Πάει κι ο Βασίλης. Από προχτές, Σάββατο 7 Δεκέμβρη 2019, «έφυγε»- για το μεγάλο και χωρίς επιστροφή ταξίδι- και ο σύντροφος και φίλος Βασίλης Λυραντζάκης. Αν και έδωσε παλληκαρήσια και με αξιοπρέπεια τη μάχη με την οξεία λευχαιμία- που το «χτύπησε» ξαφνικά το καλοκαίρι του 2018- τελικά δεν τα κατάφερε. Ο θάνατος βγήκε νικητής, στερώντας μας τον σύντροφο, τον φίλο, τον κοινωνικό αγωνιστή και πάνω απ’ όλα άνθρωπο Βασίλη Λυραντζάκη.
Στην περίοδο 1967- 1974, ο Βασίλης αγωνίστηκε για την ανατροπή της χούντας των συνταγματαρχών και μια καλύτερη Ελλάδα, μέσα από τις γραμμές των οργανώσεων της αντιδικτατορικής ΕΦΕΕ, της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Ως φοιτητής της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, πήρε ενεργά μέρος το Νοέμβρη του 1973 και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για την δράση του αυτή συνελήφθη το Φλεβάρη του 1974 και βασανίστηκε απάνθρωπα στην Ασφάλεια και το Μπογιάτι, όπου παρέμεινε κρατούμενος μέχρι τις 26 Ιούλη1974, όταν και απελευθερώθηκε- μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενος- από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Ο Βασίλης ήταν ένας από τους χιλιάδες αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου, που δεν έγιναν διάσημοι. Δεν έγινε υπουργός ή υφυπουργός κάποιου υπουργείου, γιατί ήξερε τι ήθελε και τι δεν ήθελε. Αρνήθηκε να εξαργυρώσει όπως ορισμένοι άλλοι- ευτυχώς λίγοι- τις περγαμηνές της αντιδικτατορικής του δράσης με υπουργικούς θώκους και οφίτσια. Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των αγωνιστών που έλεγαν ότι στην περίοδο της χούντας, «έκανα απλά το καθήκον μου και τίποτα παραπάνω».
Καθώς ο κάθε νεκρός διεκδικεί, με τη σιωπή του, από κείνους που έμειναν πίσω έστω μια ανθεκτική αλήθεια, πιστεύω ότι για τον Βασίλη μπορούμε να κρατήσουμε ως απόσταγμα της ζωής και δράσης του, την εμμονή του, την υπομονή του και την επιμονή του. Και επειδή συχνά γίνεται λόγος για τη γενιά που είδε με τα μάτια της το θηρίο χωρίς να το βάλει στα πόδια, καλό είναι να θυμηθούμε, επί τη ευκαιρία: Χωρίς τη σπορά των αγωνιστών της γενιάς του Πολυτεχνείου, η σοδειά της εποχής που ονομάστηκε μεταπολίτευση θα ήταν πολύ πιο σκοτεινή. Και όσα ορισμένοι υποτιμούν σήμερα ως αυτονόητα θα έμεναν γράμματα ανεκπλήρωτα.
Ο Θάνατός του Βασίλη Λυραντζάκη, έκανε φτωχότερη την οικογένειά του αλλά και την ευρύτερη οικογένεια «Τα παιδιά του Φλεβάρη», που δεν είναι άλλοι παρά οι αγωνιστές κατά της δικτατορίας με τους οποίους ήταν συγκρατούμενος στην Ασφάλεια, στο Μπογιάτι και τις φυλακές Κορυδαλλού από το Φλεβάρη μέχρι τις 26 Ιούλη 1974.
Η κηδεία του, θα γίνει την Τρίτη 10 Δεκέμβρη και ώρα 14:00 στο Α’ Νεκροταφείο στο Ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων.
