«Η έμπνευση για το τραγούδι «Άσπρα μαντίλια» ήταν το βιβλίο του παλιού μου φίλου και συμμαθητή, Κώστα Ιουλιανού Λουλουδάκη, Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo (Εκδοσεις ΚΨΜ) που με συγκίνησε βαθύτατα. Το βιβλίο αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην εποχή της δικτατορίας του Βιντέλα στην Αργεντινή και στις μανάδες εκείνες που ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε μια εξουσία που τους είχε στερήσει τα ίδια τους τα παιδιά. Τριάντα χιλιάδες νέοι «εξαφανίστηκαν» εκείνο τον καιρό, αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα και ανοιχτές πληγές», γράφει η Γεωργία Βεληβασάκη.
«Άσπρα μαντίλια» (single)
Μουσική: Κωνσταντίνος Αθυρίδης – Στίχοι: Γεωργία Βεληβασάκη – Ισπανική απόδοση στίχων: Luis Borda – Τραγούδι: Δημήτρης Ζερβουδάκης, Γεωργία Βεληβασάκη, Luis Borda
Έπαιξαν οι μουσικοί: Πιάνο / Synthesizers: Κωνσταντίνος Αθυρίδης – Ηλεκτρικές κιθάρες: Δημήτρης Λάππας –Τσέλο: Maria Hristova – Μπάσο: Κώστας Τζούνης – Ντραμς: Νίκος Βαργιαμίδης – Samples: Διαμαντής Καραγιαννακίδης – Ενορχήστρωση: Κωνσταντίνος Αθυρίδης – Ηχογράφηση / Mastering: Γιάννης Μαυρίδης, Cue Productions.
Με τα λόγια του Κώστα Λουλουδάκη:
«Παραστρατιωτικές ομάδες εμφανίζονταν από το πουθενά οδηγώντας τα μαύρα Ford Falcon. Κάθε πολίτης ήταν πιθανός στόχος. Ακόμη και τα παιδιά. Τα μωρά τα έδιναν ως λάφυρα πολέμου σε οικογένειες που είχαν το «σωστό φρόνημα». […] Κι έμειναν μια χούφτα ηλικιωμένες γυναίκες να σηκώσουν την αξιοπρέπεια για όλη την ανθρωπότητα στις βασανισμένες πλάτες τους. Ένα απόγευμα, στις 30 Απριλίου του 1977, συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά 14 μητέρες και γιαγιάδες αγνοουμένων στην Plaza de Mayo (Πλατεία του Μάη), φορώντας λευκά μαντίλια. Σκούπισαν τα δάκρυα από τα μάτια τους, έσφιξαν σε γροθιά τα χέρια τους και αντέδρασαν! Οργάνωσαν εβδομαδιαίες διαδηλώσεις. Κάθε Πέμπτη ήταν εκεί και πιασμένες από το μπράτσο η μία της άλλης γύριζαν γύρω από την πλατεία στην αντίθετη φορά του ρολογιού. Για να βρουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους που τα είχε καταπιεί το φασιστικό καθεστώς. Ανάμεσά τους ήταν και η Αλίσια Μορό ντε Χούστο (Alicia Moreau de Justo), που κόντευε τα εκατό, μα που από το 1910 μιλούσε στον κόσμο για σοσιαλισμό, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για τα δικαιώματα της γυναίκας.
Στα τέλη του 1977, οι τρεις πρώτες μανάδες και γιαγιάδες που οργάνωσαν τις διαμαρτυρίες και δύο καλόγριες απήχθησαν από τα «τάγματα θανάτου». Τις έδεσαν, τις γύμνωσαν, τις βασάνισαν και στο τέλος τις πέταξαν ζωντανές από αεροπλάνο στη θάλασσα – ήταν οι γνωστές «πτήσεις θανάτου», οργανωμένες από τον ίδιο τον Βιντέλα. Όμως, οι υπόλοιπες δεν κάμφθηκαν. Ανασυγκροτήθηκαν και υποστηριζόμενες σιγά σιγά από ξαδέρφες, κόρες, φίλους, αλληλέγγυους, εξακολούθησαν κάθε Πέμπτη να ορθώνουν τα ηλικιωμένα κορμιά τους χλευαστικά απέναντι στην εξουσία.
Οι ντεσαπαρεσίδος (desaparecidos) της Αργεντινής, αλλά και τα «εξαφανισμένα» παιδιά του σύγχρονου κόσμου˙ από βία, από αρρώστιες, από πείνα, από αδιαφορία. Τα παιδιά που, ίσως, ποτέ δεν θα έχουν την ευκαιρία μιας «κανονικής» ζωής, που χάνονται μέσα στην αδυσώπητη σημερινή πραγματικότητα.
Το τραγούδι «Άσπρα μαντίλια» είναι ένας ύμνος στις μανάδες-σύμβολα που μάχονται για τα παιδιά τους απέναντι σε ανθρωποφάγες πολιτικές, πολέμους και συνθήκες, πέρα από χρόνο και τόπο, τότε και τώρα, από την Πλάζα ντε Μάγιο μέχρι τη Λουάντα, τη Λαμπεντούσα, τη Δαμασκό, την Ειδομένη…»
Κυκλοφορεί από τον Μετρονόμο.
* Η εικόνα που συνοδεύει το single είναι ο πίνακας του Carlos Terribili «¡Basta!» (Φτάνει!), που φιλοξενείται στο Museo del Bicentenario στην Αργεντινή.
