Στις 17-23 (4 – 10 με το παλιό ημερολόγιο) Νοέμβρη 1918 πραγματοποιήθηκε στον Πειραιά, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων, το 1ο Συνέδριο (Ιδρυτικό) του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ). Κύρια αποστολή του ήταν η συνένωση των, σκόρπιων ως τότε, σοσιαλιστικών οργανώσεων και ομάδων σε ένα ενιαίο κόμμα της εργατικής τάξης με δική του ταξική πολιτική, καθώς και η διατύπωση των Αρχών του και του Προγράμματός του. Σε αυτό το Συνέδριο κατοχυρώθηκε ο προλεταριακός διεθνιστικός χαραχτήρας του Κόμματος. Ηταν στο Τρίτο Έκτακτο Συνέδριό του, το Νοέμβρη του 1924 που το ΣΕΚΕ μετονομάζεται σε ΚΚΕ.
Στην Πορεία για το Ιδρυτικό Συνέδριο
Προς το τέλος του 19ου αιώνα, αρχίζει να συγκροτείται το προλεταριάτο σαν τάξη στην Ελλάδα ενώ στην Ευρώπη το 1864, ιδρύεται η Διεθνής Οργάνωση των Εργατών (Πρώτη Διεθνής) και το 1871 η εργατική τάξη επιχειρεί για πρώτη φορά την κατάληψη της εξουσίας (Παρισινή Κομμούνα). Τα γεγονότα αυτά δεν μπορούσαν να μην έχουν αντίκτυπο στην Ελλάδα. Ετσι, από το 1870 ως το 1885 ιδρύονται οι πρώτοι Σοσιαλιστικοί Ομιλοι, πραγματοποιούνται απεργίες — με κορυφαία αυτή των μεταλλωρύχων του Λαυρίου το 1896 — κυκλοφορούν αρκετά εργατικά έντυπα και ιδρύονται Δημοκρατικοί Σύλλογοι και τα πρώτα Εργατικά Σωματεία. Με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Ομίλου που ίδρυσε ο Σταύρος Καλλέργης, οργανώθηκαν οι πρώτες πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις το 1893 και το 1894 στην Αθήνα.
Η δραστηριότητα αυτή συνεχίζεται και εντείνεται τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα: ιδρύονται Εργατικά Κέντρα, μεταφράζεται το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», το 1908 ιδρύεται η Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία («Φεντερασιόν») στη Θεσσαλονίκη, με ηγέτη τον Αβραάμ Μπεναρόγια, το 1911 συγκροτείται στην Αθήνα το Σοσιαλιστικό Κέντρο από τον Ν. Γιαννιό, το οποίο έχει δικό του πρόγραμμα και αρχές, με βάση τα διεθνή σοσιαλιστικά συνέδρια της Β’ Διεθνούς. Την ίδια χρονιά (1911), με πρωτοβουλία πάλι του Γιαννιού, ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Κέντρο Πειραιά. Το 1912, στην Αθήνα ιδρύεται ο Σοσιαλιστικός Ομιλος της Ελληνικής Νεολαίας, από νέους εργάτες, και εκδίδει το δεκαπενθήμερο περιοδικό «Ανάστασις». Το 1912 ιδρύεται και ο Σοσιαλιστικός Ομιλος της Κέρκυρας, ενώ μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους συγκροτείται η Σοσιαλιστική Νεολαία Καβάλας που αναπτύσσει έντονη σοσιαλιστική προπαγάνδα και δράση στους καπνεργάτες. Το 1914, ο Π. Δημητράτος ίδρυσε στην Αθήνα τη Σοσιαλιστική Εργατική Ενωση και το 1916 ιδρύθηκε η Σοσιαλιστική Νεολαία της Αθήνας, με πρωτοβουλία του Δημοσθένη Λιγδόπουλου και των συμφοιτητών του, Σπ. Κομιώτη, Φρ. Τζουλάτη και των αδελφών Δούμα, η οποία εξέδιδε και την εφημερίδα «Εργατικός Αγών» που διηύθυνε ο Λιγδόπουλος.
