Ο μέσος άνθρωπος δεν είναι άμορφος πολιτικά ως εκ τούτου δεν είναι κοινωνικά απομονωμένος. Αντιθέτως είναι καλά ενταγμένος κοινωνικά έστω κι αν η αντίληψη του διαμορφώνεται από την παρακμιακή υποκουλτούρα του απόλυτου νοηματικού μηδέν.
Ασφαλής ανάμεσα στην ελπιδοφόρα αφέλεια και στα νεκρωμένα εγκεφαλικά κύτταρα από τα πρωινάδικα, τα μεσημεράδικα, τις συνταγούδες και τους συνταγούδους, τις ριαλιτζούδες και τους ριαλιτζήδες, τις σούπερ Κατερίνες, τις αλήθειες της Ζηνας, τις αποκαλύψεις της Τατιάνας, τις ωροσκόπες, τους Survivors, τους celebrities, τις μοντέλες, τις influencers, τα πάσης φύσεως ταλέντα και το υπόλοιπο «πορτοσαλτικό» ειδησεοσκουπιδαριό της παχυλότερης αμάθειας, μετατρέπεται σε παθητικό δέκτη που γεμίζει την ζωή του με μια εικονική πραγματικότητα που τον οδηγεί να εκφράζεται με τη μορφή της απάθειας αλλά και να διαθέτει ένα μίνιμουμ εθελούσιας συμμόρφωσης στις επιταγές της πολιτικής ισχύς άνευ όρων και περιορισμών.
Αυτή η ελεύθερη αναπαραγωγή της αρλούµπας, αυτή η παρακμιακή υποκουλτούρα του απόλυτου νοηματικού μηδέν διαθέτει, σε πολυπληθή μερίδα της κοινωνία, το αλάθητο τεκμήριο και το κύρος της αυθεντικής εμπειρογνωμοσύνης που σε συνδυασμό με την πολιτική απογοήτευση κάθε είδους βοήθησαν στην επιρροή της ατομικιστικής κουλτούρας που είναι πλέον διάχυτη στο κοινωνικο πλήθος.
Ως εκ τούτου, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, τέτοιου είδους πολυπληθές ακροατήριο αναμηρυκάζοντας τις τηλεοπτικές «αλήθειες», χαμένο, ουσιαστικά μέσα στην κώφωση του, έδωσε το δικαίωμα δημοκρατικότατα στον ανεπαρκή και ανίκανο Κώστα Αχιλ. Καραμαλή, που είχε το θράσος και την αδιαντροπιά να κατεβεί υποψήφιος βουλευτής της ΝΔ, αν και πολιτικά υπεύθυνος για τον θάνατο 57 συνανθρώπων μας και τον τραυματισμό δεκάδων, να εκλεγεί ξανά και μάλιστα πρώτος στις προτιμήσεις του. Τραγική ειρωνεία: την ημέρα του τρομακτικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος ο Καραμανλής και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα εγκαινίαζαν το «Κέντρο τηλεδιοίκησης – σηματοδότησης σιδηροδρομικού δικτύου βορείου Ελλάδος». Ακόμα δεν μας έχει διαφωτίσει κανένας κυβερνητικός παράγοντας τι ακριβώς θα εγκαινίαζαν!
Πάντως είναι πρόδηλο πως μεγάλη μερίδα του κοινωνικού υποκείμενου, συλλογικού και ατομικού, επιλέγει συνειδητά πλευρά στη βάση των πεποιθήσεών του και του συμφέροντός του, χωρίς να ενδιαφέρεται για την επαλήθευση αμφισβητήσιμων ισχυρισμών ή την διασταύρωση των πληροφοριών και ειδήσεων. Με βάση αυτή τη συλλογιστική και με δεδομένο πως η συμμετοχή του πολίτη στη δημοκρατία περιορίζεται στην εκλογική διαδικασία και όχι στην λήψη των αποφάσεων, το ατομικό συμφέρον μπορεί να θεωρηθεί ως η πληρέστερη μορφή πολιτικής δραστηριότητας αρκετών συμπολιτών μας.
Ως εκ τούτου κανέναν και καμία από αυτήν την κοινωνική μερίδα δεν ενδιαφέρει ο, πράγματι, φιλόδοξος στόχος της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, στις δεύτερες εκλογές, να αλλάξουν το Σύνταγμα ώστε με ελεύθερα χέρια να προχωρήσουν σε ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Ενδεικτικές οι δηλώσεις του Άδων. Γεωργιάδη το βράδυ της 21ης Μαΐου, που αλλού; Στον SKAI : «Να πούμε στον κόσμο ότι τώρα το στοίχημα στις δεύτερες εκλογές δεν είναι η ΝΔ να είναι κυβέρνηση αλλά να πάρουμε 180 έδρες μόνοι μας και να πάμε να αλλάξουμε το Σύνταγμα». Και μίλησε συγκεκριμένα για το άρθρο 16 του συντάγματος!
