Αν ανατρέξει κάποιος στην ιστορία αυτού του τόπου, θα εντοπίσει στιγμές απαράμιλλης αυτοθυσίας του ελληνικού λαού. Μιας αυτοθυσίας για το όραμα της ανεξαρτησίας, της αξιοπρέπειας, της Δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας. Δεν ήταν όμως όλα πάντα εφικτά και το τίμημα ήταν πάντα βαρύ κι αβάσταχτο. Η μόνη σταθερά ήταν οι τσιφλικάδες, οι λαθρέμποροι, οι κραταιοί φοροκλέφτες του έθνους, οι λαθρέμποροι και οι μαυραγορίτες. Εκείνοι που διαχρονικά ωφελήθηκαν σε βάρος αυτού του λαού. Και εξακολουθούν να ευημερούν…
Αξιωματική αρχή αυτής της χώρας επιβλήθηκε να είναι το «αν πας με το σταυρό στο χέρι είσαι μαλάκας»… Έτσι καταστρατηγήθηκε κάθε έννοια δικαίου και αξιοκρατίας. Και έτσι φτάσαμε ως εδώ, που η χώρα χρεώθηκε με αυτούς όλους να ευημερούν και να μας λοιδορούν πισώπλατα.
Από την άλλη ήταν οι… προστάτες. Οι Ρώσοι, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Αμερικάνοι. Καθένας, ανάλογα, με τα συμφέροντά του, άνοιγε ή έκλεινε τις στρόφιγγες, χαλάρωνε ή έσφιγγε το βρόχο. Κι εμείς ασκούσαμε πάντα μια εξωτερική πολιτική που πάσχιζε έναν συνδυασμό των δικών μας επιδιώξεων σε συνάρτηση με τα συμφέροντα αυτών των δυνάμεων. Και είναι γεγονός ότι από την Απελευθέρωση του Έθνους από τους Τούρκους ως τα σήμερα δεν απεξαρτηθήκαμε απ´ αυτή την προστασία. Απλά, προϊόντος του χρόνου, οι προστάτες μετονομάστηκαν σε συμμάχους. Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο των εθνικών μας επιλογών, οι δυνατότητες μας ήταν πάντα ενορχηστρωμένες σ’ ένα «πάρε δώσε». Κι’ όποιος ονειρεύεται μια Ελλάδα ανεξάρτητη κι ακηδεμόνευτη σήμερα, κινείται στο πεδίο των ψευδαισθήσεων. Πολύ περισσότερο, όποιος υπόσχεται στο Λαό μια τέτοια Ελλάδα.
Σ αυτό το μαξιμαλισμό των υποσχέσεων και των ουτοπικών οραμάτων συχνά αναλίσκονται τα κόμματα και οι πολιτικοί. Έχουν συνηθίσει να υπόσχονται πολλά περισσότερα απ´ αυτά που είναι σε θέση να υλοποιήσουν. Όλοι μιλάνε αίφνης για τις βάσεις του θανάτου, αλλά οι βάσεις παραμένουν κραταιές. Αλλά δεν ξέρω αν κάποιο απ´ αυτά τα κόμματα θα μπορούσε ποτέ να μετατρέψει σε θαλάσσιο… πάρκο προστασίας της θαλάσσιας χελώνας τη Σούδα! Άλλο λοιπόν δικαιούμαι να ονειρεύομαι και άλλο δίνω σάρκα και οστά στα όνειρά μου.
Έτσι, μέσα στο πλαίσιο του προεκλογικού μαξιμαλισμού, ακούσαμε κι’ ότι την επαύριο των εκλογών η Κυβέρνηση θα σκίσει τα μνημόνια. Ήξερε όμως πάρα πολύ καλά, ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Μάλιστα είχε πάρει και το μήνυμα από φίλα προσκείμενο πανεπιστημιακό (που υπήρξε και είδωλο του Βαρουφάκη), ότι μ’ αυτά τα μυαλά, το πρόγραμμα δε βγαίνει. Εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι ότι η Ευρώπη δεν θα έλεγε όχι σε μια αποσυμπίεση της κοινωνίας. Μ’ αυτή τη λογική, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε μια στρατηγική γνωστή στους Ευρωπαίους παλαιόθεν: Ζητώ το μάξιμουμ για να πετύχω το μίνιμουμ. Και το μίνιμουμ δεν προβλέπει τίποτα άλλο από μια ελάφρυνση των υποχρεώσεων της χώρας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θα δώσει και τη δυνατότητα στην Κυβέρνηση να ελαφρύνει τα βάρη στην κοινωνία και να κυνηγήσει στο βαθμό που μπορεί τη φοροδιαφυγή και την απληστία της πλουτοκρατίας. Ως εκεί.
Από κει και πέρα, το τοπίο παραμένει ακόμα θολό.