Η Φεντερασιόν, σοσιαλιστική οργάνωση που δρούσε στη Θεσσαλονίκη και συσπείρωνε στις γραμμές της εκπροσώπους από εργάτες όλων των εθνικοτήτων της πόλης (Ελληνες Τούρκους, Εβραίους, Βούλγαρους) και είχε οργανώσει και καθοδηγήσει σημαντικούς εργατικούς αγώνες στη Μακεδονία, είχε συνειδητοποιήσει περισσότερο την ανάγκη οργάνωσης κόμματος της εργατικής τάξης της Ελλάδας. Ετσι πήρε την πρωτοβουλία της σύγκλησης, τον Απρίλη του 1915 στην Αθήνα, της πρώτης Πανελλαδικής Σοσιαλιστικής Συνδιάσκεψης, στην οποία συμμετείχαν αντιπρόσωποί της και αντιπρόσωποι της Σοσιαλιστικής Ενωσης, των Σοσιαλιστικών Κέντρων του Πειραιά, του Βόλου, της Κέρκυρας και της Μυτιλήνης, καθώς και των εφημερίδων «Αβάντι» (Θεσσαλονίκης – όργανο της Φεντερασιόν) και «Οργάνωσις».
Η Α΄ Πανελλαδική Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη κατέληξε σε μια σειρά διακηρύξεις για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και την ανάγκη ίδρυσης δικού της κόμματος, αλλά δεν πήρε καμιά άλλη αξιόλογη απόφαση. Ανέθεσε, όμως, στη Σοσιαλιστική Ενωση να συγκαλέσει το Ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στο οποίο έπρεπε να πάρουν μέρος όλες οι σοσιαλιστικές οργανώσεις της Ελλάδας.
Τον Ιούνη του 1917 πραγματοποιήθηκε νέα Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη στην Αθήνα, η οποία αποφάσισε τη συγχώνευση του Σοσιαλιστικού Κέντρου και της Σοσιαλιστικής Ενωσης σε ενιαία οργάνωση με την ονομασία Σοσιαλιστικό Τμήμα των Αθηνών. Αποφάσισε, επίσης, τη σύγκληση, το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς, συνεδρίου του πολιτικού κόμματος του ελληνικού προλεταριάτου.
Η Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, επιδρά αποφασιστικά στην επιτάχυνση των διαδικασιών και την ωρίμανση της ανάγκης ίδρυσης κόμματος του προλεταριάτου.
Τον Φλεβάρη του 1918, με πρωτοβουλία της Φεντερασιόν, συγκαλείται μυστικά στη Θεσσαλονίκη η Β΄ Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη, με τη συμμετοχή, εκτός της Φεντερασιόν, σοσιαλιστικών οργανώσεων της Αθήνας, του Πειραιά, του Βόλου και της Κέρκυρας. Η Συνδιάσκεψη αυτή αποφάσισε τη διοργάνωση νέας Συνδιάσκεψης για τον Ιούλη του 1918. Ετσι, στα τέλη Ιούλη, επαναλήφθηκαν στην Αθήνα (στα γραφεία της Σοσιαλιστικής Εργατικής Οργάνωσης – Ευριπίδου 14) οι εργασίες της (διευρυμένης) Δεύτερης Σοσιαλιστικής Συνδιάσκεψης, στην οποία πήραν μέρος, εκτός από τους αντιπροσώπους της Φεντερασιόν, της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ενωσης της Αθήνας και της Σοσιαλιστικής Οργάνωσης του Πειραιά, οι Σοσιαλιστικές Ενώσεις του Βόλου και της Κέρκυρας. Το Σοσιαλιστικό Κέντρο του Γιαννιού δεν προσκλήθηκε να πάρει μέρος, γιατί, με τη συνεργασία του με την κυβέρνηση του Βενιζέλου, ακολούθησε ανοιχτά διασπαστική πολιτική. Η Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη κατέληξε να συγκληθεί τον Οκτώβρη του 1918 Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο για την ίδρυση κόμματος της εργατικής τάξης. Παράλληλα, εργατική συνδικαλιστική συνδιάσκεψη – που πραγματοποιείται τον Αύγουστο με τη συμμετοχή αντιπροσώπων από τα Εργατικά Κέντρα Θεσσαλονίκης, Αθήνας, Πειραιά και το συνδικάτο «Η Πρόοδος» – αποφασίζει τη σύγκληση Πανελλαδικού Εργατικού Συνεδρίου για τη συνένωση των συνδικαλιστικών εργατικών οργανώσεων. Και οι δύο συνδιασκέψεις ορίζουν από μία επιτροπή για την προετοιμασία του καθενός από τα δύο συνέδρια.
