Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου! / Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη /Την αλληλεγγύη!
Απεργούμε για να ξεπεραστεί το «δεν βγαίνει τίποτα» και η παραίτηση που μας προτείνουν.
Απεργούμε λέγοντας ένα δυνατό «όχι» στην απογοήτευση, την απογοήτευση που θέλουν να γίνει η μοναδική μόνιμη κατάσταση στη ζωή μας.
Απεργούμε ενάντια στον φόβο της επόμενης μέρας και στον φόβο που λέει πως θα χάσουμε κι αυτά που έχουμε.
Απεργούμε ενάντια στα μνημόνια τους, τους εμπνευστές και τους εκτελεστές των μνημονίων διαρκείας.
Απεργούμε γιατί θέλουν να χτυπήσουν το δικαίωμα στην απεργία, με νυχτερινές τροπολογίες που απέσυραν για να ξαναφέρουν.
Απεργούμε γιατί δεν θα ανεχτούμε τις 1000 κατασχέσεις τη μέρα, τους πλειστηριασμούς που με ένα κουμπί θα μας παίρνουν το σπίτι, τους πλειστηριασμούς της λαϊκής κατοικίας που «προστατεύεται» με τα ραβασάκια που λαμβάνουν στο σπίτι τους εκείνοι που είδαν της ζωές τους να τινάζονται στον αέρα από δεξιούς και «αριστερούς» σωτήρες.
Απεργούμε και για τους νεκρούς της Μάνδρας που μετά τα πρώτα δάκρυα ξεχνιούνται από τους «υπεύθυνους», δηλαδή από εκείνους που έχουν διαχρονικές και άμεσες ευθύνες για την καταστροφή και προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω.
Απεργούμε γιατί οι ζωές μας κοστίζουν παραπάνω από τα κουπόνια, τα επιδόματα, τα μερίσματα και τους λαχνούς της φορολοταρίας τους.
Απεργούμε γιατί βρισκόμαστε ή κινδυνεύουμε να βρεθουμε στο 35,6% που αντιμετωπίζει φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό, γιατί έχουμε βρεθεί – βρισκόμαστε ή κινδυνεύουμε να βρεθούμε – στις στρατιές των ανέργων, των εργαζόμενων και απλήρωτων, των εργαζόμενων που αμείβονται με μισθούς πείνας.
Απεργούμε γιατί δεν θα δεχθουμε ποτέ ως φυσιογικό ότι ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα ζούνε σε συνθήκες υλικής αποστέρησης.
Απεργούμε γιατί απαιτούμε τη ζωή μας ολόκληρη. Και ο μοναδικός τρόπος είναι να σηκώθουμε όρθιοι και να τα απαιτήσουμε όλα, να διεκδικήσουμε τη ζωή μας. Ολόκληρη.