«Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση του Δημήτρη», ήταν η φράση που κυριαρχούσε ανάμεσα στους εργαζόμενους από την πρώτη στιγμή που έσκασε η είδηση για τον άδικο χαμό του συναδέλφου τους και κυριαρχούσε και στη συνέχεια, σε κάθε συζήτηση, σε κάθε κουβέντα, σε κάθε πηγαδάκι των εργαζομένων.
Τα όσα λένε για τις συνθήκες εργασίας μέσα στο λιμάνι είναι αποκαλυπτικά:
Ο 40χρονος Γιώργος είναι από τους «16άρηδες» και εξηγεί: «Είμαι 3 χρόνια στο λιμάνι και δουλεύω για 16 μεροκάματα το μήνα. Αντε να ζήσεις. Γυρίζω σπίτι και πονάνε όλα, χέρια, πλάτες και μετά θα πρέπει να πάω σε άλλη δουλειά. Ντελίβερι. Δύο παιδιά έχω να ταΐσω. Πώς θα τα βγάλω πέρα; Εχει συμπέσει να τελειώνω το ένα μεροκάματο και να με παίρνουν καπάκι τηλέφωνο να έρθω εδώ για δουλειά. Με τι μυαλό να δουλέψεις; Να ανέβεις 7 και 8 ορόφους κοντέινερς με δύσκολες καιρικές συνθήκες, να βρέχει, να φυσάει, να χιονίζει για να ασφαλίσεις και να απασφαλίσεις για να τα σηκώσει η γερανογέφυρα. Σε αυτά τα χρόνια, έχω δει 25 χρονών παιδιά και να έχουν αχρηστευτεί. Και δεν μας δίνουν και βαριά και ανθυγιεινά ένσημα. Αν δεν δει κάποιος, δεν μπορεί να καταλάβει πώς δουλεύουμε εδώ μέσα. Είμαστε συνέχεια με το πιστόλι στον κρόταφο για γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Μια ζωή έχουμε. Δεν μπορεί να την παίζουμε κορόνα – γράμματα για τα κέρδη».
«Η πίεση είναι μεγάλη. Ειδικά στους 16άρηδες, αν δεν κατέβεις τώρα σου λένε, δεν έχει ανανέωση της σύμβασης. Ολο μας εκβιάζουν. Τα 16 μεροκάματα μπορεί να είναι κόντρα βάρδια. Να σχολάσεις στις 7 το πρωί και 2 το μεσημέρι να είσαι πάλι εδώ. Και ξανά το ίδιο την άλλη και την παράλλη μέρα. Και αν πεις όχι, δεν ξανάρχεσαι. Να πεθάνεις», είπε και ο 30χρονος Δημήτρης, 3 χρόνια και αυτός στην COSCO. «Είναι τα καράβια χρονοναυλωμένα και πρέπει να κάνουμε συνέχεια γρήγορα. Εχω κινδυνεύσει πολλές φορές να βρεθώ στο κενό. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του Δημήτρη. Είναι άθλιες οι συνθήκες. Απάνθρωπες. Εχω ένα μωρό παιδί. Αυτό σκέφτομαι συνέχεια ότι πρέπει να μεγαλώσω. Δεν ήθελα να ξέρει ούτε η γυναίκα μου τις συνθήκες που δουλεύουμε. Αλλά τώρα πρέπει να το μάθουν όλοι, γιατί όταν φεύγουμε από τα σπίτια μας φιλάμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας σαν να είναι κάθε φορά η τελευταία φορά».
Ο 45χρονος Μάκης δείχνει τη φωτογραφία του νεκρού συναδέλφου του. «Τέτοιο καλό παιδί. Ψυχούλα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήθελε να φύγει. Όλοι είδαμε τα χαρτιά για τις πόστες την ημέρα που τον σκότωσαν. Ελεγαν ότι ήταν το ωράριό του 3 το μεσημέρι με 11 το βράδυ. Ολοι που ήμασταν εκεί το είδαμε αναγκαστικά, γιατί βλέπαμε ποια είναι η δική μας πόστα. Και έλεγαν τα τομάρια ότι ήταν εκτός ωραρίου και πως απλά γύρισε πίσω για να πάρει λέει κάτι. Εδώ ακόμα και για την τουαλέτα να πάμε χτυπάμε κάρτα. Μας ελέγχουν για να μην καθυστερήσουμε κανένα δευτερόλεπτο και υπάρξει καθυστέρηση στην εταιρεία. Μπορεί να μην είχαμε άλλον νεκρό έτσι πάνω στη δουλειά τα τελευταία χρόνια, όμως για να ρωτήσει κανείς για καρδιές, αρρώστιες. Για τις σπονδυλικές μας στήλες που τις έχουμε διαλύσει;».