Η ίδρυση της ΓΣΕΕ
Το Πανελλαδικό Εργατικό Συνέδριο άρχισε τις εργασίες του στην Αθήνα στις 21 του Οκτώβρη (3 του Νοέμβρη) του 1918 και τις συνέχισε στον Πειραιά με τη συμμετοχή 182 αντιπροσώπων που εκπροσωπούσαν τα 214 από τα 320 εργατικά σωματεία, με 65.000 μέλη από το συνολικό αριθμό των 80.000 οργανωμένων εργατών. Τον κύριο ρόλο στη διοργάνωση του Συνεδρίου έπαιξε το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Τα Εργατικά Κέντρα της Αθήνας και του Πειραιά βρίσκονταν κάτω από την επιρροή του κόμματος των Φιλελευθέρων.
Υστερα από έντονη και σκληρή ιδεολογική αντιπαράθεση, το Συνέδριο, με ψήφους 158 (σε σύνολο 180), 21 κατά και 1 λευκό, υιοθέτησε την αρχή της πάλης των τάξεων και του μαχητικού αγώνα των εργατών και υπαλλήλων – μακριά από κάθε αστική κηδεμονία – και τις δίκαιες διεκδικήσεις του.
Ηταν το αποφασιστικό βήμα για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, προάγγελος της ίδρυσης πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης.
Το Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ
Λίγες μέρες μετά το εργατικό συνέδριο και την ίδρυση της ΓΣΕΕ, συνήλθε το 1ο Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ
Η Οργανωτική Επιτροπή που είχε οριστεί από τη διευρυμένη Δεύτερη Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη για την προετοιμασία του Πανελλαδικού Σοσιαλιστικού Συνεδρίου και αποτελούσαν οι Α. Αρβανίτης, Ν. Δημητράτος, Σ. Κόκκινος, Α. Μπεναρόγια και Δ. Λιγδόπουλος, απηύθυνε τον Σεπτέμβριο προκήρυξη προς τις σοσιαλιστικές οργανώσεις και έκκληση για την επιτυχία του συνεδρίου, το πρώτο επίσημο έγγραφο του ιδρυτικού συνεδρίου ΣΕΚΕ, στην οποία αναφερόταν:
«…Σύντροφοι η Οργανωτική Επιτροπή συναισθανομένη την μεγάλην και υψηλήν σημασίαν του υπό συντέλειαν έργου, το οποίον είνε η συγκέντρωσις των Ελληνικών σοσιαλιστικών οργανώσεων εις ενιαίον κόμμα, τμήμα της Σοσιαλιστικής Εργατικής Διεθνούς (της Β Διεθνούς, αφού η Γ δεν είχε ακόμη ιδρυθεί), προσκαλεί όλους υμάς και μεθ’ υμών όλους τους προχωρημένους εργάτας της Ελλάδος, που έχουν αποκτήσει συνείδησιν τάξεως, όπως συντελέσουν εις την πραγματοποίησιν και επιτυχίαν αυτού.
Οσον δε και αν αι περιστάσεις υπό τας οποίας καλείται το συνέδριόν μας είνε δύσκολοι και κρίσιμοι είνε καθήκον πάντων των αγωνιστών και πάντων εν γένει των συντρόφων που σκέπτονται σύμφωνα με το συμφέρον του αγώνος και έχουν υπ όψει την σημερινήν θέσιν της Ελληνικής εργατικής τάξεως, να μην παραβλέψουν, να μην παραμελήσουν το καθήκον των.
Ουδενός σήμερον δεν πρέπει να διαφεύγη την προσοχήν η ιστορική αποστολή της τάξεως των προλεταρίων, η οποία είναι προωρισμένη ν’ αποβή ένας νέος παράγων εκπολιτισμού εις την χώραν και ν’ ανυψώση μέσα εις τον χρεωκοπημένον και φθίνοντα κοινωνικόν και πολιτικόν οργανισμόν, την σημαίαν μιας γοργής επαναστατικής προόδου με πλήρη φωτισμένη και καθαράν συνείδησιν ιδεωδών και σκοπών».
4 (17) – 10 (23) Νοέμβρη 1918
Στις 4(17) – 10(23) του Νοέμβρη 1918, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων στον Πειραιά, διεξήχθησαν οι εργασίες του ιδρυτικού (1ου) Πανελλαδικού Σοσιαλιστικού Συνεδρίου.
Στο Συνέδριο εκφράστηκαν όλες οι τάσεις που υπήρχαν τότε στο εργατικό – σοσιαλιστικό κίνημα της Ελλάδας, καθώς και οι απόψεις τους για το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος, για ζητήματα τακτικής και στάσης απέναντι στα αστικά κόμματα, για τα καίρια ζητήματα της εποχής, όπως της άμεσης βελτίωσης της θέσης των εργατών, αιτήματα δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών κ.ά.
