(Σημείωση «Ημεροδρόμου»: Ο Νίκος Γεωργόπουλος συνεχίζει σήμερα με το σημειώμα αυτό τη σειρά με τις προσωπικές του αναμνήσεις και εμπειρίες από από το χώρο του αθλητισμού στις δύσκολες εκείνες εποχές)
Ο ελληνικός αθλητισμός στις δεκαετίες του ’40, ’50 και ’60, μπορώ να πω, χωρίς να κινδυνεύω να θεωρηθώ υπερβoλικός, ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση, συγκρίνοντας τον, με τον αντίστοιχο Ευρωπαϊκό, και κυρίως με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Αυτό, όπως ήταν επόμενο, μας έβαζε σε σκέψεις, και αναπόφευκτες συγκρίσεις και βέβαια μας δημιουργούσε ερωτήματα «γιατί αυτοί και όχι και εμείς;». Και ποιος τολμούσε να σου δώσει απαντήσεις εκείνη την εποχή.
Υπολογίζαμε, με τις γνώσεις που αποκτούσαμε από τα ταξίδια που κάναμε, ότι στον τομέα του αθλητισμού, είμασταν τουλάχιστον 30 χρόνια πίσω από την Ευρώπη, σε δυνατότητες, επιστημονική παρακολούθηση, υλικοτεχνική υποδομή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα, αφού ο αθλητισμός ήταν από τότε ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά ζητήματα της εποχής, άρρηκτα δεμένος με τον πολιτισμό και την παιδεία. Και θυμάμαι τις προσπάθειες του αθλητικού κατεστημένου της εποχής μας να με απομονώσουν για την κριτική που τους έκανα, για τα χάλια του αθλητισμού μας και κυρίως όταν έκανα συγκρίσεις με τον αθλητισμό των Σοσιαλιστικών Χωρών.
Αυτό που μας έσωζε ήταν ότι ήμασταν μια χώρα πλούσια σε ταλέντα. Αθλητές σαν τους Τσακανίκα, Κουνάδη, Μαρσέλο, Δεπάστα, Χιώτη, Μαγκλάρα, Παπαβασιλείου, Κωνσταντινίδη, Γεωργόπουλο, αλλά και τους πιο παλιούς Ευσταθιάδη, Γιαταγάνα, Πετράκη και άλλους, κάτω από τις τραγικές συνθήκες που γυμναζόμασταν, οι επιδόσεις που κάναμε, ήταν πέρα από κάθε φαντασία.
Σε αντίθεση με τα δύσκολα χρόνια που βιώναμε στη χώρα μας, σε όλη την Ευρώπη υπήρχε μεγάλη αθλητική κινητικότητα, με διμερείς συναντήσεις μεταξύ κρατών, αλλά και πολλά μίτινγκ με συμμετοχή πολλών ξένων αθλητών. Αυτό το γεγονός βοήθησε ως ένα σημείο τον Ελληνικό Αθλητισμό. Οι συναντήσεις μεταξύ Εθνικών Ομάδων, το νέο ξεκίνημα των Βαλκανικών Αγώνων, η συμμετοχή αθλητών σε μίτινγκ ανέβασε το αθλητικό μας επίπεδο. Όμως, για να φτάσεις να διεκδικήσεις ευρωπαϊκές νίκες με ανάλογες επιδόσεις χρειάζονταν άλλες προϋποθέσεις, που δεν υπάρχουν ούτε σήμερα στη χώρα μας.
Ευτυχώς όμως, από τα μέσα της δεκαετίας του 90, με πρωτοβουλία των πολύ καλών αβοήθητων όμως, από πλευράς Πολιτείας προπονητών μας, και αθλητών μας ( και αυτό ισχύει για όλα τα αθλήματα), άρχισαν, κατά διαστήματα, να γυμνάζονται στο εξωτερικό, αυτή η επαφή, έχει βοηθήσει πολύ τον αθλητισμό μας, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα, την ανικανότητα των μέχρι σήμερα Αθλητικών ηγεσιών, για οποιαδήποτε ουσιαστική βοήθεια του Αθλητισμού μας.
Το 1955- 1956, ήταν χρονιές, με μεγάλη αθλητική, αγωνιστική κινητικότητα. Θα επανέλθω σε επόμενο σημείωμα μου γιατί έχει σημασία να γνωρίζει κανείς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες, προσπαθούσαν τα παιδιά τότε να κάνουν αθλητισμό. Τα χωμάτινα γήπεδα, ένα κολυμβητήριο όλη η Αθήνα, γήπεδα ανοιχτά με άσφαλτο για Μπάσκετ και Βόλεϊ , χωρίς κλειστές αίθουσες για γυμναστική, και για βαριά αθλήματα, εύκολα συμπεραίνει ο καθένας, σε τι κόλαση προσπαθούσαμε να αθληθούμε…
