Από την αρχή της εφαρμογής των μνημονίων η γεωργία εμφανίζεται από τους κυβερνώντες και τους μηχανισμούς τους ως η σανίδα σωτηρίας για τα εκατομμύρια Ελληνες που «πνίγονται» στην ανεργία. Ομως η πραγματικότητα δείχνει από το 2011 και μετά ότι ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε δραματικά, ενώ παράλληλα ο αριθμός των απασχολούμενων σε γεωργία, κτηνοτροφία αλιεία μειώθηκε ανησυχητικά. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ο αριθμός των απασχολούμενων στον πρωτογενή τομέα στις 31/12/2010 ήταν 533.800 και στις 31/12/2013 ήταν 493.900. Δηλαδή 40.000 λιγότεροι.
Λόγω της φτώχειας και της ανεργίας, υπάρχουν περιπτώσεις που αναγκαστικά φεύγουν από τις πόλεις και γυρίζουν στα χωριά μη βρίσκοντας άλλη λύση επιβίωσης. Πρόκειται για περιπτώσεις που έχουν κάπου να μείνουν, κάποιους στενούς συγγενείς να βοηθήσουν και υπάρχουν και κάποια χωραφάκια. Μέχρι τώρα δεν φαίνεται να υπάρχει μαζικό κύμα επιστροφής στα χωριά. Δεν είναι επίσης πάρα πολλοί αυτοί που επιλέγουν τη γεωργία ως το νέο πεδίο επαγγελματικής δραστηριοποίησής τους. Το τι ακριβώς συμβαίνει δεν έχει καταγραφεί επακριβώς. Πάντως τα σχετικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν ότι από τις 31/12/12 μέχρι τις 31/12/13 ο αριθμός των απασχολούμενων στον πρωτογενή τομέα αυξήθηκε κατά 8.400 (από 485.500 σε 493.900).
Το θέμα είναι ότι η ακολουθούμενη πολιτική έχει κάνει τη ζωή κόλαση σε όσους εργάζονται ή δεν μπορούν να εργαστούν στις πόλεις. Σε όσους έχουν μαγαζιά ή αναγκάστηκαν να τα κλείσουν. Το ίδιο και σε όσους παράγουν ή δεν μπορούν πλέον να παράγουν στα χωριά. Αν η υπόθεση γεωργία και κτηνοτροφία ήταν εύκολη και κερδοφόρος τότε όλοι θα στρεφόταν εκεί. Βέβαια από το να είναι κανείς πεινασμένος και άστεγος στην πόλη, είναι καλύτερα στο χωριό, με ένα κεραμίδι, ένα κηπάκο και δύο κοτούλες… Ομως κακά τα ψέματα, για να μπορέσουν οι «απόκληροι» της πόλης να στήσουν αγροτικές εκμεταλλεύσεις, που θα τους εξασφαλίζουν το μεροκάματο της επιβίωσης, χρειάζονται πρώτα απ’ όλα κεφάλαιο. Πόσοι από αυτούς που έχασαν τις δουλειές τους ή τα μαγαζιά τους μπορούν να το κάνουν;.. Ακόμα και όσοι έχουν σπίτια και χωράφια στα χωριά, δεν μπορούν να ξεκινήσουν κάτι αν δεν έχουν τα απαιτούμενα κεφάλαια.
Δυστυχώς ούτε ο δρόμος της γεωργίας, οδηγεί στη γη της επαγγελίας υπό τους αρνητικούς όρους που διαμορφώνουν τα μνημόνια και η νέα ΚΑΠ. Οι τιμές παραγωγού στα περισσότερα αγροτικά προϊόντα είναι χαμηλές και μειούμενες, ενώ το κόστος παραγωγής αυξάνεται συνεχώς. Το ίδιο και η άγρια φορολόγηση. Από την άλλη υπάρχει το πρόβλημα της διάθεσης, αλλά και της πληρωμής της παραγωγής. Υπάρχουν παραγωγοί που περιμένουν από μήνες έως και χρόνια να πληρωθούν. Και το θέμα είναι τι συμβαίνει κατά κανόνα στον τομέα της γεωργίας – κτηνοτροφίας. Δεν είναι οι όποιες εξαιρέσεις.
Το πολιτικό και επιχειρηματικό μάρκετινγκ δημιουργεί προσδοκίες προς απελπισμένους ανέργους ή προς φερέλπιδες αγροτοεπιχειρηματίες. Μέσα από την κρίση πάλι κάποιοι κερδίζουν σε βάρος όσων ψάχνουν μια διέδοξο στη γεωργία προκειμένου να επιβιώσουν. «Διαφημίζονται» διάφορα αγροτικά προϊόντα ως προσοδοφόρα. Είναι όμως έτσι; Και ανεξάρτητα από το τι εισόδημα προκύπτει τελικά ή όχι θα πρέπει να υπολογιστεί και ο κόπος που απαιτείται για την παραγωγή ενός αγροτικού προϊόντος. Πχ το ιπποφαές διαφημίζεται πολύ ως προσοδοφόρα καλλιέργεια, αλλά ανεξάρτητα τι κέρδος αφήνει, πόσοι έχουν δει τα χέρια των παραγωγών μετά τη συγκομιδή;..
Το βασικό είναι ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα πολιτική στήριξης και ανάπτυξης της γεωργίας σε όφελος των μικρών και μεσαίων παραγωγών. Δεν υπάρχει πολιτική ενίσχυσης και στήριξης νεοεισερχομένων στη γεωργία. Τα προγράμματα νέων αγροτών για ηλικίες κάτω των 40 αφορούν ελάχιστους. Και οι λίγοι που μπήκαν σε αυτά έχουν υποστεί απίστευτη ταλαιπωρία. Τα σχέδια βελτίωσης, απαιτούν κεφάλαια και αφορούν πάλι ελάχιστους. Η νέα ΚΑΠ στη ουσία δεν δίνει επιδοτήσεις – δικαιώματα σε νεοεισερχόμενους παραγωγούς και οι υπάρχουσες επιδοτήσεις μειώνονται ακόμα περισσότερο για το διάστημα 2015 – 2020, τόσο για τις άμεσες ενισχύσεις όσο και για τη λεγόμενη ανάπτυξη της γεωργίας.
Για να υπάρξει μέλλον στον τομέα της γεωργίας – κτηνοτροφίας και προοπτική επιβίωσης για όσους θέλουν να ασχοληθούν με το αντικείμενο, είναι σαφές ότι χρειάζεται μια διαφορετική πολιτική, που δεν θα εναρμονίζεται με τις επιταγές των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, των κανονισμών της νέας ΚΑΠ και των συμφωνιών ΠΟΕ. Η ακολουθούμενη πολιτική είναι πνιγερή και ολέθρια και στον τομέα της γεωργία. Το πλαίσιο που έχει χαραχτεί από τους ισχυρούς της ΕΕ, δεν εξυπηρετεί σε καμία περίπτωση των συμφέροντα των Ελλήνων παραγωγών και δεν ανοίγει δρόμους ανάπτυξης της γεωργίας και κτηνοτροφίας.