Τελικά στο Συνέδριο διαμορφώθηκαν τρεις τάσεις: των αριστερών σοσιαλιστών (Δ. Λιγδόπουλος, Σπ. Κομιώτης, Μ. Οικονόμου), των δεξιών (Ν. Γιαννιός, Π. Δημητράτος) που υποστήριζαν θέσεις ρεφορμιστικού σοσιαλισμού, και του «Κέντρου», μιας συμβιβαστικής τάσης με κυριότερο εκπρόσωπο τον Αβραάμ Μπεναρόγια.
«…Το συνέδριον συνέρχεται υπό ευνοϊκοτάτους όρους. Η γενική επανάστασις και η εργατική ζύμωσις της Ελλάδος δίδει το δικαίωμα να πιστεύσωμεν ότι η εργατική τάξις πολύ γρήγορα θα ξυπνήση. Τους ευνοϊκούς όρους πρέπει να τους εκμεταλλευθώμεν διά να φέρωμεν την Ελλάδα εκεί που έφθασαν ήδη άλλοι λαοί».
(Από την ομιλία Δ. Λιγδόπουλου, που εκπροσωπούσε τη Σοσιαλιστική Οργανώση Αθήνας και την εφημερίδα «Εργατικός Αγών».)
Υστερα από οξύτατες συζητήσεις και διαφωνίες, επικράτησαν τελικά οι απόψεις των αριστερών σοσιαλιστών, γεγονός που εκφράστηκε και στο Πρόγραμμα του Κόμματος.
Ετσι, το Συνέδριο πέτυχε το βασικό σκοπό της σύγκλησής του: Τη συνένωση «όλων των εν Ελλάδι σοσιαλιστικών ομάδων, εις ένα ενιαίο κόμμα διοικούμενου ενιαίως και αντιπροσωπευομένου εις την Διεθνή». Διακήρυξε την ίδρυση του «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας» (ΣΕΚΕ) και εξέλεξε πενταμελή Κεντρική Επιτροπή από τους: Νικόλαο Δημητράτο, Αρίστο Αρβανίτη, Δημοσθένη Λιγδόπουλο, Σταμάτη Κόκκινο και Μιχαήλ Σιδέρη, καθώς και τριμελή Κεντρική Εξελεγκτική Επιτροπή από τους: Γ. Πισπινή, Σπ. Κομιώτη και Α. Μπεναρόγια.
Αρχικά επικεφαλής (συλλογική ηγεσία) ανέλαβε ο Νίκος Δημητράτος.
Στο ντοκουμέντο «Ιδρυτικόν Ψήφισμα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος» (ΣΕΚΕ) που ψήφισε το Συνέδριο, αναφέρεται ότι
«Το Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα Ελλάδος βασίζεται επί των θεμελιωδών αρχών: 1) Πολιτική και οικονομική οργάνωσις του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως για την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και ανταλλαγής, δηλαδή την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν, και 2) Διεθνής συννενόησις και δράσις των εργατών».
Το Συνέδριο, ψήφισε το Καταστατικό του ΣΕΚΕ, το ντοκουμέντο «Αι Αρχαί και το Πρόγραμμα του ΣΕΚΕ», όπου διακηρύσσεται η αρχή της ταξικής πάλης, της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη «διά της επαναστατικής δράσεως», της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, καθώς και το ντοκουμέντο «Πρόγραμμα των Σημερινών Απαιτήσεων», στο οποίο αναφέρεται ότι το Κόμμα επιδιώκει την
«κατάργησιν του βασιλικού θεσμού και την εκδημοκράτησιν της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, δηλαδή την εγκαθίδρυσιν της λαϊκής δημοκρατίας ως μεταβατικής περιόδου διά την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής πολιτείας».
Στο ίδιο Πρόγραμμα προτείνονταν μια σειρά λύσεις σε βασικά δημοκρατικά προβλήματα, όπως η κατοχύρωση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος, η προοδευτική φορολογία του κεφαλαίου, η συμμετοχή του κράτους στα κέρδη των μεγάλων μονοπωλίων, εταιρειών και επιχειρήσεων, η εθνικοποίηση σειράς επιχειρήσεων, καθώς και η συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση των εθνικοποιημένων επιχειρήσεων, η εθνικοποίηση των τσιφλικιών και η παραχώρησή τους στις κοινότητες των καλλιεργητών, μέτρα για τη βελτίωση της κατάστασης των εργατών και όλων των εργαζομένων.
