Πηγη: Γρηγόρης Τασσόπουλος/Πριν
“Το κράτος και το παρακράτος δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά με την ελεύθερη, ανεξάρτητη, ερευνητική δημοσιογραφία. Για την ακρίβεια, επεδίωκαν πάντοτε να την εκφοβίσουν, να τη φιμώσουν ή ακόμη και να την εξοντώσουν, μιας και αποκάλυπτε πτυχές της βρομιάς μέσα στην οποία είναι βουτηγμένα. Η αλήθεια δε είναι πως έχουν καταφέρει πολλά, ειδικά στην Ελλάδα.
Ωστόσο, γνωρίζουν ότι σπίθες υπάρχουν ακόμη – περίεργα αυτιά και μάτια που φτάνουν εκεί που δεν πρέπει, ενοχλητικές φωνές και «πένες» που λένε και γράφουν αυτά όσα δεν θέλουν να βγουν ποτέ στην επιφάνεια. Γι’ αυτό και δεν θα σταματήσουν μέχρι να πετύχουν τον στόχο τους – με κάθε μέσο και, ενίοτε, με μεγάλη δόση υποκρισίας.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν ο Σλοβάκος Γιαν Κούτσιακ και η Μαλτέζα Δάφνη Καρουάνα Γκαλιτσία, που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από εκείνους που έθιξαν. Στο κράτος και το παρακράτος, τη διασύνδεση των οποίων απέδειξε ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Μαλτέζου πρωθυπουργού, Γιόζεφ Μουσκάτ. Αυτού ο οποίος ήταν συνομιλητής και συνδαιτημόνας των άλλων αρχηγών κυβερνήσεων και κρατών της ΕΕ.
Μάλιστα, η Ευρωβουλή θέσπισε και δημοσιογραφικό βραβείο στο όνομα της Δάφνη, θέτοντας ως προϋπόθεση όσοι θέλουν να το λάβουν να έχουν, με τη δουλειά τους, «προωθήσει και υπερασπιστεί τις θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ». Αυτές, δηλαδή, που υπηρέτησε και ο Μουσκάτ, όπως και άλλοι, βουτηγμένοι στη διαφθορά και το βρόμικο χρήμα…
Στην ίδια κατηγορία ανήκει, ουσιαστικά, ο Νίκος Μπογιόπουλος, που δεν λέει να βάλει γλώσσα μέσα και να κάνει εκπτώσεις στους χαρακτηρισμούς του, όταν θεωρεί – και δικαίως! – ότι αυτοί τους οποίους αφορούν το αξίζουν. Γι’ αυτό και βρέθηκε στο στόχαστρο ενός γνωστού ακροδεξιού μορφώματος, της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού, που με την αγωγή του (για περυσινό του άρθρο!) επιχειρεί να τον «εξοντώσει».
Είναι προφανές πως ενοχλητικές φωνές, όπως του Νίκου, είναι ανεπιθύμητες για όλους αυτούς, ειδικά τώρα που το φίδι προσπαθεί να βγει πάλι από το αβγό, θεωρώντας ότι οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες το ευνοούν. Μόνο που θα διαπιστώσουν για μια ακόμη φορά πως είμαστε και άλλοι, πολλοί, απέναντί τους, όπως και απέναντι στο αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις του και τους «χορηγούς» τους. Και δεν αντιδρούμε από υποχρέωση… (…)”
