλία που οργάνωσε – υποδειγματικά – το ΚΚΕ μαζί με την οικογένεια του Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο, για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Οσοι βρεθήκαμε εκεί – και ήμασταν χιλιάδες – ζήσαμε ένα σπουδαίο πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός.
Ξέραμε τι θα ακούσουμε… τα ξέρουμε απ’ έξω τώρα πια. Γνωρίζαμε τι θα σιγοτραγουδούσαμε… Το έχουμε κάνει χιλιάδες φορές κρατώντας το χέρι του διπλανού μας. Είμαστε βέβαιοι για τα τραγούδια που θα ξεσηκώσουν τη ψυχή μας και θα ψάξουμε να συναντήσουμε γύρω μας τα ίδια παθιασμένα βλέμματα. Ολα ήταν γνωστά. Αλλά ποτέ ίδια…
Σαν να ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε στη ζωή μας ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Γκάτσος, ο Λειβαδίτης , ο Καμπανέλλης, ο Αναγνωστάκης και ταυτόχρονα σαν να κατοικούν στο ανθρώπινο γένος αιώνες τώρα. Λες και δεν είχαμε ξανατραγουδήσει το Αξιον Εστί, δεν είχαμε κλάψει με τον Επιτάφιο, δεν είχαμε πυρποληθεί με τη “Ρωμιοσύνη”, δεν είχαμε σκιρτήσει με τη “Δραπετσώνα”.
Και τότε ήρθε η εξήγηση για όλα αυτά.
Το έργο του Μίκη Θεοδωράκη – μεγαλωμένο στον κόρφο του λαού, ριζωμένο στη σπορά των αλύγιστων αγωνιστών, βουτηγμένο στο αίμα των βασανισμένων και εξαγνισμένο στα όνειρα που στο τέλος εκδικούνται – έρχεται από το μέλλον.
Γι’ αυτό και ήταν όχι μόνο συγκινητική, αλλά και ουσιαστικά σπουδαία η έκπληξη του Γιώργου Νταλάρα να φέρει στα σκηνή μια παρέα 16χρονων παιδιών του Μουσικού Λυκείου… Παράδωσε το τραγούδι “Βρέχει στην φτωχογειτονιά” στις άφθαρτες φωνές των έφηβων ( “Τεκεντζήδες” λένε το συγκρότημά τους) σαν να τους παραδίδει ολάκερο το μέλλον. Σε αυτό το μέλλον οι σημερινοί 16άρηδες θα κληθούν να αναμετρηθούν με όσα εξιστόρησε ο Ποιητής και μελώδησε ο Μουσικός.
Ολα εκείνα που δολοφόνησαν το Τάσο Τούση την Πρωτομαγιά του ’36,, σκότωσαν την Ηλέκτρα, έστησαν στον τοίχο της Καισαριανής τους 200 κομμουνιστές, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, έριξαν το τρίκυκλο πάνω στο σώμα του Λαμπράκη, άνοιξαν τα θανατονήσια των εξοριών, η φτώχεια, η ανέχεια, η δουλειά νύχτα με νύχτα, το κυνηγητό, ο φασισμός… το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού – το μόνο πραγματικό του πρόσωπο δηλαδή – έρχονται με βήμα βαρύ τσαλαβουτώντας μέσα στο αίμα των νεκρών μας. Σε αυτό το αίμα που άνθισαν όσες κατακτήσεις και νίκες είχε ο λαός μας και η ανθρωπότητα.
Τα 16χρονια παιδιά μας θα ενηλικιωθούν σε αυτόν το “νέο”, “μεταρρυθμισμένο”, “εκσυγχρονισμένο”, απόλυτα δυστοπικό και τρομακτικό κόσμο των κουστουμαρισμένων εκμαυλισμένων υπόδουλων πολιτικών και των μεταρρυθμιστικών ανδρείκελων. Στον κόσμο όπου οι γενοκτονίες γίνονται σε απ’ ευθείας μετάδοση, και η τελική λύση της εξόντωσης είναι πια στη “σωστή πλευρά της ιστορίας”.
Σε αυτόν το κόσμο, όπου θα κληθούν να μεγαλώσουν και να παλέψουν, το ξαφνιασμένο, αμήχανο, συγκλονισμένο και παρ’ όλα αυτά αποφασιστικό και καθαρό βλέμμα των 16χρονων όταν κοίταξαν το γεμάτο Καλλιμάρμαρο, είναι η ύψιστη και μόνη πραγματική ελπίδα που έχουμε. Εκεί θα γεννηθούν τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτιστικά γεγονότα του Αύριο.
Δικαιωματικά το έργο του τους ανήκει…
Το μέλλον είναι πυρπολημένο, όπως πυρπολημένο ήταν χθες και το Καλλιμάρμαρο, όπως πυρπολημένη και όμορφη ήταν χθες η Αθήνα. Στο βάθος οι ανθισμένοι κήποι περιμένουν τον κόσμο που αξίζει στον Ανθρωπο.
Διαβάστε: Kαλλιμάρμαρο: Η σπουδαία συναυλία για τον Μίκη Θεοδωράκη μέσα από συγκλονιστικά βίντεο.
