Γελάω καμιά φορά με αυτούς που μου έλεγαν, πριν 40 και 50 χρόνια, «… μη μπλέκεις την πολιτική με τον αθλητισμό…». Τώρα τι έχουν να πουν, που η ίδια η πολιτική χρησιμοποιεί τον αθλητισμό σαν εργαλείο, για να ανοίγει πόρτες για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου;
Το Αζερμπαϊτζάν λοιπόν, πρώην σοβιετική δημοκρατία, μετά την αποτυχία που είχε στη διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020, ανέλαβε τη διοργάνωση των πρώτων Ευρωπαϊκών Αγώνων, ξοδεύοντας πακτωλό χρημάτων για την προετοιμασία τους, όχι βέβαια «χάριν γούστου» (τέτοια λάθη στον καπιταλισμό δεν γίνονται), αλλά με στόχο το νέο πεδίο κερδοφορίας στην αλυσίδα της εμπορευματοποίησης με την οποία είναι δεμένο σήμερα το αθλητικό οικοδόμημα.
Νέα λοιπόν προϊόντα για πούλημα, στη μαύρη αγοραία αγορά, με πρωταγωνιστές – όχι βέβαια τους αθλητές – τις πολυεθνικές και τα κέρδη τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν πέτυχε να «πάρει» τους αγώνες, ενώ η χώρα δεν ανήκει τυπικά στην Ευρώπη. Το πέτυχε βέβαια αφού προσέφερε «γην και ύδωρ» στις ευρωπαϊκές Ολυμπιακές Επιτροπές, διαβεβαιώνωντας τες, πως δεν θα δαπανήσουν ούτε ένα ευρώ, αντιθέτως θα έχουν μεγάλα κέρδη από τους αγώνες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Αζερμπαϊτζάν είναι μια μεγάλη δύναμη στον τομέα της Ενέργειας και ως εκ τούτου είναι μια σοβαρή πρόκληση τα «αρπακτικά» του διεθνούς αθλητικού συστήματος…
************************************************************************************
Διάβασα το σημείωμα του Άρη Σκιαδόπουλου, στις 15/6/2015, στον «Ημεροδρόμο», με τίτλο «Σκασμός, η Ελλάδα τον παίρνει..». Ο Άρης, στην αρχή του κειμένου, αναφέρθηκε στην ήττα της Εθνικής ποδοσφαίρου από τα νησιά Φερόες με 2-1 και αν δεν κάνω λάθος, κατά κύριο λόγο, την απέδωσε, στην έλλειψη εθνικού φιλότιμου, εθνικής αξιοπρέπειας, είτε ακόμα και ηθικού. Μου ήρθε λοιπόν στο μυαλό η εκπληκτική πορεία, της εθνικής μας ομάδας , όταν κερδίσαμε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, και είχαμε μείνει εμβρόντητοι γιατί ο ελληνικός αθλητισμός και κυρίως το ποδόσφαιρο, δεν μας είχαν προετοιμάσει για μια τέτοια παγκοσμίου ακτινοβολίας επιτυχία
Θυμάμαι ακόμα, κατά την επιστροφή της ομάδας στο αεροδρόμιο, τις δηλώσεις, ενός εκ των συντελεστών αυτής της επιτυχίας, του μεγάλου ποδοσφαιριστή μας Στέλιου Γιαννακόπουλου, ο οποίος είπε: «Το γεγονός ότι κερδίσαμε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, σε καμιά περίπτωση δεν πάει να πει ότι η Ελλάδα έχει ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν μια ευτυχής σύμπτωση …».
Αυτή την τόσο ώριμη δήλωση, η οποία είναι ο καθρέφτης της ελληνικής πραγματικότητας, την αφήσαμε να φύγει ανεκμετάλλευτη. Συνηθισμένο φαινόμενο στη χώρα μας, γιατί αυτό συμβαίνει με όλες τις συμπτωματικές επιτυχίες που έχουμε κατά καιρούς σε όλα τα Αθλήματα. Επιτυχίες που οφείλονται, κυρίως, στον πλούτο των ταλέντων που έχουμε , στους προπονητές μας που δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες, στους γονείς που συμπαραστέκονται ηθικά και κυρίως οικονομικά στα παιδιά τους. Συνεπώς ταλέντα έχουμε, δεν έχουμε όμως αθλητισμό. Αυτά είναι δυο εντελώς διαφορετικά ζητήματα. Άρα, η έλλειψη εθνικού φιλότιμου, αξιοπρέπειας, και ηθικού αφορούν αποκλειστικά την εκάστοτε κυβέρνηση και την αθλητική της ηγεσία…