Το Συνέδριο διακήρυξε την πλήρη κοινωνική και πολιτική ισότητα ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες, ζήτησε την αυστηρή εφαρμογή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας σε όλη την εκπαίδευση.
Το Συνέδριο, στο οποίο ήταν έκδηλη η επίδραση της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, πήρε επαναστατική διεθνιστική θέση ενάντια στη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών κατά του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, ενέκρινε «ψήφισμα χαιρετισμού προς την ρωσικήν δημοκρατίαν των Σοβιέτ» και «Διαμαρτυρία διά τη μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων» κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας.
Το Συνέδριο υιοθέτησε ψήφισμα για την ίδρυση της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας των βαλκανικών κρατών, που απέβλεπε στην αντιμετώπιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια και της ηγεμονικής πολιτικής των κυρίαρχων τάξεων σε κάθε χώρα της Χερσονήσου, καθώς και στη δημοκρατική λύση των εθνικών προβλημάτων της περιοχής.
Η ίδρυση του ΣΕΚΕ, που το 1924 θα μετονομαστεί ΚΚΕ, ήταν αποτέλεσμα της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος της χώρας μας. Η ίδρυση του ΣΕΚΕ αποτέλεσε ποιοτικό άλμα στη συνένωση του μαρξισμού – λενινισμού με το εργατικό κίνημα της χώρας μας. Με την ίδρυση του ΣΕΚΕ, η εργατική τάξη εμφανίστηκε πολιτικά με το δικό της κόμμα, σταθερά διαχωρισμένο και αντιπαρατασσόμενο στην αστική πολιτική και εξουσία. Η εμφάνιση του κόμματος της εργατικής τάξης αποτελεί σταθμό στην Ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ
Μαζί με την Οργανωτική Επιτροπή που είχε εκλεγεί από τη Δεύτερη Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη και αποτελούσαν οι Α. Αρβανίτης, Ν. Δημητράτος, Σ. Κόκκινος, Α. Μπεναρόγια και Δ. Λιγδόπουλος, συμμετείχαν και οι εξής Αντιπρόσωποι στο 1ο συνέδριο του ΣΕΚΕ: Από την Αθήνα Σ. Κομιώτης, Φ. Πετρούσκα και Ν. Δαμίγος, από Πειραιά Μ. Σιδέρης και Γ. Πισπήνης, από Βόλο Π. Μπαλαμπανίδης και Λ. Χατζής, από την Καβάλα Αντζελ Πέχνα, από την Κέρκυρα Φ. Τζουλάτι, από τη Φεντερασιόν Κ. Αντωνίου, Χ. Μπερνουμπής, Π. Πέτρου και Α. Αρδίττι, από τη Νεολαία Αθήνας Μ. Οικονόμου και Π. Χλωμός, από την Νεολαία Πειραιά Δ. Χαραλαμπίδης, από την Νεολαία Βόλου Κ. Αναγνωστόπουλος, από την Νεολαία Θεσσαλονίκης Ι. Καράσσο και Α. Λέβης, από τον Μορφωτικό Όμιλο Βόλου Ν. Ιωάννου, από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθήνας Ν. Γιάννιος και Α. Χατζημιχάλης, από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Λάρισας Ι. Στυλιανού και Α. Κορούκλης, από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Βόλου Κ. Γκρέσσος, οι Βουλευτές Αριστοτέλης Σίδερης και Α. Κουριέλ Ανεξάρτητοι Η. Δελαζάνος και Π. Δημητράτος και από την ΓΣΕΕ ως παρατηρητές οι Ε. Ευαγγέλου και Μ. Μαχαίρας.
Αναμένονταν ακόμη αντιπρόσωποι από τη Μυτιλήνη, τη Χαλκίδα, την Πάτρα και το Καζακλάρ (περιοχή μεταξύ Τεμπών και Τιρνάβου), οι οποίοι «δεν έφθασαν ακόμη… ως είχον ειδοποιήσει» (άγνωστο αν τελικά πήραν μέρος, με εξαίρεση τον εκπρόσωπο της Χαλκίδας, ο οποίος έφθασε την τρίτη ημέρα των εργασιών). Την τελευταία μέρα των εργασιών του Συνεδρίου κατά την ψήφιση του Καταστατικού του Κόμματος αποχώρησε εκφράζοντας την αντίθεσή του ο Γιαννιός και οι ομάδα του – 7 σύνεδροι.
