Ανεξάρτητα από το πινγκ – πονγκ των εκατέρωθεν δηλώσεων για το συμβάν της συνάντησης που δεν έγινε ποτέ μεταξύ των πρωθυπουργών Ελλάδας και Βρετανίας με επίμαχο σημείο τα Γλυπτά του Παρθενώνα, η υπόθεση της διεκδίκησης των ίδιων Γλυπτών επανέρχεται με απαράλλαχτες τις άθλιες πτυχές με τις οποίες εμφανίζεται τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια.
Το Βρετανικό Μουσείο διά εκπροσώπου του δήλωσε στην εφημερίδα “Τα Νέα”, στο περιθώριο του διπλωματικού επεισοδίου μεταξύ των δύο κυβερνήσεων:
“Οι συζητήσεις με την Ελλάδα σχετικά με μια ”σύμπραξη για τον Παρθενώνα” συνεχίζονται και είναι εποικοδομητικές», η θέση του Βρετανικού Μουσείου παραμένει αμετάβλητη. Πιστεύουμε πως μια μακροχρόνια συνεργασία αυτού του είδους (δανεισμός Γλυπτών) θα επιτύχει τη σωστή ισορροπία έτσι ώστε αφενός να μοιραζόμαστε τα σπουδαιότερα αντικείμενά μας με κοινά σε όλο τον κόσμο και αφετέρου να διαφυλάξουμε την ακεραιότητα της μοναδικής συλλογής που διαθέτουμε στο μουσείο», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος”.
Η υπουργός Πολιτισμού, Λ. Μενδώνη σε σημερινή της συνέντευξη στον ΣΚΑΙ είπε τα εξής: «Οι διαπραγματεύσεις για τόσο ευαίσθητα πράγματα απαιτούν χρόνο, επιμονή και
υπομονή, και εμείς διαθέτουμε. Η Ελλάδα συνεχίζει να μιλάει με το Βρετανικό Μουσείο,
όπως και με όλη την επιστημονική κοινότητα. Όλα αυτά είναι πράγματα που συζητώνται.
Όμως, τα γλυπτά είναι προϊόντα κλοπής. Βρίσκονται, σήμερα, στο Βρετανικό Μουσείο ως
προϊόντα κλοπής. Από κει και πέρα, η Ελλάδα κρατά την εθνική της στάση και συνεχίζει με
επιμονή και υπομονή να διεκδικεί. Κι είναι γνωστή η ελληνική θέση, ότι εφόσον τα Γλυπτά
του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, το κενό στο Βρετανικό Μουσείο η Ελλάδα
μπορεί να το καλύψει διοργανώνοντας περιοδικές εκθέσεις με σημαντικές αρχαιότητες.»
Ωστόσο στην ερώτηση ” αν αυτό σημαίνει ότι θα έχουν αποδεχθεί οι Βρετανοί ότι τα
μάρμαρα είναι δικά μας” απάντηση ουσιαστικά δεν υπήρξε.
Η υπουργός Πολιτισμού “έστριψε” διά της υπεκφυγής απαντώντας: “Αυτά όλα είναι πράγματα τα οποία συζητώνται. Είναι οι λέξεις οι οποίες έχουν τη σημασία τους. Αυτό το οποίο εγώ μπορώ να σας πω είναι ότι από τη στιγμή που τα γλυπτά επιστρέψουν στην Αθήνα στο Μουσείο της Ακρόπολης, η Ελλάδα μπορεί να καλύψει το κενό, και θέλει να το κάνει οργανώνοντας σημαντικές περιοδικές εκθέσεις στο Βρετανικό Μουσείο.”
Παραδέχθηκε, μάλιστα, ότι αυτή η συζήτηση έχει γίνει μεταξύ του Ελληνα πρωθυπουργού και του διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου.
Μέσα σε ένα 24ωρο, λοιπόν, φαίνεται πως επιβεβαιώνεται τόσο από την πλευρά του Βρετανικού Μουσείου όσο και από την ελληνική πλευρά ότι η “διεκδίκηση” κινείται πλέον στο μοντέλο της συναλλαγής. Δηλαδή, του δανεισμού – που ίσως δεν θα λέγεται δανεισμός, αλλά “σύμπραξη” ή όποια άλλη πιο εύηχη λέξη βρεθεί- και της ανταλλαγής αρχαιοτήτων προερχόμενων από τα ελληνικά αρχαιολογικά μουσεία.
Στις εκατέρωθεν, λοιπόν, δηλώσεις δεν γίνεται καμία αναφορά στο θέμα της ιδιοκτησίας των Γλυπτών, των κατά τ’ άλλα κλεμμένων γλυπτών. Δεν γίνεται καμία αναφορά στην επιστροφή με όρους διεκδίκησης κλεμμένων αρχαιοτήτων.
Αντίθετα, βλέπουμε να μεθοδεύεται μία συναλλαγή ανταλλακτικού χαρακτήρα και αγοραίας λογικής που σκοπεύει να αφήσει σε γκρίζα ζώνη το ζήτημα της αρπαγής και του ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Κάτι που βέβαια καταλήγει στα εξής δύο αποτελέσματα, αν υποθέσουμε ότι ευοδώνεται αυτή η άθλια μεθόδευση: από την μια πλευρά θα ξεπλυθεί το Βρετανικό Μουσείο και η αποικιοκρατικής λογικής εμμονή του στη μη ξεκάθαρη λύση της ολόκληρης και χωρίς όρους και υποσημειώσεις επιστροφής των Γλυπτών. Από την άλλη πλευρά και οι δύο κυβερνήσεις, όποιες κι αν τελικά είναι αυτές, θα ξεπλυθούν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ μιας υποτιθέμενης “επιστροφής”, αλλά με όρους αγοραίου deal και εμπορευματικής λογικής.