Μην έχετε απαιτήσεις, πολύς κόσμος ακόμα και νέα παιδιά δεν γνωρίζει τι προστατεύει το άρθρο 16 του Συντάγματος. Ακόμα χειρότερα θεωρώ πως δε θα τους νοιάξει ιδιαίτερα αν τους εξηγήσει κάποιος πως με την κατάργηση του άρθρου πιθανότερο τα παιδιά τους να αποκτήσουν χρέη από τα φοιτητικά δάνεια που θα αναγκαστούν να πάρουν παρά γνώση…
Το ότι η εκπαίδευση θα χάσει το δημόσιο και ενιαίο χαρακτήρα της το έχει κάνει ξεκάθαρο εδώ και καιρό ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σε δήλωση του κατά την επίσκεψη του στην Ιατρική Σχολής του πανεπιστήμιου Θεσσαλίας, το 2017 ανέφερε: «κάθε μεταπτυχιακό πρέπει να ορίζει το ύψος των διδάκτρων ώστε να μπορέσουμε να έχουμε ανταγωνιστικά μεταπτυχιακά». (Ναυτεμπορική: «Κ. Μητσοτάκης :Κάθε μεταπτυχιακό πρέπει να ορίζει το ύψος των διδάκτρων του» Κυριακή, 25 Ιουνίου 2017)
Με αυτόν το τρόπο θα μεγαλώνει ολοένα η ταξική ανισότητα αλλά και η εξάρτηση της εκπαίδευσης από τα ιδιωτικά κεφάλαια τα οποία επενεργούν αδιόρατα ως ανεπίσημο σύστημα αποκλεισμού, καθώς παρέχουν προνόμια στους κατέχοντας την πολιτική και οικονομική δύναμη. Το ελεύθερο πανεπιστήμιο λοιπόν από τα δεσμά του δημοσίου, είναι ένα τέχνασμα που σκοπό έχει να διασφαλίσει την συντήρηση αφενός των κοινωνικών προνομίων αφετέρου τις υφιστάμενες ανισότητες αλλά και να δημιουργήσει νέες μορφές διευρυμένης αναπαραγωγής τους. Γι’ αυτό προσπαθούν οι θιασώτες των ιδιωτικών πανεπιστημίων να μετατρέψουν την ισονομία σε ατομικό ζήτημα η επιτυχής διευθέτησης του οποίου δεν εξαρτάται από τις δημόσιες παροχές αλλά από τις προσωπικές επιλογές.
Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που στο κάτω-κάτω της γραφής προωθούν την εμπορευματοποίηση της γνώσης και επιτείνουν τον προκαλούμενο ατομικισμό, αναζητούν φοιτητές- πελάτες καθώς λειτουργούν ως επιχείρηση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των εντολών που έχουν λάβει οι καθηγητές από την εταιρική χρηματοδότηση, αξιολογώντας ταυτόχρονα τι πουλάει και τι όχι, υπολογίζοντας κέρδη ώστε να είναι «βιώσιμα και ανταγωνιστικά».
Στο Harvard λέει Εμμάνουελ Ζαφελέν στην εφημερίδα Le Monde το 2012, οι σχέσεις μεταξύ καθηγητών και φοιτητών μοιάζουν να είναι θεμελιωμένες κυρίως σε ένα είδος πελατειακής σχέσης: «Πληρώνοντας πολύ ακριβά την εγγραφή του στο Harvard ο φοιτητής δεν περιμένει μόνο έναν πολυμαθή έμπειρο και άξιο καθηγητή: περιμένει επίσης να είναι του χεριού του διότι ο πελάτης είναι βασιλιάς». Με άλλα λόγια: Τα χρήματα που δίδουν οι διδασκόμενοι για να επιχορηγήσουν τις σπουδές τους, που φτάνουν το ποσό των χιλίων, δισεκατομμυρίων δολαρίων, τους αναγκάζουν να ενδιαφέρονται «περισσότερο για την αναζήτηση κέρδους παρά γνώσης» (Nuccio Ordine: Η χρησιμότητα του αχρήστου. Εκδόσεις Άγρα 2013 σελ 115-116)
Γι’ αυτό τα ιδιωτικά πανεπιστήμια καταργούν το επιστημονικό περιεχόμενο των πτυχίων και το μετατρέπουν σε βεβαίωση και πιστοποιητικό κατάρτισης και μάλιστα διαφόρων ταχυτήτων, ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της αγοράς. Η δεδομένη αυτή πραγματικότητα έχει δραματικές επιπτώσεις στην εκπαίδευση των μη ευνοούμενων κοινωνικών τάξεων. Η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης διευρύνει τις ανισότητες πρόσβασης στη γνώση, με τρόπο που ευνοεί τους γόνους, και συμβάλει στην συντήρηση των κοινωνικών ανισοτήτων και στην διασφάλιση των προνομιών των «αρίστων».
