Λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο από τον αναγνώστη του «Ημεροδρόμου», Σάββα Τσεσμελόγλου. Στο κείμενο υπάρχουν στοιχεία και αριθμοί για τον «μύθος της διάχυσης του πλούτου:
Τα παρακάτω δύο διαγράμματα προέρχονται από την ετήσια έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για το 2012 (σελίδες 60,61), διαθέσιμης εδώ: https://www.ecb.europa.eu/pub/pdf/annrep/ar2012en.pdf
Το πρώτο δείχνει την ετήσια μεταβολή του πραγματικού μέσου μοναδιαίου κόστους εργασίας στις χώρες της Ευρωζώνης για το διάστημα 1999-2007 (μπλε) και 1999-2012 (κόκκινο). Σε κανονικά ελληνικά (μη οικονομολογικά), το διάγραμμα δείχνει την ετήσια μεταβολή της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας στις χώρες της ΕΖ. Οι χώρες που βρίσκονται στα δεξιά, με τις στήλες τους να εκτείνονται στο κάτω μέρος του διαγράμματος, είναι εκείνες που κέρδισαν ανταγωνιστικότητα (μέσω της μείωσης του μοναδιαίου κόστους εργασίας), ενώ οι υπόλοιπες έχασαν ανταγωνιστικότητα. Το βασικό εύρημα είναι ότι την «ενάρετη» περίοδο, στα χρόνια της ευημερίας και της ανάπτυξης (μπλε), η Γερμανία (τέρμα δεξιά) είχε αύξηση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή μείωση των μισθών και των άλλων αμοιβών της εργασίας, κατά 1,5% ετησίως.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η τάση αυτή ανακόπηκε (αλλά δεν αντιστράφηκε) την επόμενη πενταετία. Δηλαδή, όπως προκύπτει από την διαφορά μεταξύ των δύο στηλών, μεταξύ 2007 και 2012, το κόστος εργασίας παρέμεινε σταθερό ενώ στη συνολική περίοδο 14 ετών οι Γερμανοί έχαναν κάθε χρόνο 1% του πραγματικού τους μισθού, κατά μέσο όρο.
Το ερώτημα είναι: Μήπως αυτό συνέβη επειδή η χώρα είχε προβλήματα; Ήταν μία χώρα με ελλείμματα, με διογκωμένο δημόσιο, χωρίς επενδύσεις, χωρίς παραγωγή;
Η απάντηση είναι, όχι σε όλα. Αυτό συνέβη σε μία χώρα, η οποία ακόμα και το 2008, στο ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης και ακόμα και το 2012, στην κορύφωση της κρίσης της Ευρωζώνης, κατόρθωνε να διατηρεί πλεονάσματα εξωτερικών συναλλαγών της τάξης του 6%, όπως φαίνεται και από το επόμενο διάγραμμα:
Αυτό συνέβη σε μία χώρα που είναι παγκοσμίως διάσημη για την αποτελεσματικότητά της και την αυστηρή της οργάνωση. Μία χώρα που το δημόσιό της ήταν και παρέμεινε σταθερό καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας 2001-2011 και μάλιστα εμφανώς μικρότερο από τον μέσο όρο των ανεπτυγμένων οικονομιών-μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, όπως δείχνει το παρακάτω διάγραμμα (η Γερμανία είναι η 10η στήλη δεξιά της κόκκινης – η κόκκινη είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ με τις εργαλειοθήκες του):
Όσο για την βιομηχανική παραγωγή και τις επενδύσεις στη Γερμανία, νομίζω δεν χρειάζονται διαγράμματα για να αποδείξουν του λόγου το αληθές.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, καταλήγουμε στο τελικό ερώτημα:
Η θεωρία λέει ότι όταν έρχεται η Ανάπτυξη, ο επιπλέον πλούτος που δημιουργείται διαχέεται σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας (ή πυραμίδας). Έστω και αν η κορυφή μοιράζεται περισσότερη πίτα από τη βάση, όλοι κάτι κερδίζουν.
Αφού λοιπόν όλοι κερδίζουν πλούτο, γιατί οι εργαζόμενοι στη Γερμανία, δηλαδή σε μια οικονομία-υπόδειγμα, φτώχυναν τα χρόνια της ανάπτυξης;
Όποιος απαντήσει σωστά στο ερώτημα αυτό, κερδίζει δωρεάν δεκαετές ομόλογο του ελληνικού δημοσίου που θα εκδοθεί μετά το τέλος των μνημοΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!
ΥΓ1 . Άλλο ένα κουίζ: Πώς ακριβώς «τελειώνουν τα μνημόνια» όταν όλοι οι μνημονιακοί νόμοι βρίσκονται και θα συνεχίσουν να βρίσκονται σε ισχύ για τουλάχιστον 43 χρόνια ακόμα;
ΥΓ 2. Κάτι πιο σοβαρό: Επειδή μπορεί κάποιος να πει “ναι, αλλά οι περισσότερες χώρες αύξησαν μισθούς την περίοδο της ανάπτυξης, άρα δεν ισχύει αυτό που λες”, να θυμίσω ότι στις περισσότερες από τις χώρες που κάποια κομμάτια της πίτας μοιράστηκαν και στους κάτω, επιβλήθηκαν μνημόνια ή επιβάλλονται τώρα “μεταρρυθμίσεις” μείωσης/παγώματος μισθών και συντάξεων (Ιταλία, Γαλλία, βαριές οικονομίες, ε;), κατάργησης εργατικών δικαιωμάτων, περικοπής κοινωνικού κράτους και πολλά άλλα.
Προφανώς οι χώρες στις οποίες ανέβηκαν οι αμοιβές της εργασίας (δηλαδή διαχύθηκε σε όλους η ανάπτυξη), κάτι δεν έκαναν καλά. Και τώρα αυτή η διάχυση παίρνεται πίσω και με το παραπάνω.
Οι μόνες χώρες που πραγματικά βελτίωσαν το βιοτικό τους επίπεδο μέσω της ανάπτυξης είναι χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, και αυτό γιατί υπήρχε σοβαρός κίνδυνος εξέγερσης. Όταν στον 21ο αιώνα κάποιοι ζουν ακόμα σε συνθήκες Μεσαίωνα είναι προτιμότερο να τους δώσεις ένα κομμάτι ψωμί, παρά να σε φάνε λάχανο. Αν το είχαν αντιληφθεί αυτό οι Λουδοβίκοι και οι Τσάροι, μπορεί και να μην είχαμε ούτε Γαλλική, ούτε Ρωσική Επανάσταση. Ευτυχώς, τις είχαμε!