Όλο αυτό είναι ένα κοινωνικό υποπροϊόν της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης η οποία έχει να κάνει με την ολοκληρωτική νέο- αυστριακή οικονομική αντίληψη πως η εκπαίδευση δεν αποτελεί δημόσιο αγαθό και θεμελιώδες κοινωνικό δικαίωμα συνυφασμένο με την ιδιότητα του πολίτη!
Υπό αυτό το πρίσμα στην «ελεύθερη αγορά» η πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο και η απόκτηση των τίτλων σπουδών επιβάλλεται να είναι παρόμοια με αυτήν που εκδηλώνεται στις αγορές για τα υπόλοιπα καταναλωτικά αγαθά. Όπως η απόκτηση ενός αυτοκινήτου ή μιας κρέμας ματιών…
Άλλα το χρήμα μπορεί να αγοράζει εκτός από τίτλους σπουδών του Harvard και σπουδαία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εξαιρετική ιδιωτική ασφάλιση, αγαθά απλησίαστα σε όσους διαβιούν σε δυσμενή οικονομική κατάσταση που σε συνδυασμό με τις επιβαρυμένες, επίπονες και ανασφαλείς συνθήκες εργασίας δημιουργούν κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Όμως στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω πως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο άνθρωπος που μετέτρεψε το όνομα του σε «brand» και θρέφεται από την δημοσιότητα, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση της ΝΔ, απειλεί στην ουσία την συνταγματική κατοχύρωση θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων: εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, παροχή φθηνής ενέργειας και ύδρευσης, εργατικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα.
Ο ρόλος αυτών των παροχών δεν είναι ηθικός αλλά εφαλτήριο για την πλήρη συμμετοχή των πολιτών στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Η κοινωνική ισότητα επομένως εξασφαλίζει στον πολίτη την δυνατότητα να διαμορφώνει τόσο το μικρόκοσμό του όσο και τον πολιτικό περίγυρό του. Όλα αυτά τα γνωρίζει ο νεοφιλελεύθερος φορμαλισμός, γι’ αυτό και κινείται σε τροχιά αναχαίτισης των ευρύτερων κοινωνικών δικαιωμάτων.
Χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε βαρύτητα στην αναθεώρηση που ετοιμάζει τα αστικό πολιτικό σύστημα, διότι η φιλελεύθερη ιδεολογία θεωρεί εξ ορισμού αποσταθεροποιητικό τον ρόλο τέτοιων συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων όσο αφορά τις ελευθερίες των «αγορών». Η κυρίαρχη κατεύθυνση και πολιτική «απαιτεί» συνταγματικές αναθεωρήσεις στην κατεύθυνση του περιορισμού ακόμα και του αστικού κράτους υπέρ των ιδιωτικών θεσμών. Διότι για τον νεοφιλελευθερισμό το δημόσιο δεν μπορεί να είναι υποκείμενο ελευθεριών γενικώς και συνεπώς ούτε της «οικονομικής ελευθερίας». Γι αυτό η εξουσία πρέπει να περάσει στα ιδιωτικά συμφέροντα που θα ασκούν καταναγκασμό μέσω κάποιον άλλων, ιδιωτικών φορέων. Με αυτόν τον τρόπο, με αυτήν την συνταγματική αναθεώρηση οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν θα έχουν την δυνατότητα να καθορίζουν το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργούν.
Αυτό θα γίνει!
Αγαπητέ αναγνώστη η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που δεν εμπεριέχει μια έννοια αλλά διαφορετικές και στις πλείστες των περιπτώσεων, αλληλοαναιρούμενες σημασίες. Εκεί όμως που κυριαρχεί η έλλειψη βεβαιοτήτων στις έννοιες και την σημασία τους έρχονται οι θεμελιώδεις ανθρωπολογικές παραδοχές όπως: λογοδοσία της εξουσίας, καθολικό εκλογικό δικαίωμα, αναλογική αντιπροσώπευση ελεγχόμενων από τον λαό αντιπροσώπων, ισονομία, δικαιοσύνη, κοινωνική συμμέτοχή, συνδικαλιστικές ελευθερίες, ελευθερία συνείδησης και έκφρασης κ.α .
Σπουδαίο αξιολογικό φορτίο που όμως ήδη ακούμε το ψυχορράγημα του!
Μην αδιαφορήσουμε!
Έχουμε μια ευκαιρία να τους κόψουμε το δρόμο…
ΥΓ: Η σημειολογία της φωτογραφίας που συνοδεύει το κείμενο εκφράζει όσο τίποτε άλλο τη φύση, το στυλ και τη σύνθεση των δημόσιων πραγμάτων.
